Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Wągrowcu

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 22.02.2023 r.

Pozwem złożonym dnia 01.06.2022r. przedstawicielka ustawowa małoletniego powoda, reprezentowana przez pełnomocnika, wniosła o zasądzenie od pozwanego F. T. (1) na rzecz M. T. renty alimentacyjnej w kwocie 6.000 zł miesięcznie, płatnej do 10-tego dnia każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w razie nieterminowej płatności którejkolwiek z rat, począwszy od czerwca 2019r. Jednocześnie w pozwie zawarto wniosek o udzielenie zabezpieczenia poprzez zobowiązanie pozwanego do łożenia kwoty 6.000 zł miesięcznie tytułem tymczasowej renty alimentacyjnej, na czas trwania postępowania.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że małoletni pochodzi ze związku (...) i F. T. (1), który zakończył się w 2015r. Od tego czasu pozwany nie utrzymywał kontaktów z synem, nie interesował się nim i nie łożył na jego utrzymanie. Obecnie małoletni powód zamieszkuje wraz z matką w domu jej rodziców, choć w przyszłości przeprowadzą się do innej nieruchomości zakupionej za środki pochodzące z kredytu hipotecznego. Miesięczne koszty utrzymania małoletniego, wraz z rata kredytu, wynoszą 12.456 zł. Z uwagi na wiek chłopca i intensywny rozwój wymaga on częstej wymiany garderoby i odpowiedniego żywienia. Nadto matka dziecka często zabiera go na wspólne wyjścia do restauracji. Syn pozwanego choruje na astmę, a nadto jest alergikiem, przyjmuje witaminy i suplementy, pozostaje pod opieką psychologa, regularnie uczęszcza do dentysty i logopedy, a w razie potrzeby do innych specjalistów, przy czym wszystkie wizyty realizowane są prywatnie. Nadto matka małoletniego ponosi wydatki na jego wyprawkę szkolną, wyjazdy wakacyjne i weekendowe oraz rozrywkę, gry, abonament telefoniczny i zajęcia dodatkowe. Wobec postawy pozwanego winien on pokrywać co najmniej połowę kosztów utrzymania małoletniego, a jego sytuacja finansowa niewątpliwie mu na to pozwala. Obecnie toczy się także postępowanie o pozbawienie pozwanego władzy rodzicielskiej nad małoletnim Mikiem.

W odpowiedzi na pozew F. T. (1), reprezentowany przez pełnomocnika, wniósł o oddalenie powództwa ponad kwotę 900 zł miesięcznie wskazując, że podane przez stronę powodową koszty utrzymania dziecka w części uznać należy za bezzasadne, a w części za nielicujące z rzeczywistością. Pozwany zakwestionował obciążanie syna kosztami kredytu, których ponoszenie nie zostało wykazane, a który i tak powinien obciążać wyłącznie właściciela nieruchomości, oraz kosztami paliwa wskazując, że obecnie małoletni zamieszkuje w gospodarstwie rolnym, w którym wydatki tego rodzaju są znacznie większe i związane z produkcją rolną, a także podnosząc, że matka chłopca dysponuje samochodem służbowym. Dalej pozwany zakwestionował co do wysokości koszty zakupu odzieży i obuwia dla syna, wyżywienia, zakupu leków i leczenia, wskazując, że ich wysokość jest absurdalna i nie została uprawdopodobniona ewentualnie, że ponoszenie takich wydatków nie znajduje żadnego uzasadnienia w sytuacji dziecka. Jako niezasadne i niewykazane uznał także koszty najmu prywatnego nauczyciela, zajęć dodatkowych i korepetycji. Natomiast wydatki na zakup sprzętu sportowego są w jego ocenie jednorazowym wydatkiem. W kwestii własnej sytuacji pozwany podniósł, że obecnie jego jedynym źródłem utrzymania jest wynagrodzenie za pracę w firmie (...) sp. z o.o. w wysokości średnio 7.000 zł miesięcznie, mieszka w wynajętym mieszkaniu w G., z uwagi na swoją fizjonomię ponosi wyższe niż przeciętnie koszty wyżywienia, nadto uprawia amatorsko sport co zwiększa jego wydatki na odzież i obuwie, a nadto z uwagi na charakter pracy i konieczność dojazdów do siedziby pracodawcy, ponosi zwiększone koszty utrzymania samochodu i zakupu paliwa, które dodatkowo wzrastają z uwagi na realizowanie kontaktów z małoletnim Mikiem. Z uwagi na powyższe miesięczne koszty jego utrzymania wynoszą 6.567 zł.

