Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Wągrowcu

UZASADNIENIE

Pozwem złożonym dnia 29.06.2020 r. powód wniósł o ustalenie, że obowiązek alimentacyjny obciążający go na rzecz pozwanej S. G., ustalony wyrokiem Sądu Okręgowego w (...) zapadłym w sprawie (...) wygasł oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania.

W uzasadnieniu powód podniósł, że pozwana S. G. ur. (...) jest już pełnoletnia, w 2020r. ukończyła naukę w szkole średniej, a od 2018r. pozostaje w związku partnerskim z K. J., z którym prowadzi wspólne gospodarstwo domowe i z którym posiada dziecko, urodzone we wrześniu 2019r. W takiej sytuacji ciężar jej utrzymania przeszedł na partnera. Nadto zaś powód wskazał, że do lipca 2019r. zatrudniony był w firmie (...) i pracował w Holandii, jednak pracodawca rozwiązał z nim umowę o pracę za porozumieniem stron. Następnie pod koniec 2019r. pracował na terenie Niemiec dla pana W. Z., jednak z początkiem roku zrezygnował z tego zatrudnienia, gdyż okazało się, że jest to praca „na czarno”. Obecnie zaś powód prowadzi własną działalność gospodarczą, z której osiąga dochód w wysokości 3 500 zł miesięcznie, po opłaceniu wszystkich kosztów, ma on jednak na utrzymaniu dom, a nadto spłaca kredyty. Wreszcie R. G. podniósł, że ze względu na epidemię COVI-19 nie może podjąć pracy za granicą, a nadto, że ma problemy ze zdrowiem tj. chorobę wrzodową żołądka i zwyrodnieni kręgosłupa oraz, że przyjmuje na stałe leki na serce i nadciśnienie tętnicze.

W odpowiedzi na pozew, z dnia 17.08.2020r. S. G., reprezentowana przez pełnomocnika wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu według norm przepisanych wskazując, że dnia 20.12.2019r. faktycznie ukończyła 18 lat i ukończyła licem, jednak nie jest jeszcze absolwentką, gdyż dopiero we wrześniu 2020r. zdawać będzie maturę poprawkową, złożyła już jednak wniosek o przyjęcie na studia w (...) w W.. Pozwana przyznała też, ze 26.09.2019r. urodziła syna O. pochodzącego z jej nieformalnego związku z K. J. oraz, że wraz z ojcem dziecka zamieszkuje w wynajmowanym mieszkaniu w D., którego czynsz wynosi 600 zł miesięcznie + ogrzewanie – 100 zł, odpady komunalne – 73 zł, butla gazowa – 60 zł oraz opłaty za media. Nadto podała, że jej partner pracuje i zarabia średnio 1.938,68 zł netto miesięcznie, z czego 350 zł miesięcznie przeznacza na zakup paliwa na dojazd do pracy i opłacenie ubezpieczenia OC samochodu. Sama zaś pozwana nie pracuje, pozostaje w domu i opiekuje się dzieckiem na rzecz którego pobiera świadczenie wychowawcze 500+ w wysokości 500 zł miesięcznie oraz zasiłek macierzyński w kwocie 1.000 zł miesięcznie, którego wypłata ustanie jednak z dniem ukończenia przez małoletniego O. 1 roku życia tj. z dniem 26.09.2020r. Po uiszczeniu wszystkich opłat w budżecie domowym pozostaje jedynie 700 zł na zakup żywności. Reasumując bez alimentów od powoda nie jest ona w stanie samodzielnie się utrzymać.

Pismem z dnia 18.09.2020r. powód reprezentowany przez pełnomocnika podtrzymał powództwo w całości, jednocześnie składając wniosek o udzielnie zabezpieczenia poprzez uchylenie obowiązku alimentacyjnego na czas trwania postępowania.

