Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Wągrowcu

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 27.10.2025 r.

Pozwem złożonym dnia 13.05.2025 r. przedstawicielka ustawowa małoletnich powódek, wniosła o zasądzenie od pozwanego H. S. na rzecz małoletnich N., N. i O. rodz. S. rent alimentacyjnych w kwocie po 1 000 zł miesięcznie na rzecz każdej z nich, łącznie 3 000 zł miesięcznie, płatnych do 10 dnia każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w razie nieterminowej płatności którejkolwiek z rat.

W uzasadnieniu matka małoletnich wskazała, że małoletnie dzieci pochodzą ze związku nieformalnego D. P. i H. S. i zamieszkują przy matce. Pozwany nie uczestniczy w życiu dzieci i co do zasady nie łoży na ich utrzymanie. Matka małoletnich zamieszkuje wraz z nimi w wynajmowanym mieszkaniu i w związku z tym ponosi wydatki na czynsz w wysokości 1 560 zł oraz na uiszczenie opłat za media. Koszt utrzymania każdej z małoletnich powódek wynosi po 1 000 zł miesięcznie. Zgodnie z wiedzą D. P. - pozwany pracuje i osiąga dochody, nie jest jednak wiadomo gdzie, na jakich zasadach ani w jakiej wysokości zarobkuje. D. P. posiada ograniczone możliwości zarobkowe w uwagi na orzeczenie niepełnosprawności.

W odpowiedzi na pozew H. S. wniósł o oddalenie powództwa wskazując, że obecnie jest osoba bezrobotną, zarejestrowaną w Urzędzie Pracy. Pozwany podniósł, że w wyniku wypadku do jakiego doprowadziła w stanie nietrzeźwości i pod wpływem środków psychoaktywnych matka małoletnich powódek, musiał przejść poważny zabieg chirurgiczny i obecnie, z uwagi na ograniczenia bólowe i ruchowe, nie jest w stanie podjąć normalnej pracy. Niemniej podejmuje prace dorywcze, osiągając z tego tytułu dochody rzędu 1 500 – 2 000 zł. Ojciec małoletnich wskazał, że zamieszkuje sam w wynajmowanym mieszkaniu, którego koszty utrzymania wynoszą 1 296 zł. Wszystkie swoje zarobki pozwany przeznacza na zaspokojenie własnych potrzeb, choć w razie możliwości łoży na rzecz małoletnich powódek.

Postanowieniem z 10.06.2025 r., wydany w sprawie sygn. akt III RC 133/25, na wniosek D. P. Sąd Rejonowy w Wągrowcu ustanowił dla małoletnich N., N. i O. rodz. S. reprezentowanych przez matkę D. P., adwokata z urzędu.

Wnioskiem złożonym dnia 22.07.2025 r. przedstawicielka ustawowa małoletnich powódek, wniosła o udzielenie zabezpieczenia w sprawie poprzez zobowiązanie pozwanego H. S. do łożenia na rzecz małoletnich powódek N., N. i O. rodz. S. tymczasowych rent alimentacyjnych w kwocie po 1 000 zł miesięcznie na rzecz każdego z nich, na czas trwania postępowania.

Postanowieniem z dnia 28.07.2025 r. Sad Rejonowy w Wągrowcu udzielił zabezpieczenia roszczenia na czas trwania procesu poprzez zobowiązanie pozwanego H. S. do uiszczania na rzecz małoletnich N. S., N. S. i O. S. tymczasowych rent alimentacyjnych w kwocie po 700 zł miesięcznie na rzecz każdej z nich, łącznie po 2 100 zł miesięcznie, płatnych z góry do 10 dnia każdego kolejnego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w przypadku opóźnienia w zapłacie którejkolwiek z rat do rąk matki małoletnich powódek D. P., w pozostałym zakresie wniosek o udzielenie zabezpieczenia oddalając.

Sąd ustalił, co następuje:

Małoletnie N. S. ur. (...), N. S. ur. (...) i O. S. ur. (...) są córkami H. S. i D. P., pochodzącymi z ich nieformalnego związku, który rozpadł się z początkiem bieżącego roku.