Postanowieniem z dnia 26.07.2022 r. tut. Sąd udzielił zabezpieczenia roszczenia na czas trwania procesu poprzez zobowiązanie pozwanego F. T. (1) do uiszczania na rzecz małoletniego powoda M. T. tymczasowej renty alimentacyjnej w kwocie po 2000 zł miesięcznie, począwszy od dnia 01.06.2022 r. płatnej z góry do 10-tego dnia każdego kolejnego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w przypadku opóźnienia w zapłacie którejkolwiek z rat do rąk matki małoletniego powoda A. B.-K., w pozostałym zakresie wniosek o udzielenie zabezpieczenia oddalając.

Postanowieniami wydanymi dnia 07.11.2022 r. tut. Sąd oddalił w całości zażalenie poziome pozwanego F. T. (1) na postanowienie w przedmiocie udzielenia zabezpieczenia z dnia 26.07.2022 r., zarejestrowane pod sygn. akt III RCz 32/22 oraz zażalenie poziome małoletniego powoda M. T., na postanowienie w przedmiocie udzielenia zabezpieczenia z dnia 26.07.2022 r., zarejestrowane pod sygn. akt III RCz 33/22.

Sąd ustalił, co następuje:

Małoletni M. T. ur. (...) jest synem F. T. (1) i A. B.-K., pochodzącym z ich nieformalnego związku. W 2015 r. rodzice małoletniego rozstali się i zamieszkali osobno. W tamtym okresie zarówno pozwany, jak i małoletni powód i jego matka zamieszkiwali na terenie Niemiec. We wrześniu 2019 r. A. K. wróciła wraz z małoletnim M.’m do Polski i wraz z nim oraz J. K., zamieszkała w domu swoich rodziców w K.. Dnia 12.06.2020 r. matka małoletniego zawarła związek małżeński z J. K..

Obecnie małoletni powód ma niespełna 10 lat i uczęszcza do klasy III w Szkole Podstawowej w Komornikach. M. nadal często bywa w domu swoich dziadków w K. i nawet pozostaje tam na weekend, w okresie wakacji, ferii zimowych czy dłuższej choroby, jednak na stałe zamieszkuje wraz z A. B.-K. i J. K., w Komornikach, w domu stanowiącym współwłasność matki małoletniego i jej męża, nabytego za środki z kredytu hipotecznego. Nieruchomość ta ogrzewana jest gazem, a udział małoletniego w kosztach jej utrzymania, na które składają się opłaty za zużycie gazu, prądu, wody, opłata za wywóz odpadów komunalnych oraz za TV i Internet, wynosi około 600 zł miesięcznie. Małoletni powód korzysta z obiadów szkolnych, a nadto zjada posiłki w domu. Miesięczny wydatek na wyżywienie M. wynosi 1.000 zł. Na zakup odzieży i obuwia dla powoda, w tym także odzieży sportowej, na treningi piłki nożnej, judo czy na zajęcia wychowania fizycznego w szkole, niezbędna jest kwota 400 zł miesięcznie. Syn pozwanego pozostaje pod opieką lekarza pediatry i stomatologa, nadto odbywa wizyty u alergologa i regularnie uczęszcza do psychiatry oraz psychologa, przy czym wizyty u tego ostatniego lekarza odbywa bezpłatnie w ramach szkoły. Na opłacenie wizyt małoletniego u lekarzy, zakup leków oraz witamin i suplementów zdrowia i inne wydatki na opiekę zdrowotną dziecka wystarczająca jest kwota około 650 zł miesięcznie. Koszt zakupu środków higieny i czystości dla powoda to 200 zł miesięcznie, natomiast wydatki związane z uczęszczaniem przez niego do szkoły, w tym na zakup wyprawki, opłacenie komitetu, wycieczek szklonych itp. niezbędna jest kwota 250 zł miesięcznie. M. korzysta z zajęć sportowych i różnych form aktywności tj. robotyka, judo, treningi piłki nożnej. Nadto matka małoletniego i jej mąż organizują dla niego różnego rodzaju rozrywki tj. wyjścia do kina, do sal zabaw, a nadto zakupują dla niego sprzęty sportowe i organizują wspólne wyjazdy weekendowe, wakacyjne czy w okresie ferii zimowych oraz zapewniają mu udział w koloniach w okresie letnim. Nadto małoletni powód korzysta z telefonu komórkowego. Średnie miesięczne wydatki na sport i aktywności M. to kwota 350 zł, na rozrywkę i opłacenie abonamentu telefonicznego to kwota 300 zł, zaś na wyjazdy i wakacje to 400 zł. Udział małoletniego w kosztach zakupu paliwa w związku z dojazdem do lekarzy, do szkoły i na zajęcia dodatkowe, wynosi około 300 zł miesięcznie.