Pismem procesowym złożonym dnia 30.09.2020r. pozwana reprezentowana przez pełnomocnika podtrzymała swoje stanowisko w całości, jednocześnie wnosząc o oddalenie wniosku powoda o udzielenie zabezpieczenia wskazując, że obecnie nie otrzymuje już świadczenia macierzyńskiego i jedynym źródłem jej utrzymania jest świadczenie 500+, nadto zdała maturę i rozpoczyna studia. Zważywszy zaś na konieczność opieki nad dzieckiem, nie jest w stanie podjąć pracy, zaś dochody jej partnera nie są wystarczające na zaspokojenie usprawiedliwionych potrzeb jej i syna. Co więcej strona pozwana podniosła, ze dotychczas powód skutecznie uchylał się od płacenia alimentów, które pozwana otrzymywała z FAL, zaś kredyt na spłatę którego powołuje się R. G. zaciągnięty został na otwarcie sklepu, ostatecznie jednak przeznaczony został na „dobre życie”.

Powód nie stawił się na rozprawie z dnia 04.11.2020r. i nie złożył zeznań w sprawie.

Sąd ustalił, co następuje:

Pozwana S. G. ur. (...) jest córką R. G. i A. G. pochodzącą z ich związku małżeńskiego, rozwiązanego przez rozwód wyrokiem Sądu Okręgowego w (...) zapadłym dnia 05.02.2014r. w sprawie sygn. akt (...), na mocy którego powód zobowiązany został do łożenia na rzecz małoletniej wtedy powódki alimentów kwocie po 700 zł miesięcznie.

W tamtym okresie powódka miała 13 lat, uczęszczała do szkoły podstawowej i zamieszkiwała wraz z matką w D.. A. G. zatrudniona była jako szwaczka na podstawie umowy o dzieło w prywatnej firmie w J. i pracowała na akord, zaś powód, który z zawodu jest elektromonterem górnictwa podziemnego, pracował na stanowisku operatora maszyn w firmie (...) w P. i osiągał wynagrodzenie w wysokości 3.500 zł netto miesięcznie.

W 2018r. pozwana S. G. będąc jeszcze uczennicą liceum ogólnokształcącego związała się z K. J.. W połowie 2019r. pozwana zamieszkała wspólnie ze swoim partnerem w wynajmowanym mieszkaniu w W., którego czynsz najmu wynosił 1.000 zł, zaś dnia (...) urodziła syna O. pochodzącego z ich związku. Obecnie pozwana wraz z partnerem i synem zamieszkuje w wynajmowanym mieszkaniu w D., na miesięczne koszty utrzymania którego składają się czynsz – 600 zł, prąd – 100 zł, woda – 40 zł, wywóz odpadów komunalnych – 73 zł, butla gazowa – 50 zł, Internet – 50 zł, a nadto koszty zakupu opału, który w sezonie letnim wynosił około 120 zł miesięcznie i przeznaczany był głównie na ogrzanie wody. Nadto każdego miesiąca na wyżywienie dla pozwanej i jej partnera przeznaczają oni kwotę około 700 zł oraz 60 zł na opłacenie abonentów za dwa numery telefonu. Na zakup własnych środków higieny i czystości S. G. potrzebuje zaś około 50 zł miesięcznie.

Na utrzymanie małoletniego O. pozwana przeznacza 300 zł miesięcznie na zakup żywności, w tym mleka Bebilon oraz 100 zł miesięcznie na środki higieny i czystości, a nadto zakupuje odzież i obuwie dla małoletniego oraz ponosi inne wydatki niezbędne dla dzieci w tym wieku.

Dnia 20.12.2019r. S. G. ukończyła 18-nasty rok życia, zaś w czerwcu 2020r. ukończyła naukę w szkole średniej. Następnie we wrześniu br zdała maturę poprawkową i dnia 30.09.2020r. otrzymała świadectwo dojrzałości. Obecnie pozwana studiuje w (...) na kierunku pedagogia wczesnoszkolna i przedszkolna w trybie zaocznym. Nauka na tej uczelni jest odpłatna, a czesne wynosi 450 zł miesięcznie, zaś zajęcia odbywają się średnio przez 4 dni w miesiącu w G. i co do zasady w związku z tym pozwana ponosi koszty dojazdu. Obecnie jednak z uwagi na pandemię koronawirusa SARS-CoV-2 większość zajęć odbywa się w trybie zdalnym. Poza opłaceniem czesnego i dojazdu na zajęcia pozwana ponosi także koszty zakupu pomocy naukowych, w tym podręczników, na które dotychczas wydała 200 zł.