Obecnie małoletnie zamieszkują wraz z matką w wynajmowanym mieszkaniu, na koszty utrzymania którego składają się: czynsz najmu 1 560 zł (w tym wywóz odpadów komunalnych), prąd 250 zł, woda i ścieki 200 zł, gaz 270 zł, TV i telefony 200 zł. Udział każdej z małoletnich powódek w tych wydatkach wynosi 620 zł miesięcznie.

Małoletnia N. uczęszcza do Szkoły Branżowej w W., gdzie uczy się w zawodzie fryzjerki. Średnie miesięczne wydatki szkolne i edukacyjne w przypadki najstarszej córki pozwanego wynoszą 100 zł miesięcznie. Małoletnie N. i O. uczęszczają natomiast do Szkoły Podstawowej nr (...) w W., zaś wydatki szkolne w ich wypadku oscylują w granicach kwoty 80 zł miesięcznie, dla każdej z nich. Małoletnie powódki nie chorują przewlekle, nie przyjmują na stałe żadnych leków, ani nie posiadają szczególnych wymagań w zakresie żywienia, higieny czy pielęgnacji. Średnie miesięczne koszty zaspokojenia osobistych potrzeb każdej z małoletnich powódek, w tym wyżywienie, zakup odzież, obuwie, środków higieny i czystości, leków na sezonowe infekcje, witamin, wraz z wydatkami szkolnymi wynoszą po 1 000 zł miesięcznie.

Na zaspokojenie pełnych usprawiedliwionych potrzeb małoletnich N., N. i O. rodz. S., łącznie z udziałem małoletnich w kosztach utrzymania lokalu mieszkalnego, niezbędna jest kwota po 1 620 zł miesięcznie, dla każdej z nich.

D. P. obecnie nie pracuje i jest zarejestrowana w Urzędzie Pracy jako osoba bezrobotna, wcześniej pracowała jednak jako sprzedawca. Jedynym źródeł utrzymania matki małoletnich powódek są świadczenia rodzinne i z pomocy społecznej. Nadto przy zaspakajaniu potrzeb małoletnich córek D. P. korzysta z pomocy finansowej i rzeczowej swojej rodziny.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Wągrowcu, wydanym dnia 29.03.2023 r., w sprawie sygn. akt II K 136/23 D. P. została uznana winną popełnienia przestępstwa z art. 178a § 1 k.k w ten sposób, że w dniu 23 lipca 2023r. w miejscowości R. gmina W. kierowała pojazdem mechanicznym marki F. (...) o nr rej. (...) w ruchu lądowym znajdując się w stanie nietrzeźwości potwierdzonym badaniem na urządzeniu kontrolno - pomiarowym typu A. o nr fabrycznym (...) wskazującym w pierwszej próbie: 0,94 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu oraz gdzie wartość stężenia alkoholu etylowego we krwi wynosiła 2,28 promila i w związku z tym otrzymała m.in. zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 5 lat. Wraz z matką małoletnich powódek jechał wtedy pozwany H. S., który podobnie jak D. P., znajdował się w stanie nietrzeźwości. Przedstawicielka ustawowa małoletnich powódek, prowadząc pojazd utraciła panowanie nad nim i uderzyła w drzewo. Oboje rodzice małoletnich powódek doznali w wyniku tego zdarzenia poważnych urazów kończyn dolnych i oboje musieli przejść zabiegi operacyjne. Pozwany doznał złamania przezkrętarzowego kości udowej, natomiast D. P. doznała złamania kości stawu skokowego w prawej stopie, złamania nosa, uszkodzenia kręgosłupa w odcinku lędźwiowym i zbicia miednicy.

Pozwany H. S. z zawodu jest mechanikiem samochodowym, nigdy jednak nie był zatrudniony w takim charakterze. Posiada natomiast doświadczenie w pracy jako pracownik ogólnobudowlany. W styczniu 2023 r., w związku z prowadzeniem pojazdu w stanie nietrzeźwości, ojciec małoletnich powódek utracił prawo jazdy na okres 5 lat. Obecnie pozwany jest zarejestrowany w Urzędzie Pracy jako osoba bezrobotna i utrzymuje się z prac dorywczych, jako pracownik ogólnobudowlany przy ociepleniach. Poprzednio pracował na podstawie umowy o prace i osiągał zarobki w wysokości od 4 000 zł do 5 000 zł netto miesięcznie. Pozwany nie posiada orzeczenia o niepełnosprawności ani o niezdolności do pracy i zakończył leczenie urazu, jakiego doznał w wyniku zdarzenia drogowego z dnia 23 lipca 2023 r., jednakże nadal odczuwa dolegliwości bólowe.