Łączny miesięczny koszt zaspokojenia usprawiedliwionych potrzeb małoletniego M. T. wynosi 4.450 zł.

A. K. zatrudniona jest w firmie (...) sp. z o.o. sp.k., a jej średni miesięczny dochód z tego tytułu wynosił w okresie od 01.06.2022 r. do 31.12.2022 r. 12.667,04 zł netto. Matka małoletniego posiada prawo jazdy kat. B, nie posiada jednak własnego samochodu. Na co dzień korzysta ona z samochodów firmowych, które wykorzystuje zarówno do celów związanych z pracą jak i prywatnie. Korzystając z samochodu firmowego prywatnie, koszty zużytego paliwa A. K. pokrywa z własnych środków. Matka małoletniego powoda jest współwłaścicielką domu w Komornikach, w którym zamieszkuje wspólnie z małoletnim powodem i swoim mężem J. K.. Przedstawicielka ustawowa małoletniego pobiera świadczenie wychowawcze 500+ w kwocie 500 zł miesięcznie oraz świadczenie z programu (...) z kwocie 300 zł rocznie.

J. K. uzyskuje wynagrodzenie z tytułu umowy o pracę na stanowisku dyrektora w wysokości około 30.000 zł brutto miesięcznie, a nadto z tytułu prac wykonywanych na podstawie umów zlecenia w wysokości około 3.000 zł miesięcznie i z tytułu najmu lokalu mieszkalnego położonego w L. w wysokości około 2.000 zł miesięcznie. Mąż przedstawicieli ustawowej małoletniego powoda posiada także własny samochód oraz wraz z A. B.-K. jest współwłaścicielem domu w Komornikach, w którym zamieszkuje wraz z nią i małoletnim Mikiem.

W okresie od 14.02.2022 r. do 31.10.2022 r. F. T. (1) zatrudniony był w firmie (...) sp. z o.o. w W., natomiast od dnia 31.10.2022 r. do chwili obecnej zatrudniony jest w firmie (...) Sp. z o.o. w W.. Średni miesięczny dochód pozwanego z tytułu pracy wynosił w okresie od 01.06.2022 r. do 31.12.2022 r. 11.119,74 zł netto. W styczniu 2023r. obecny pracodawca pozwanego wypłacił mu wynagrodzenie w wysokości 14.121 zł netto, w tym 9.513 zł netto tytułem wynagrodzenia zasadniczego oraz 4.608 zł netto tytułem bonusu. Również w przyszłości pracując w firmie (...) Sp. z o.o. w W. pozwany, poza stałym wynagrodzeniem, będzie co miesiąc otrzymywał bonus, którego kwota będzie zmienna i ustalana raz na kwartał. Wysokości bonusu będzie zależna od kwartalnych wyników pozwanego w pracy.