Partner pozwanej K. J. posiad wykształcenie średnie, ogólnokształcące i zatrudniony jest w firmie (...) w M. i w związku z tym ponosi koszty dojazdu do pracy w kwocie około 400 zł miesięcznie, a jego zarobki są zmiennie. W okresie od 01.2020r. do 06.2020r. uzyskiwał on wynagrodzenie w średniej wysokości 1.938,68 zł netto miesięcznie.

S. G. nie pracuje. Do września 2020r. utrzymywała się ze świadczenia macierzyńskiego w wysokości 1.000 zł miesięcznie, a obecnie otrzymuje jedynie świadczenie wychowawcze 500+ na rzecz swojego małoletniego syna w wysokości 500 zł.

Do lipca 2019r. powód zatrudniony był w firmie (...) i pracował w Holandii, jednak pracodawca rozwiązał z nim umowę o pracę za porozumieniem stron. Pod koniec 2019r. R. G. pracował na terenie Niemiec dla pana W. Z., jednak z początkiem roku zrezygnował z tego zatrudnienia, gdyż okazało się, że jest to praca „na czarno”. Obecnie zaś prowadzi on własną działalność gospodarczą z której osiąga dochód w wysokości 3.500 zł miesięcznie, po opłaceniu wszystkich kosztów. Z dochodów tych ojciec pozwanej utrzymuje dom oraz spłaca kredyt. U R. G. stwierdzono chorobę wrzodową żołądka i zwyrodnienie kręgosłupa, nadto przyjmuje on na stałe leki na serce i nadciśnienie tętnicze, powód nie posiada jednak orzeczenia o niepełnosprawności ani o niezdolności do pracy.

Powód od wielu lat nie wywiązuje się z obowiązku alimentacyjnego względem córki, egzekucja świadczeń prowadzona jest przez Komornika Sądowego S. Ż. w sprawie o sygn. akt (...), w której zadłużenie na dzień 01.02.2020r. wyniosło łącznie 23.746,64 zł, w tym 12.200 zł tytułem zaległych alimentów na rzecz pozwanej oraz 8.874,04 zł tytułem zaległości względem NFAL.

Co do zasady alimenty należne pozwanej od powoda wypłacane są jej przez NFAL. W bieżącym roku otrzymała ona łącznie 3 wpłaty tytułem zaległych alimentów wyegzekwowanych przez komornika.

Powód nie utrzymuje żadnych kontaktów z pozwaną, nie interesuje się jej życiem i w żaden sposób jej nie pomaga.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujące dowody: kopia zaświadczenia lekarskiego k. 3, 4; kopia wyroku SO (...) w sprawie sygn. (...) k. 4; wydruk z systemu PESEL-SAD k. 14-18; potwierdzenie rejestracji na studia k. 31; decyzja UG D. k. 31v; kopia zawiadomienia o zajęciu w sprawie (...) k. 32; kopia świadectwa ukończenia liceum k. 33; informacja o wynikach matury k. 34; kopia „kwitków wynagrodzeniowych” k. 35-36; wykaz kosztów utrzymania dziecka k. 37-45; umowa najmu lokalu k. 466-48; paragony, dowody wpłaty, potwierdzenia zakupu k. 49-51; paragon za zakup leków k. 71; harmonogram spłaty kredytu k. 72-73; kopia świadectw dojrzałości k. 79, legitymacja studencka k. 79v; potwierdzenie opłaty czesnego k. 80; zeznania i oświadczenia R. G. k. 62,64-płyta; S. G. k. 61-62, 63-płyta, 82-84, 87-płyta oraz dokumenty zebrane w aktach sprawy SO (...).

Sąd ocenił zeznania S. G. jako wiarygodne w całości albowiem okoliczności przez nią powołane poparte zostały częściowo dokumentami przedłożonymi do akt sprawy, a nadto nie były kwestionowane przez stronę powodową.

W toku postepowania powód nie złożył zeznań w sprawie, został jedynie przesłuchany informacyjnie na rozprawie w dniu 21.09.2020r.