Ojciec małoletnich powódek zamieszkuje obecnie w wynajmowanym mieszkaniu, którego średnie miesięcznie koszty utrzymania wynoszą: czynsz 1 200 zł, woda i ścieki 140 zł, odpady komunalne 76 zł, prąd 100 zł, ogrzewanie 200 zł, TV, Internet i telefon 70 zł. Na zaspokojenie pozostałych swoich potrzeb pozwany potrzebuje co miesiąc kwoty 600 zł na wyżywienie, na odzież, obuwie, środki higieny i czystości oraz leki 150 zł. Na pokrycie swoich kosztów utrzymania pozwany otrzymuje pomoc finansową od matki. Obecnie ojciec małoletnich przygotowuje się do przeprowadzki do R., gdzie będzie zamieszkiwał wraz z matką.

H. S. realizuje kontakty z małoletnimi powódkami i co do zasady widzi się z nimi kilka razy w tygodniu. Spotkania te odbywają się jednak zazwyczaj w miejscu zamieszkania małoletnich. Przy okazji realizacji kontaktów pozwany kupuje dla córek drobne sprawunki, przekąski, zabiera je na kebab itp.

Postanowieniem z dnia 19.12.2023 r., wydanym w sprawie sygn. akt III Nsm 415/23 Sąd Rejonowy w Wągrowcu ograniczył władzę rodzicielską D. P. i H. S. nad małoletnimi dziećmi N., N. i O. S. poprzez zobowiązanie rodziców do powstrzymywania się od nadużywania alkoholu oraz poprzez poddanie wykonywania władzy rodzicielskiej stałemu nadzorowi kuratora sądowego.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujące dowody: odpisy skrócone aktów urodzenia (k. 3-5); paragony, rachunki, faktury przedłożone przez stronę powodową (k. 6-9, 63-68); wydruk danych z PESEL-SAD (k. 14-23); zaświadczenia, postanowienie, umowa najmu i potwierdzenia wpłaty przedłożone przez stronę pozwaną (k. 29-34); wydruk postanowienie za sprawy sygn. III Nsm 415/23 tut. Sądu (k. 39), a nadto zeznania przedstawicielki ustawowej małoletnich powódek D. P. (k. 69-69v, 71-płyta CD) i pozwanego H. S. (k. 69v-70, 71-płyta CD) oraz dokumenty zgromadzone w aktach sprawy I. N. 415/23 tut. Sądu.

W ocenie Sądu zeznania przedstawicielki ustawowej małoletnich powódek D. P. zasługiwały na miano wiarygodnych w części, w jakiej znalazły potwierdzenie w pozostałym, zgromadzonym w toku postępowania materiale dowodowym. W szczególności Sąd dał wiarę matce małoletnich co do faktu, że najstarsza córka uczęszcza do szkoły branżowej, a dwie młodsze nadal uczą się w szkole podstawowej, a także co do faktu, ze żadna z małoletnich nie posiada szczególnych wymagań, w tym nie choruje przewlekle, a jedynie odbywają wizyty u stomatologa, których koszt ponosi ich babcia – matka D. P.. Sąd dał także wiarę D. P. co do faktu, że zamieszkuje ona wraz z małoletnimi córkami w wynajmowanym mieszkaniu, nie pracuje oraz, że w zaspakajaniu potrzeb córek korzysta ze wsparcia finansowego swojej mamy. Wreszcie Sąd dał wiarę przedstawicielce ustawowej małoletnich powódek co do faktu, że pozwany realizuje kontakty z małoletnimi córkami, przy czym najczęściej odbywają się one w miejscu zamieszkania córek oraz, że robi na ich rzecz drobne, codzienne sprawunki. Za nieudowodnione Sąd uznał jednak zeznania matki małoletnich powódek co do wysokości opłat za zużycie wody i ścieków, albowiem ich wysokość znacząco odbiega od przeciętnej wysokości takich wydatków, znanych Sądowi w związku z prowadzeniem wielu innych postępowań alimentacyjnych, D. P. nie przedstawiła zaś na tę okoliczność żadnych dowodów.