Ojciec małoletniego zamieszkuje w G. w mieszkaniu stanowiącym własność jego rodziców, jest co do zasady osobą zdrową, nie posiadającą szczególnych wymagań w zakresie żywienia, leczenia czy higieny. Pozwany posiada samochód marki V. (...) rok prod. 2010 z silnikiem diesla o pojemności 3,0 i spalaniu średnio 10 l/ 100 km. Pracując na rzecz obecnego pracodawcy, pozwany będzie wykonywał swoje obowiązki zawodowe zdalnie, i jedynie raz lub dwa razy w miesiącu będzie musiał dojeżdżać do siedziby firmy, przy czym pracodawca będzie zwracał mu koszty zakwaterowania. Na usprawiedliwione średnie miesięczne koszty utrzymania F. T. (1) składają się wydatki mieszkaniowe - 750 zł, wyżywienie - 1.000 zł, odzież i obuwie - 250 zł, środki higieny i chemia - 150 zł, wydatki na zakup leków, witamin, suplementów i opłacenie wizyt lekarskich - 300 zł, zakup paliwa oraz utrzymanie samochodu - 1.500 zł. Nadto do listopada 2022 r. F. T. (1) ponosił wydatki na dojazd na kontakty z małoletnim powodem, które w myśl postanowienia z dnia 28.04.2022 r., wydanego w sprawie z wniosku A. B.-K. przy udziale P. T. (1) o pozbawienie władzy rodzicielskiej i zakazanie kontaktów z małoletnim dzieckiem, prowadzonej pod sygn. akt III Nsm 83/22, przez Sąd Rejonowy w Wągrowcu ustalone zostały na każdą drugą sobotę miesiąca od godz. 14.00 do godz. 16.00 w miejscu zamieszkania dziecka. Od zapadnięcia tego orzeczenia do dnia 09.11.2022 r. pozwany trzykrotnie przyjechał na kontakt z synem. Po listopadzie 2022r. do chwili obecnej, kontakty te nie były realizowane.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujące dowody: kopia odpisu zupełnego aktu urodzenia (k. 11); zarzuty ekranów, paragony, rachunki, faktury, potwierdzenia zapłaty, polisy, zdjęcia, wydruki z rachunków bankowych, zaświadczenia, potwierdzenia wizyt lekarskich i rezerwacji przedstawione przez stronę powodową (k. 12-29v, 248-260v, 278-294, 308-310); protokół sprawy SR w Wągrowcu sygn. III Nsm 83/22 (k. 31-35, 206-217, 272-277); postanowienie SR w Wągrowcu z 28.04.2022 r., sygn. III Nsm 83/22 z uzasadnieniem (k. 36-44); wydruk danych z PESEL-SAD (k. 46-59, 154-157); deklaracje P. A. B.-K. (k. 69-71v); wyciągi z rachunków bankowych A. B.-K. (k. 73-85v); deklaracje PIT F. T. (1) (k. 98-134); wyciągi z rachunków bankowych F. T. (1) (k. 135-138, 142-143, 146-150); zrzuty ekranów wiadomości (k. 139); tabele kosztów utrzymania i zarobków F. T. (1) (k. 140, 151); zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu F. T. (1) (k. 141, 313-315, 330-331, 343-344); paragony, rachunki, faktury, potwierdzenia zapłaty, polisy przedstawione przez stronę pozwaną (k. 144-145); dokumenty zgromadzone w sprawie SR w Wągrowcu sygn. III Nsm 83/22 (k. 161-163); zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu A. B.-K. (k. 186, 333-334); opinia z (...) (k. 231-234); wydruki i informacje z (...) (k. 336, 350-352); zeznania przedstawicielki ustawowej małoletniego powoda A. B.-K. (k. 296-298, 301-płyta CD, 358-359v, 362-płyta CD), pozwanego F. T. (2) (k. 298-299v, 301- płyta CD, 359, 362-płyta CD) oraz świadka J. K. (k. 355-358, 362 - płyta CD).

W ocenie Sądu zeznania przedstawicielki ustawowej małoletniego powoda A. B.-K. zasługiwały na miano wiarygodnych w znacznej części, były bowiem jasne i logiczne, a nadto korelowały z pozostałym zgromadzonym w toku postępowania materiałem dowodowym. W szczególności Sąd dał wiarę matce małoletniego co do korzystania przez małoletniego z obiadów szkolnych, uczęszczania przez niego na zajęcia dodatkowe z robotyki, treningi piłki nożnej i judo, korzystania przez dziecko z wyjazdów wakacyjnych i weekendowych, a także z różnych form rozrywki i aktywności. Nie wzbudziły także wątpliwości Sądu zeznania matki małoletniego co do stanu zdrowia psychicznego i fizycznego M. i pozostawania przez niego pod opieką psychologa, psychiatry, stomatologa, pediatry i alergologa, częściowo okoliczności podnoszone przez A. B.-K. w tym zakresie, pokrywały się z jej zeznaniami złożonymi w toku postępowania prowadzonego przez Sąd Rejonowy w Wągrowcu w sprawie sygn. akt III Nsm 83/22. Również zeznania dotyczące sytuacji majątkowej samej matki małoletniego Sąd uznał za wiarygodne, gdyż znajdowały one potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zebranym w toku postępowania.

Zeznania F. T. (2) Sąd uznał za wiarygodne w znacznej części, były one bowiem jasne, spójne i logiczne, a nadto zgodne były z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w toku postępowania. W szczególności wątpliwości Sądu nie wzbudziły twierdzenia pozwanego co do zamieszkiwania przez niego w mieszkaniu stanowiącym własność jego rodziców, co do zasad i formy w jakiej będzie on wypełniał obowiązki zawodowe u obecnego pracodawcy oraz co do sposobu, terminu i kosztów realizowania przez niego kontaktów z małoletnim synem, w tym co do braku tych kontaktów w okresie od 09.11.2022 r. do chwili obecnej.