Autentyczność przedstawionych przez powoda i pozwaną dokumentów nie była kwestionowana przez strony, jak również nie wywołała żadnych uzasadnionych wątpliwości Sądu co do ich prawdziwości. Zgodnie z art. 245 k.p.c. stanowiły one dowód tego, że osoby, które je podpisały złożyły oświadczenie zawarte w ich treści. Do sprawy przedłożono również orzeczenia sądowe, decyzje UG, świadectwa szkolne, legitymację studencką i zawiadomienie o zajęciu. Jako dokumenty urzędowe zgodnie z dyspozycją art. 244 § 1 i 2 k.p.c. stanowiły dowód tego, co zostało w nich w sposób urzędowy zaświadczone.

Sąd zważył, co następuje:

Podstawą roszczenia powoda jest art. 138 krio, zgodnie z którym zmiany orzeczenia lub umowy dotyczącej obowiązku alimentacyjnego można żądać jedynie w razie zmiany stosunków. Zmiana wyroku lub umowy, którą ma na względzie art.138 krio, może między innymi polegać stwierdzeniu ustania obowiązku alimentacyjnego, wobec odpadnięcia którejś z przesłanek uzasadniających ten obowiązek, czy to po stronie uprawnionej, czy to po stronie zobowiązanej ( por. wyrok SN z 21.01.1999 r., I CKN 1292/98, nie publ. ). Rozstrzygnięcie w oparciu o art. 138 krio wymaga zawsze, po pierwsze, porównania stanu istniejącego w dacie poprzedniego ustalenia wysokości alimentów ze stanem istniejącym w dacie orzekania o roszczeniu o uchylenie alimentów, po drugie oznacza, że upływ czasu, jaki nastąpił od daty ostatniego wyroku alimentacyjnego do daty orzekania o zmianie wysokości alimentów lub o wygaśnięciu tego obowiązku, sam w sobie nie może jeszcze przemawiać za zasadnością powództwa. Na stronie powodowej ciąży wówczas obowiązek wykazania, że zmiany takie nastąpiły stosownie do ogólnej reguły dowodowej z art. 6 kc. Przy ocenie, czy zachodzą przesłanki do zmiany orzeczenia lub umowy dotyczącej obowiązku alimentacyjnego w myśl art. 138 krio, należy brać pod uwagę wszelkie okoliczności mogące świadczyć o zmianie stosunków, a zwłaszcza to czy dziecko może już utrzymać się samodzielnie oraz możliwości zarobkowe i majątkowe stron.

Obowiązek alimentacyjny rodziców wobec dzieci wynika z art. 133 § 1 krio, w myśl którego rodzice są obowiązani do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Zgodnie z art. 133 § 3 krio rodzice mogą uchylić się od świadczeń alimentacyjnych względem dziecka pełnoletniego, jeżeli są one połączone z nadmiernym dla nich uszczerbkiem lub jeżeli dziecko nie dokłada starań w celu uzyskania możności samodzielnego utrzymania się.

W myśl art. 135 § 1 krio zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego. Przez usprawiedliwione potrzeby uprawnionego rozumieć należy potrzeby, których zaspokojenie zapewni mu, odpowiedni do jego wieku i uzdolnień, prawidłowy rozwój fizyczny i duchowy. Możliwości zarobkowe i majątkowe zobowiązanego określają zarobki i dochody, jakie uzyskałby przy pełnym wykorzystaniu swych sił fizycznych i zdolności umysłowych, nie zaś rzeczywiste zarobki i dochody.