Za częściowo wiarygodne Sąd uznał także zeznania pozwanego H. S. były bowiem jasne, szczere i logiczne. W szczególności Sąd dał wiarę pozwanemu co do faktu, że podejmuje on prace dorywcze w branży ogólnobudowlanej, a także co do faktu, że korzysta z pomocy finansowej matki i przygotowuje się do przeprowadzi do R. i zamieszkani wspólnie z nią. Sąd nie dał natomiast wiary zeznaniom pozwanego co do wysokości pokrywanych przez niego kosztów mieszkaniowych oraz wydatków na zaspokojenie swoich osobistych potrzeb. W szczególności za zawyżone i niewykazane Sąd uznał opłaty za ogrzewanie powyżej kwoty 200 zł miesięcznie, a także wydatki pozwanego na zakup odzieży obuwia oraz środków higieny i czystości powyżej kwoty łącznie po 100 zł miesięcznie. Pozwany wydatków tych w takiej wysokości nie udowodnił.

Treść i autentyczność zebranych w sprawie dokumentów nie wzbudziła wątpliwości Sądu z urzędu, a same strony w tej kwestii nie zgłaszały zarzutów, wobec czego uznano dokumenty z wartościowy dowód w sprawie.

Sąd zważył co następuje:

Roszczenie małoletnich powódek opierało się o treść art. 133 § 1 k.r.o., w myśl którego rodzice są obowiązani do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Zgodnie zaś z art. 135 § 1 k.r.o. zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego. Przez usprawiedliwione potrzeby uprawnionego rozumieć należy potrzeby, których zaspokojenie zapewni mu, odpowiedni do jego wieku i uzdolnień, prawidłowy rozwój fizyczny i duchowy. Możliwości zarobkowe i majątkowe zobowiązanego określają zarobki i dochody, jakie uzyskałby przy pełnym wykorzystaniu swych sił fizycznych i zdolności umysłowych, nie zaś rzeczywiste zarobki i dochody. Dzieci mają prawo do równej z rodzicami stopy życiowej niezależnie od tego, czy żyją z nimi wspólnie, czy też oddzielnie. Oznacza to, że im wyższy standard życia rodziców, tym na wyższym poziomie powinni oni zaspokajać potrzeby dzieci i gwarantować zaspokojenie nie tylko potrzeb podstawowych, ale i potrzeb na wyższym poziomie. Ponadto ustawodawca w § 2 art. 135 k.r.o. przewidział możliwość wykonania obowiązku alimentacyjnego w całości lub części względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie także poprzez osobiste starania o jego utrzymanie lub wychowanie. W tym wypadku świadczenie alimentacyjne pozostałych zobowiązanych polega na pokrywaniu w całości lub części kosztów utrzymania lub wychowania uprawnionego (por. teza IV i VII uchw. SN z 16.12.1987 r., III CZP 91/86, OSNCP 1988r., nr 4, poz. 42 oraz orz. SN z 10.10.1969 r. III CRN 350/69, OSNCP 1970, nr 2, poz. 15 ).

W przypadku opóźnienia w zapłacie przez zobowiązanego świadczeń alimentacyjnych na rzecz uprawnionego, temu ostatniemu przysługuje nadto roszczenie o odsetki ustawowe za opóźnienie w oparciu o art. 481 § 1 i 2 k.c.