Również zeznania świadka J. K. zasługiwały w ocenie Sądu na przymiot wiarygodnych, były bowiem zgodne z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w toku postępowania i nie były kwestionowane przez żadną ze stron. Świadek zeznawał w sposób logiczny i spójny. Jako mąż A. B.-K., zamieszkujący wspólnie z nią i z małoletnim powodem, świadek ten posiadał znaczną wiedzę na temat zakresu potrzeb małoletniego i kosztów jego utrzymania. Wątpliwości nie wzbudziły także wypowiedzi świadka co do wysokości jego zarobków oraz co do jego sytuacji majątkowej.

Na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 i 5 k.p.c. Sąd pominął wniosek pełnomocnika pozwanego zawarty w pkt 5 odpowiedzi na pozew datowanej na dzień 6.07.2022r. o przesłuchanie świadków P. T. (2), E. T. i A. Q. na okoliczności sformułowane w tezie dowodowej tego wniosku, bowiem tezy, na które mieliby zeznawać świadkowie nie miały istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie o alimenty, lecz odnosiły się do kwestii kontaktów i relacji ojca z dzieckiem.

Na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 i 5 k.p.c. Sąd również pominął wnioski dowodowe pełnomocnika przedstawicielki ustawowej małoletniego powoda zawarte w pkt 4 i 5 pisma procesowego datowanego na dzień 29.11.2022 r., albowiem kwestia możliwości zarobkowych pozwanego F. T. (2) została wykazana w wystarczającym zakresie za pomocą dotychczas przeprowadzonych dowodów w związku z tym dopuszczenie kolejnych dowodów na tę okoliczność, w szczególności dowodów wskazanych przez stronę powodową w pkt 4 i 5 powołanego wyżej pisma doprowadziłaby jedynie do nieuzasadnionego przedłużenia postępowania.

Treść i autentyczność zebranych w sprawie dokumentów nie wzbudziła wątpliwości Sądu z urzędu, a same strony w tej kwestii nie zgłaszały zarzutów, wobec czego uznano dokumenty z wartościowy dowód w sprawie.

Sąd zważył co następuje:

Roszczenie małoletniego powoda opierało się o treść art. 133 § 1 k.r.o., w myśl którego rodzice są obowiązani do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Zgodnie zaś z art. 135 § 1 k.r.o. zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego. Przez usprawiedliwione potrzeby uprawnionego rozumieć należy potrzeby, których zaspokojenie zapewni mu, odpowiedni do jego wieku i uzdolnień, prawidłowy rozwój fizyczny i duchowy. Natomiast możliwości zarobkowe i majątkowe zobowiązanego określają zarobki i dochody, jakie uzyskałby przy pełnym wykorzystaniu swych sił fizycznych i zdolności umysłowych, nie zaś rzeczywiste zarobki i dochody.

Zgodnie z obowiązującym w judykaturze poglądem, dzieci mają prawo do równej z rodzicami stopy życiowej niezależnie od tego, czy żyją z nimi wspólnie, czy też oddzielnie. Oznacza to, że im wyższy standard życia rodziców, tym na wyższym poziomie powinni oni zaspokajać potrzeby dzieci i gwarantować zaspokojenie nie tylko potrzeb podstawowych, ale i potrzeb na wyższym poziomie. Godzi się przy tym zauważyć, że o ile wyższe możliwości zarobkowe rodziców uzasadniają przyjęcie zarówno szerszego niż przeciętnie zakresu potrzeb dziecka zasługujących na miano usprawiedliwionych jak i przeznaczania na ich zaspokojenie wyższych niż przeciętnie kwot o tyle wydatki te nie powinny przekraczać granicy, poza którą można już mówić o niegospodarności czy wręcz o rozrzutności. Dlatego też poziom wydatków na pokrycie kosztów utrzymania dziecka jaki zasługuje na miano usprawiedliwionego jest w postępowaniu sądowym ustalany zawsze indywidualnie w oparciu o możliwości zarobkowe obojga rodziców oraz stopę życiową każdego z nich. Sąd zawsze bowiem bierze pod uwagę zasadę równej stopy życiowej pomiędzy rodzicami i dziećmi, przy czym zaznaczyć trzeba, że postulat równej stopy życiowej powinien sprowadzać się przede wszystkim do "porównywalnego" zaspokajania usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego i zobowiązanego, nie zaś do równego dzielenia nadwyżki wynikającej ze wzrastających możliwości majątkowych i zarobkowych zobowiązanego.