Podkreślić także należy, że obowiązek alimentacyjny rodziców wobec dziecka stanowi uszczegółowienie ogólnego obowiązku "troszczenia się o fizyczny i duchowy rozwój dziecka" i należytego przygotowania go, odpowiednio do jego uzdolnień, do pracy zawodowej (art. 96 k.r.o.). Obowiązek ten nie jest ograniczony przez żaden sztywny termin, a w szczególności - przez termin dojścia przez alimentowanego do pełnoletności. Nie jest także związany ze stopniem wykształcenia w tym sensie, że nie ustaje z chwilą osiągnięcia przez alimentowanego określonego stopnia podstawowego lub średniego wykształcenia. Jedyną miarodajną okolicznością, od której zależy trwanie bądź ustanie tego obowiązku, jest to, czy dziecko może utrzymać się samodzielnie, przy czym przyjmuje się, że nie można tego oczekiwać od dziecka małoletniego. Z tej przyczyny w odniesieniu do dzieci, które osiągnęły pełnoletność, brać należy pod uwagę to, czy wykazują chęć dalszej nauki oraz czy osobiste zdolności i cechy charakteru pozwalają na rzeczywiste kontynuowanie nauki. Przeciwne stanowisko prowadziłoby do zahamowywania, a co najmniej znacznego utrudniania, dalszego rozwoju dziecka, a to przez pozbawianie go środków materialnych, niezbędnych do kontynuowania nauki po osiągnięciu pełnoletności, pozostawałoby zatem w sprzeczności ze wspomnianym wyżej podstawowym obowiązkiem rodzicielskim ( por. wyrok SN z 14.11.1997 r., III CKN 257/97, OSNC 1998, z. 4, poz. 70 ).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt okoliczności faktycznych niniejszej sprawy należy stwierdzić, że strona powodowa nie udowodniła takiej zmiany okoliczności w porównaniu do poprzedniego orzekania o obowiązku alimentacyjnym, która uzasadniałaby stwierdzenie wygaśnięcia obowiązku alimentacyjnego R. G. wobec pełnoletniej córki S. G. ( art. 6 kc w zw. z art. 138 krio i art. 133 § 1 i 3 krio). Sąd zważył bowiem, że choć pozwana jest już pełnoletnia i pozostaje w związku partnerskim z K. J. z którym ma 13 miesięczne dziecko, to jednak nadal uczy się i ponosi w związku tym koszty. Nadto z uwagi na konieczność łączenia nauki, która nawet w trybie zaocznym nie ogranicza się wyłącznie do uczęszczania na zjazdy, ale wymaga wręcz większych nakładów samodzielnej pracy niż studia dzienne, z opieką nad małoletnim dzieckiem w znaczny sposób ogranicza jej możliwości zarobkowe i powoduje, że mogłaby ona podjąć pracę jedynie w niepełnym wymiarze czasu. W opinii Sądu uzyskane w ten sposób dochody nie byłyby jednak wystarczające dla pełnego zaspokojenia zarówno usprawiedliwionych kosztów utrzymania samej pozwanej jak i pokrycia obciążających ją na mocy kodeksu rodzinnego i opiekuńczego kosztów utrzymania małoletniego syna. Należy bowiem wskazać, że wbrew argumentom powoda, koszty utrzymania małoletniego syna pozwanej nie obciążają wyłącznie jego ojca - partnera S. G..

W toku postępowania ustalono, że pozwana i jej partner zamieszkują wspólnie i prowadzą wspólne gospodarstwo domowe i razem zajmują się dzieckiem. Zgodnie zatem z zasadami współżycia społecznego i przepisami prawa, skoro w równym stopniu sprawują oni osobistą pieczę nad małoletnim, to także w równym zakresie winny ponosić finansowe koszty wychowania swojego dziecka. Biorąc zaś pod uwagę wiek dziecka, stopę życiową pozwanej i jej partnera oraz w oparciu o materiał dowodowy zebrany w toku postępowania i wiedzę na temat przeciętnych kosztów utrzymani dzieci w wieku małoletniego O., posiadaną w związku z prowadzeniem wielu innych postępowań alimentacyjnych oraz własne doświadczenie życiowe Sąd oszacował, że na zaspokojenie usprawiedliwionych potrzeb dziecka pozwanej niezbędna jest każdego miesiąc kwota 800 zł, w tym 300 zł – wyżywienie, 250 zł – środki higieny i czystości, kosmetyki, pieluchy, 150 zł – odzież i obuwie, 70 zł – zabawki i akcesoria niemowlęce oraz 30 zł – witaminy. Połowa tych kosztów, a więc 400 zł winna być zaś pokrywana przez pozwaną.