Przenosząc powyższe rozważania prawne na grunt sprawy niniejszej po pierwsze Sąd stwierdził, że roszczenie małoletnich N., N. i O. rodz. S. o zasądzenie na ich rzecz alimentów od pozwanego H. S. zasługiwało na uwzględnienie co do zasady. W toku postępowania Sąd ustalił bowiem, że małoletnie powódki są córkami pozwanego i D. P. oraz, że związek rodziców małoletnich rozpadł się, a małoletnie zamieszkują obecnie przy matce. Sąd ustalił też, że na pokrycie usprawiedliwionych kosztów utrzymania małoletniej N., N. i O. niezbędna jest kwota po 1 620 zł miesięcznie, dla każdej z nich. Na kwotę tę składają się udział każdej z małoletnich w kosztach utrzymania mieszkania – 620 zł miesięcznie oraz koszty zaspokojenia osobistych potrzeb dzieci – 1 000 zł miesięcznie, przy czym koszty utrzymania małoletnich Sąd ustalił w oparciu o pierwotne twierdzenia D. P., zawarte w pozwie i podtrzymane w piśmie procesowym złożonym dnia 22.07.2025 r. Sąd uznał przy tym, że podawana przez matkę małoletnich kwota - 1 000 zł miesięcznie, odpowiada zarówno zasadzie równej stopy życiowej jak i możliwościom zarobkowym obojga rodziców. Sąd zważył bowiem, że żadna z małoletnich nie choruje przewlekle ani nie korzysta z zajęć dodatkowych lub odpłatnych korepetycji. Wynika to wprost z zeznań matki małoletnich powódek, złożonych w toku rozprawy z dnia 27.10.2025 r. Ani w toku swoich zeznań ani nawet w treści pozwu, matka małoletnich nie podnosiła także, jakoby zapewniała małoletnim atrakcje lub też by któraś z małoletnich miała szczególne zainteresowania. Tym bardziej D. P. nie podnosiła jakoby ponosiła w związku z tym wydatki. Wreszcie ani z treści pozwu ani też z pozostałego, zgromadzonego w toku postępowania materiału dowodowego nie wynika, by małoletnie posiadały szczególne wymagania w zakresie żywienia, higieny czy pielęgnacji. Nie ma zatem żadnych podstaw do przypuszczania, że przedstawicielka ustawowa małoletnich przeznacza na zaspokojenie usprawiedliwionych potrzeb małoletnich powódek kwotę wyższą niż po 1 000 zł miesięcznie, dla każdej z córek. Okoliczności takie nie wynikają bowiem ani z twierdzeń pozwu, ani z zeznań D. P. ani też z przedłożonych przez stronę powodową dokumentów. Nadto jednak Sąd miał na uwadze, że obecnie oboje rodzice małoletnich powódek są zarejestrowani jako osoby bezrobotne, przy czym jedynie pozwany podejmuje prace dorywcze, matka małoletnich utrzymuje się wyłącznie ze świadczeń, pobieranych na rzecz córkę oraz z pomocy swoje rodziny. Jest to o tyle istotne, że usprawiedliwione potrzeby uprawnionego są uzależnione od indywidualnych cech uprawnionego, tj. od wieku, stanu zdrowia, zawodu, pozycji społecznej i dotychczasowej stopy życiowej [tak uchwała SN 16.12.1987 r., III CZP 91/86, OSNCP 1988, Nr 4, poz. 42, uzasadnienie tezy III]. Zgodnie też z utrwalonym w orzecznictwie poglądem „dzieci mają prawo do równej stopy życiowej z rodzicami, i to zarówno wtedy, gdy żyją z nimi wspólnie, jak i wtedy, gdy żyją oddzielnie. Oznacza to, że rodzice powinni zapewnić dziecku warunki materialne odpowiadające tym, w jakich żyją sami.” [tak uchw. SN ( (...)) z 16.12.1987 r., III CZP 91/86, OSNCP 1988, Nr 4, poz. 42, uzasadnienie tezy IV]. Nadto, w wyroku z dnia 05.05.1998 r., sygn. akt I CKN 284/98 Sąd Najwyższy podkreślił, że „zakres usprawiedliwionych potrzeb dziecka powinien być ustalony w ten sposób, aby w razie ich zaspokojenia stopa życiowa dziecka była taka sama jak stopa życiowa rodziców". W tych okolicznościach Sąd uznał, że również sytuacja materialna rodziców małoletnich powódek, w tym ich możliwości zarobkowe, nie pozwalają na to by na pokrycie podstawowych usprawiedliwionych kosztów utrzymania każdej z małoletnich powódek przeznaczać kwotę wyższą niż po 1 620 zł miesięcznie, dla każdej z nich.