Ponadto ustawodawca w § 2 art. 135 k.r.o. przewidział możliwość wykonania obowiązku alimentacyjnego w całości lub części względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie także poprzez osobiste starania o jego utrzymanie lub wychowanie. W tym wypadku świadczenie alimentacyjne pozostałych zobowiązanych polega na pokrywaniu w całości lub części kosztów utrzymania lub wychowania uprawnionego.

W przypadku opóźnienia w zapłacie przez zobowiązanego świadczeń alimentacyjnych na rzecz uprawnionego, temu ostatniemu przysługuje nadto roszczenie o odsetki ustawowe za opóźnienie w oparciu o art. 481 § 1 i 2 k.c.

Przenosząc powyższe rozważania prawne na grunt ustalonych okoliczności faktycznych w niniejszej sprawie należy odnieść się do kwestii roszczenia o zasądzenie alimentów za okres sprzed wytoczenia niniejszego powództwa. Sąd zważył, że zgodnie z poglądem obowiązującym w doktrynie oraz judykaturze, uzyskanie alimentów za okres sprzed wniesienia pozwu uzależnione jest od wykazania przez wierzyciela, że jego usprawiedliwione potrzeby związane z utrzymaniem lub utrzymaniem i wychowaniem nie zostały za ten okres zaspokojone albo zostały zaspokojone dzięki np. zaciągniętym pożyczkom (por. uchwała składu siedmiu sędziów SN z dnia 28 lipca 1949 r., C 389/49, OSN 1951, nr 3, poz. 60; wyrok SN z dnia 8 czerwca 1976 r., III CRN 88/76, OSNCP 1977, nr 2, poz. 33). Rozwiązanie to wynika z natury prawnej alimentów, których celem jest dostarczenie uprawnionemu środków utrzymania na bieżąco. Zgodnie z zasadą pro praeterito nemo alitur obowiązek alimentacyjny wygasa w zakresie już zaspokojonych potrzeb uprawnionego. Niemniej trafna i nadal aktualna jest uchwała SN z dnia 28 września 1949 r. (Wa.C 389/49, OSN 1951, poz. 60; PiP 1951, z. 11, s. 794), według której żądanie dotyczące czasu minionego może mieć na względzie niezaspokojone potrzeby uprawnionego, wykonanie zobowiązań zaciągniętych przez niego dla zaspokojenia potrzeb, zaległości np. w opłatach za mieszkanie itd. Stanowisko to SN potwierdził także w późniejszych orzeczeniach: uchwale z dnia 25 listopada 1968 r. (III CZP 65/68, OSNCP 1969, nr 5, poz. 83), wyroku z dnia 5 czerwca 1976 r. (III CRN 88/76, OSNCP 1977, nr 2, poz. 33). Zgodnie zatem z powyższym orzecznictwem dochodzenie alimentów za okres poprzedzający wytoczenie powództwa dopuszczalne jest tylko w ograniczonym zakresie, bo tylko w wypadku gdy pozostały niezaspokojone potrzeby lub zobowiązania zaciągnięte przez uprawnionego względem osoby trzeciej na pokrycie kosztów wychowania i utrzymania (T. Domińczyk, Kodeks rodzinny i opiekuńczy. Komentarz, Warszawa 2006, s. 837). Stanowisko SN w tej materii jest jednolite i konsekwentne, o czym świadczy bieżące orzecznictwo. Jako przykład można przytoczyć orzeczenie z dnia 7 lipca 2000 r. (III CKN 1015/00, niepubl.), w którym SN stanął na stanowisku, że zaspokajanie „bieżących potrzeb’’ może nastąpić w teraźniejszości lub przyszłości, natomiast dochodzenie potrzeb przeszłych możliwe jest tylko w sytuacji, gdy uprawniony wykaże, iż określone jego potrzeby zostały niezaspokojone, względnie że zobowiązania zaciągnięte na pokrycie tych usprawiedliwionych potrzeb nie zostały zlikwidowane.