Do ustalonej wyżej kwoty doliczyć nadto należy usprawiedliwione koszty utrzymania samej S. G., w tym udział w kosztach utrzymania lokalu mieszkalnego w wysokości około 520 zł miesięcznie. Całość tych kosztów wynosi bowiem 1.033 zł, a choć teoretycznie winny one być dzielone na wszystkich członków gospodarstwa domowego tj. łącznie 3 osoby, to wskazać należy, że udział małoletniego syna pozwanej w tych wydatkach i tak obciąża jego rodziców w częściach równych, zamieszkują oni bowiem wspólnie i wspólnie zajmują się wychowaniem dziecka. Podkreślić też należy, że obliczając koszty utrzymania lokalu Sąd przyjął wydatki za opał w kwocie 120 zł miesięcznie, przy czym jak wskazała pozwana za taką kwotę zakupywany był opał poza sezonem grzewczym, wyłącznie do ogrzania wody. Należy zatem przyjąć, że w sezonie zimowym wydatki te wzrosną. Na zaspokojenie swoich pozostałych potrzeb S. G. potrzebuje nadto średnio 350 zł miesięcznie na wyżywienie, 50 zł na zakup środków higieny i czystości, 30 zł na opłacenie abonamenty telefonicznego, 450 zł miesięcznie na opłacenie czesnego za studia. Jak wynika z zeznań pozwanej ponosić ona musi także wydatki na zakup pomocy naukowych, w tym podręczników, a także na dojazdy na uczelnie, gdyż zajęcia odbywają się w G.. Co prawda zjazdy organizowane są na uczelni przez 4 dni w miesiącu, a obecnie większość zajęć prowadzona jest w systemie zdalnym, niemniej jest to sytuacja przejściowa spowodowana epidemią koronawirusa SARS-CoV-2. Dlatego też Sąd, opierając się o wiedzę i doświadczenie posiadane w związku z prowadzeniem wielu innych postępowań alimentacyjnych ustalił łączną wysokość tych wydatków na kwotę 150 zł miesięcznie i uwzględnił ją w usprawiedliwionych kosztach utrzymania S. G.. Wreszcie choć sama pozwana nie sprecyzowała tych wydatków oczywiste jest, że ponosi ona koszty zakupu odzieży i obuwia dla siebie, przy czym w ocenie Sądu, mając na uwadze wiek S. G. oraz jej stopę życiową wydatek ten nie powinien przekraczać kwoty 80 zł miesięcznie. Reasumując zaś Sąd uznał, że na zaspokojenie swoich usprawiedliwionych potrzeb i pokrycie obciążającej jej części kosztów utrzymania małoletniego syna, S. G. potrzebuje każdego miesiąca kwotę około 2.030 zł. Jak zaś ustalono na chwilę obecna pozwana pobiera jedynie świadczenie 500+ na rzecz małoletniego syna i zmuszona jest korzystać z pomocy rodziny i partnera celem zaspokojenia podstawowych potrzeb swoich i małoletniego syna. Sąd zważył przy tym, że K. J. osiąga zarobki w średniej wysokości około 2.000 zł netto miesięcznie i poza utrzymaniem rodziny musi z nich pokrywać również swoje usprawiedliwione potrzeby, w tym koszty dojazdu do pracy w kwocie około 400zł miesięcznie, a nadto wyżywienie, zakup odzieży i obuwia, środków higieny i czystości, swój udział w kosztach utrzymania lokalu mieszkalnego, a nadto obciążającą go część kosztów utrzymania małoletniego O.. W ocenie Sądu oczywiste jest zatem, że pozwana pomimo uzyskania pełnoletności, nadal nie jest w stanie samodzielnie się utrzymać.