Następnie Sąd zważył, że obowiązek alimentacyjny obciąża obojga rodziców w częściach odpowiadających ich możliwościom zarobkowym i majątkowym. Wykonanie obowiązku alimentacyjnego względem dziecka może zaś polegać także, w całości lub w części, na osobistych staraniach o jego utrzymanie lub wychowanie (art. 135 § 2 k.r.o.).

Biorąc pod uwagę powyższe Sąd ustalił, że matka małoletnich powódek częściowo realizuje swój obowiązek alimentacyjny wobec dzieci poprzez osobiste staranie o ich utrzymanie i wychowanie. Winna ona jednak również pieniężnie partycypować w kosztach utrzymania małoletniej córek. W toku postępowania Sąd ustalił co prawda, że D. P. nie pracuje i jest zarejestrowana w Urzędzie Pracy jako osoba bezrobotna. Przedstawicielka ustawowa nie wykazała jednak istnienia jakichkolwiek obiektywnych okoliczności, które uzasadniałyby uznanie, że podsiada ona ograniczone możliwości zarobkowe, a tym bardziej, że jest ich ona w całości pozbawiona. W toku rozprawy z dnia 27.10.2025 r. matka małoletnich zeznała wprawdzie, że posiada orzeczenie o lekkim stopniu niepełnosprawności, twierdzeń tych w żaden sposób jednak nie udowodniła. Niemniej godzi się zauważyć, że nawet gdyby przedłożyła odpis orzeczenia o niepełnosprawności, to w ocenie Sądu jego ewentualny wpływ na możliwości zarobkowe matki małoletnich powódek byłby znikomy. Z wiedzy i doświadczenia Sądu, posiadanych w związku z prowadzeniem wielu innych postępowań alimentacyjnych, wynika bowiem, że co do zasady orzeczenie o niepełnosprawności w stopniu lekkim łączy się z niewielkimi ograniczeniami w rodzaju wykonywanych prac. Wreszcie Sąd miał na uwadze, że obecnie D. P. nie posiada prawa jazdy, gdyż w 2023 r. utraciła je w związku z prowadzeniem samochodu w stanie nietrzeźwości. Choć zaś co do zasady, na mocy art. 136 k.r.o. okoliczność ta powinna zostać pominięta, to jednak mając na uwadze, że z tych samych powodów również pozwany utracił swoje prawo jazdy Sąd uznał za uzasadnione uwzględnić ten fakt, w ograniczonym zakresie. Mając zatem na uwadze powyższe, a także fakt, że matka małoletnich powódek pracował w przeszłości jako sprzedawca oraz uwzględniając ewentualne ograniczenia wynikające z orzeczenia o niepełnosprawności, w oparciu o wiedzę na temat aktualne sytuacji na rynku pracy, posiadaną w związku z prowadzeniem wielu innych postępowań alimentacyjnych, w toku których konieczne jest zwracanie się do Powiatowych Urzędów Pracy w W. i powiatach ościennych o informacje o oferty pracy na różnych stanowiskach, w tym na stanowisku sprzedawcy czy osób bez zawodu oraz proponowane wynagrodzenie Sąd uznał, że możliwości zarobkowe D. P. w rozumieniu art. 135 § 1 k.r.o. równe są minimalnemu wynagrodzeniu krajowemu i wynoszą 3 510 zł netto miesięcznie. Z uzyskiwanych dochodów matka małoletnich winna zgodnie z zasadą równej stopy życiowej pokrywać swoje usprawiedliwione potrzeby oraz łożyć na utrzymanie małoletnich dzieci.

Jest oczywiste, że także pozwany, będąc świadomy ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego względem dzieci powinien w pełni wykorzystać swoje możliwości zarobkowe i majątkowe oraz w sposób odpowiedni gospodarować posiadanymi środkami. Nadto zaznaczyć należy, iż obowiązek łożenia na zaspokojenie potrzeb dzieci jest obowiązkiem szczególnym, którego realizacja powinna wyprzedzać wszelkie inne zobowiązania, czemu ustawodawca niejednokrotnie dał wyraz w przepisach. Zgodnie z przyjętą linią orzeczniczą dzieci mają w każdej sytuacji prawo do równej stopy życiowej z rodzicami. Oznacza to, iż oboje rodzice powinni zapewnić dziecku warunki materialne, w których sami żyją (por .uch. SN z 16.12.1987 - III CZP 81/86 - OSNC 1988, z. 4 poz. 42).