W kontekście powyższych ustaleń należy wskazać, że w sprawie nie ujawniły się żadne okoliczności, które by wskazywały, że w chwili inicjowania niniejszej sprawy nadal istnieją konkretne potrzeby małoletniego powoda, które w okresie sprzed wniesienia pozwu nie zostały zaspokojone lub że w tamtym okresie matka małoletniego zmuszona była zaciągać zobowiązania celem ich zaspokojenia, które obecnie musi regulować. De facto w toku niniejszego postępowania strona powodowa nawet nie podniosła jakoby którakolwiek z tych okoliczności miała miejsce. W związku z tym brak było podstaw do uwzględnienie roszczenia małoletniego powoda w tym zakresie, chociażby w części.

Przechodząc do kwestii bieżących alimentów na wstępie należy zauważyć, że co do zasady zarówno zakres jak i poziom zaspakajania potrzeb dziecka zależny jest przede wszystkim od stopy życiowej jego rodziców. Jak bowiem wskazano wcześniej dzieci mają prawo do równej z rodzicami stopy życiowej niezależnie od tego, czy żyją z nimi wspólnie, czy też oddzielnie. Co istotne należy brać pod uwagę stopą życiową obojga rodziców. Oznacza to, że w przypadku dziecka, którego rodzice żyją w znacząco odmiennym standardzie, nie należy oczekiwać, że potrzeby dziecka będą zaspakajane na poziomie, na jakim żyje bardziej zasobny z rodziców. Koszty utrzymania takiego dziecka należy bowiem odpowiednio „wypośrodkować”. Pamiętać także trzeba, że alimenty mają na celu zaspokojenie przede wszystkim usprawiedliwionych potrzeb dziecka. To, czy potrzeba dziecka jest usprawiedliwiona, czy też nie oraz na jakim poziomie winna ona zostać zaspokojona zależy nie tylko od indywidualnych cech dziecka, ale także od możliwości zarobkowych jego rodziców oraz od standardu ich życia. W tym kontekście godzi się zauważyć, że co do zasady Sąd nie neguje, że A. K. faktycznie przeznacza na zaspakajanie potrzeb swojego syna kwoty wskazane w pozwie. Jeśli sytuacja finansowa rodziców pozwala na to, mogą oni zaspakajać każde zachcianki dziecka, bez znaczenia na ich zasadność, faktyczną potrzebę ich ponoszenia czy ich koszty. Skoro matka małoletniego powoda posiada wolne środki, to oczywiście może je przeznaczyć na dowolny wybrany przez siebie cel, w tym oczywiście na koszty utrzymania małoletniego M.. Jednakże Sąd ustala usprawiedliwione koszty utrzymania małoletniego niezależnie od tego. W ocenie Sądu nie można bowiem wymagać by ojciec dziecka partycypował w ponoszeniu kosztów utrzymania małoletniego ponad własny standard życia lub by zaspokajał potrzeby dziecka na poziomie przekraczającym usprawiedliwione wydatki. Z tych właśnie względów w ocenie Sądu możliwości zarobkowe i majątkowe obojga rodziców małoletniego M. T., pozwalają na zaspakajanie jego potrzeb na poziomie kwoty 4.450 zł miesięcznie i to niezależnie od tego, jakie wydatki na małoletniego matka dziecka faktycznie ponosi. Ustalając wysokość kosztów utrzymania małoletniego M. Sąd oparł się przy tym zarówno na twierdzeniach wskazanych w pozwie, jak i w odpowiedzi na pozew, a nadto na dokumentach załączonych do każdego z tych pism procesowych, weryfikując je w aspekcie wyżej wskazanych założeń, uwzględniając przy tym własne doświadczenia życiowe i wiedzę na temat wysokości kosztów utrzymania dorosłych i dzieci w różnym wieku i sytuacji majątkowej, posiadaną w związku z prowadzeniem wielu innych postępowań alimentacyjnych, a także powszechnie dostępną wiedzę na temat wysokości cen popularnych towarów i usług.