Sąd zważył nadto, że powód nie wykazał także jakoby w sprawie spełnione zostały przesłanki z art. 133 § 3 kro. Z jednej strony, jak już wskazano wcześniej, pozwana podjęła dalszą naukę, a zatem nie można przyjąć, że nie dokłada ona starań w celu uzyskania możności samodzielnego utrzymania. Niewątpliwie bowiem kontynowanie nauki umotywowane jest chęcią pozwanej zdobycia wykształcenia i możliwości zarobkowych wystarczających na zaspokojenie jej usprawiedliwionych potrzeb. Z drugiej zaś strony powód nie wykazał też jakoby dalsze realizowanie przez niego obowiązku alimentacyjnego względem córki połączone było z nadmiernym dla niego uszczerbkiem. Co prawda w treści pozwu R. G. podniósł, że choruje przewlekle, a nadto przyjmuje na stałe leki, jednakże w żaden sposób nie wykazał, aby ze względu na stan zdrowia jego możliwości zarobkowe uległy obniżeniu. Nie tylko nie przedstawił on orzeczenia o niepełnosprawności lub o niezdolności do pracy, ale nawet nie podnosił jakoby dokumenty takie posiadał. Nadto Sąd miał na uwadze, że powód pracuje, prowadzi bowiem własną działalność, a choć podnosił, że z uwagi na epidemie koronawirusa SARS-CoV-2 nie może wyjeżdżać w celach zarobkowych za granicę, co ogranicza jego dochody to jednak sam przyznał, że nawet teraz uzyskuje ze swojej działalności dochody w kwocie 3.500 zł netto miesięcznie. Niewątpliwie z kwoty tej R. G. ponosić musi usprawiedliwione koszty własnego utrzymania, których wysokość nie powinna jednak przekroczyć kwoty 1.900 zł miesięcznie, ustalonej przez Sąd w oparciu o wiedzę na temat przeciętnych kosztów utrzymania mężczyzn w wieku powoda, posiadanej w związku z prowadzeniem wielu innych postępowań alimentacyjnych i to przy uwzględnieniu ewentualnych kosztów leczenia. Należy bowiem wskazać, że w tej kwestii powód nie zajął stanowiska do samego końca postępowania, ograniczając się jedynie do wskazania w treści pozwu, ze ponosi koszty utrzymania domu oraz spłaca kredyt, który jednak zgodnie z ustaloną linią orzecznictwa w sprawach alimentacyjnych, co do zasady nie podlegają uwzględnieniu przy ustalaniu obowiązku alimentacyjnego zobowiązanego. Skoro zaś powód uzyskuje dochód w wysokości 3 500 zł netto miesięcznie, a jego koszty utrzymania oszacowano na kwotę 1.900 zł miesięcznie, to nie ma podstaw do przyjęcia, że dalsze realizowanie przez niego obowiązku alimentacyjnego względem pełnoletniej córki łączy się z nadmiernym uszczerbkiem.

Na koniec, wspomnieć należy, że uwadze Sądu nie uszło, iż w myśl przepisów kodeksu rodzinnego i opiekuńczego do alimentacji dziecka zobowiązani są obydwoje rodzice. Jak jednak ustalono w toku postępowania matka pozwanej wywiązuje się ze swego obowiązku alimentacyjnego względem córki wspomagając ją w miarę swoich możliwości, w bieżącym zaspakajaniu jej usprawiedliwionych potrzeb czy to finansów czy też pomagając jej w opiece nad małoletnim synem O.. Niemniej jak wskazała sama pozwana A. G. nie posiada stałej pracy, a nadto również ma problemy ze zdrowiem. Tym czasem w przeciwieństwie do matki pozwanej, powód od wielu lat nie wywiązuje się ze swoich obowiązków rodzicielskich względem córki. Nie tylko bowiem nie płaci on zasądzonych alimentów i to pomimo, że z treści złożonego przez niego pozwu wynika wprost, że w minionych latach był zatrudniony i osiągał dochody, ale też nie utrzymuje kontaktów z córką, nie interesuje się jej życiem i nie wspomaga jej w żaden innych sposób.

Mając na uwadze powyższe, należało orzec jak w pkt 1 wyroku, oddalając powództwo w całości.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 98 § 1 k.p.c. a także § 4 ust. 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz.U. z 2015 poz. 1800 ze zm.) obciążając powoda obowiązkiem zwrotu pozwanej poniesionych przez nią kosztów zastępstwa w procesie w wysokości 1.800 zł.

sędzia Dariusz Ratajczak