Jak ustalono w toku postępowania H. S. jest obecnie osobą bezrobotną, zarejestrowaną w Urzędzie Pracy. Pozwany zeznał nadto, że choć z zawodu jest mechanikiem, to jednak nigdy pracy tej nie wykonywał. Przyznał jednocześnie, że posiada wieloletnie doświadczenie w pracy jako pracownik ogólnobudowlany oraz, że obecnie podejmuje prace dorywcze w takim charakterze. Pozwany wskazał przy tym, że z prac tych uzyskuje dochód w graniach kwoty 3 000 zł netto miesięcznie. Sąd nie dał jednak pozwanemu wiary co do wysokości jego dochodów. Sąd miał bowiem na uwadze, że w przeszłości, pracując w tej samej branży, pozwany uzyskiwał dochody w wysokości od 4 000 zł do 5 000 zł miesięcznie. Wynika to wprost z zeznań H. S., złożonych na rozprawie w dniu 27.10.2025 r., a także znalazło swoje potwierdzenie w dokumentach zgromadzonych w aktach sprawy sygn. III Nsm 415/23 tut. Sądu. W toku postępowania Sąd ustalił także, że na chwilę obecną pozwany nie posiada prawa jazdy oraz, że sytuacja taka trwała będzie przez przynajmniej 3 lata. Co prawda uprawnienie to pozwany utracił z własnej winy, prowadząc samochód pod wpływem alkoholu, a zatem znajdowałby tu zastosowanie art. 136 k.r.o., niemniej Sąd miał na uwadze to, że w tej konkretnej sprawie również matka małoletnich powódek utraciła swoje prawo jazdy w ten sam sposób, ona również przyczyniła się do ograniczenia własnych możliwości zarobkowych. Nadto Sąd miał na względzie to, że z powodu wypadku do którego doprowadziła w dniu 23 lipca 2023r. D. P., H. S. nadal odczuwa dolegliwości bólowe. W tych okolicznościach, uwzględniając wiedzę na temat aktualnej sytuacji na rynku pracy, posiadaną w związku z prowadzeniem wielu innych postępowań alimentacyjnych, w toku których konieczne jest zwracanie się do Powiatowych Urzędów Pracy w W. i powiatach ościennych o informacje o oferty pracy na różnych stanowiskach, w tym na stanowisku pracownika ogólnobudowlanego i dla osób bez zawodu oraz proponowane wynagrodzenie Sąd uznał, że możliwości zarobkowe pozwanego w rozumieniu art. 135 § 1 k.r.o. wynoszą co najmniej 3 510 zł netto miesięcznie.

Z tak osiąganych dochodów pozwany winien według zasady równej stopy życiowej pokrywać własne usprawiedliwione koszty utrzymania, a także przyczyniać się do zaspakajania potrzeb małoletnich dzieci. W toku postępowania ustalono, że poza małoletnimi powódkami H. S. nie posiada na swoim utrzymaniu innych osób. Co do kosztów utrzymania pozwanego, w oparciu o zgromadzony w toku postępowania materiał dowodowy Sąd ustalił zaś, że obecnie na uiszczenie opłat mieszkaniowych oraz zaspokojenie osobistych swoich potrzeb pozwany wydaje ponad 2 500 zł miesięcznie. Sąd ocenił jednak, że wydatki te zasługują na miano usprawiedliwionych do kwoty nie wyższej niż 1 410 zł miesięcznie. Sąd miał bowiem na uwadze, że pozwany posiada na swoim utrzymaniu trójkę małoletnich córek. W tych okolicznościach za zbytkowne i sprzeczne z zasadą równej stopy życiowej należy uznać ponoszenia przez pozwanego kosztu najmu własnego lokalu mieszkalnego, tym bardziej, że lokal wynajmowany przez pozwanego ma 46 m ², w tym 2 pokoje, kuchnie i łazienkę, a pozwany w lokalu tym zamieszkuje sam. W toku postępowania pozwany przyznał zresztą, że wraz z matką przygotowuje się do przeprowadzki do R. i wspólnego zamieszkania. Oczywiste przy tym jest, że nawet zamieszkując wspólnie z matką H. S. będzie musiał ponosić część kosztów lokalowych. Niemniej biorąc pod uwagę ponoszone wcześniej przez pozwanego i matkę małoletnich powódek wydatki z tytułu najmu i użytkowania lokalu mieszkalnego położonego w R., znane Sądowi w związku z prowadzeniem postępowania w sprawie sygn. akt III Nsm 415/23 oraz postępowania wykonawczego - opiekuńczego w sprawie sygn. akt III Opm 3/24, Sąd uznał, że na ten cel H. S. winna wystarczyć kwota około 600 zł miesięcznie. Natomiast na zaspokojenie zgodnie z zasadą równej stopy życiowej, elementarnych osobistych potrzeb pozwanego wystarczająca winna być kwota 750 zł miesięcznie. Sąd miał bowiem na uwadze, że w toku postępowania pozwany nie podnosił jakoby posiadał szczególne wymagania w zakresie żywienia, higieny, pielęgnacji czy leczenia. W kosztach utrzymania pozwanego Sąd uwzględnił także kwotę 60 zł miesięcznie na pokrycie wydatków związanych z realizacja kontaktów z małoletnimi, w tym na finansowanie drobnych zachcianek dzieci.

Mając zatem na uwadze, że możliwości zarobkowe pozwanego wynoszą 3 510 zł netto miesięcznie, zaś jego usprawiedliwione koszty utrzymania - 1 400 zł miesięcznie, Sąd obciążył H. S. rentami alimentacyjnymi w kwocie po 700 zł miesięcznie na rzecz każdej z jego małoletnich córek, łącznie po 2 100 zł miesięcznie. Alimenty w tej wysokości stanowią po 70% kosztów zaspokojenia osobistych potrzeb małoletnich powódek. Choć nie pokrywają one nawet połowy ustalonych przez Sąd pełnych usprawiedliwionych kosztów utrzymania małoletnich N., N. i O. rodz. S., to jednak w ocenie Sądu, w całości wyczerpują one możliwości zarobkowe pozwanego.

W ocenie Sądu nawet po uiszczeniu przez pozwanego tych alimentów będzie on nadal dysponował wystarczającą kwotą dochodu na pokrycie zgodnie z zasadą równej stopy życiowej, elementarnych usprawiedliwionych kosztów swojego utrzymania.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c. i 102 k.p.c., a także § 2 pkt 1 w zw. z § 4 ust. 3 oraz § 10 ust. 1 pkt 9 i ust. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 14 maja 2024 r. (Dz.U. z 2024 r. poz. 763).

I tak w pkt 3 wyroku, na podstawie art. 102 k.p.c., uwzględniając możliwości zarobkowe pozwanego i jego sytuację materialną, w szczególności fakt, że jest on obciążony obowiązkiem alimentacyjnym na łącznie trójkę małoletnich powódek, Sąd nie obciążył H. S. kosztami sądowymi.

W pkt 4 wyroku, uwzględniając charakter roszczenia alimentacyjnego i sytuację małoletnich powódek, na podstawie art. 113 ust. 4 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tj. Dz.U. z 2023 r. poz. 1144 z póź. zm.), Sąd odstąpił od obciążenia ich pozostałymi kosztami sądowymi w części, w jakiej powództwo zostało oddalone.

Natomiast w pkt 5 wyroku Sąd przyznał adw. W. D. wynagrodzenie z tytułu pomocy prawnej udzielonej małoletnim powódkom z urzędu w kwocie 442,80 zł tj. w wysokości 150 % opłaty przewidzianej w § 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z ust. 4 - podwyższonej o podatek VAT ([240 + 55,20 (VAT) = 295,20] : 2 = 147,60 + 295,20), albowiem zgodnie z oświadczenia pełnomocnika, wynagrodzenie nie zostało uiszczone nawet w części.

Na podstawie art. 333 § 1 pkt 1 k.p.c. wyrokowi w pkt 1, zasądzającym alimenty, nadano z urzędu rygor natychmiastowej wykonalności

sędzia Patrycja Ożga-Kicińska