Przechodząc do poszczególnych wydatków ponoszonych na rzecz małoletniego powoda wskazać należy, że odmiennie niż na etapie postępowania zabezpieczającego, w zakresie udziału małoletniego w kosztach utrzymania domu Sąd ostatecznie uwzględnił koszty utrzymania nieruchomości położonej w Komornikach, w której małoletni zamieszkuje wraz z matka i jej mężem. W toku postępowania ustalono bowiem, że to właśnie w Komornikach małoletni uczeszą do szkoły podstawowej i to tam przebywa przez znaczną część czasu. Na tej podstawi Sąd uznał, że to w Komornikach znajduje się centrum życiowe M. i to właśnie ta nieruchomość zaspakaja jego potrzeby mieszkaniowe. Sam fakt, że co weekend jeździ z matką do jej rodziców do K. lub że bywa u nich w okresie wakacji, ferii czy nawet w czasie dłuższej choroby, nie jest wystarczającym uzasadnieniem dla przyjęcia, że ojciec małoletniego powinien ponosić koszty utrzymania również tego gospodarstwa domowego. Pomimo stwierdzenia, że to ta nieruchomość zaspakaja potrzeby mieszkaniowe dziecka, ustalając udział małoletniego w kosztach utrzymania domu w Komornikach, Sąd nie uwzględnił w nich raty kredytu hipotecznego. Nieruchomość ta w żaden części nie jest bowiem własnością powoda. To A. K. i J. K. są jej współwłaścicielami. Nie ma zaś podstaw do tego by wymagać od F. T. (1), aby w ramach obowiązku alimentacyjnego obciążającego go na rzecz małoletniego syna, finansował on kredyt hipoteczny zaciągnięty przez matkę dziecka i jej męża na zakup ich nieruchomości.

W porównaniu z ustaleniami poczynionymi na etapie postępowania zabezpieczającego Sąd zmienił także swój pogląd na temat wysokości usprawiedliwionych kosztów wyżywienia małoletniego M. ostatecznie uznając, że wynoszą one 1.000 zł miesięcznie. Ustalając wysokość tych wydatków Sąd uwzględnił oczywiście zarówno wiek dziecka fakt, że z treści pozwu nie wynika jakoby posiadał on szczególne potrzeby żywieniowe, jak i zasadę równej stopy życiowej. I tak z jednej strony Sąd pominął fakt, że matka małoletniego ponosi dodatkowe wydatki na wyżywienie małoletniego w związku z wyjściami do restauracji, a z drugiej strony uwzględnił, że pozwany swoje własne koszty wyżywienia nadal szacuje poziomie 1.500 zł miesięcznie.

Wreszcie na innym poziomie niż w toku postępowania zabezpieczającego Sąd ustalił wydatki na sport i aktywność małoletniego. Uwzględniając bowiem mnogość zajęć dodatkowych z jakich korzysta powód, a także biorąc pod uwagę możliwości zarobkowe obojga rodziców małoletniego Sąd uznał, że za usprawiedliwione uznać można przeznaczania na te potrzeby M. kwoty 350 zł miesięcznie.

Poza wskazanymi wyżej przypadkami, Sąd w całości podtrzymuje stanowisko co do pozostałych wydatków na utrzymanie małoletniego powoda wyrażone w uzasadnieniu do postanowienia z dnia 26.07.2022 r. i to zarówno co do zakresu w jakim potrzeby małoletniego, zaspakajane przez jego matkę i jej współmałżonką, zasługują na miano usprawiedliwionych, jak i co do wysokości do której wydatki przeznaczane na ich zaspokojenie przez A. B.-K. i J. K., można uznać za usprawiedliwione. Jak bowiem wskazano wcześniej, choć niewątpliwie sytuacja majątkowa obojga rodziców małoletniego daje podstawy do przeznaczania na zakup odzieży i obuwia dla dziecka wyższych niż przeciętnie kwot i nabywanie produktów lepszej jakości, to jednak mając na uwadze wiek małoletniego, fakt że jego rozwój fizyczny nie jest już tak gwałtowny jak w przypadku mniejszych dzieci, a także biorąc pod uwagę względy gospodarności i ekonomii oraz standard życia obojga rodziców małoletniego, wydatki powyżej kwoty 400 zł miesięcznie uznać należało nieusprawiedliwione w rozumieniu art. 133 § 1 k.r.o. i art. 135 § 1 k.r.o. W zakresie wydatków na szeroko rozumianą opiekę zdrowotną Sąd uznał, że kwota 650 zł miesięcznie będzie wystarczająca na pokrycie kosztów zarówno prywatnych wizyt u psychiatry, pediatry, alergologa i stomatologa jak i na zakup leków na sezonowe infekcje, witamin czy suplementów diety. Godzi się w tym miejscu zauważyć, ze fakt korzystania przez M. z usług tych specjalistów nie budzi wątpliwości Sądu. Z wiedzy i doświadczenia Sądu wynika bowiem, że korzystanie z leczenie stomatologicznego czy też odbywanie wizyt u pediatry, jest zjawiskiem powszechnych w przypadku dzieci w wieku małoletniego. Fakt pozostawania przez M. pod opieką psychologa i psychiatry została zaś podniesiona także w toku postępowania prowadzonego pod sygn. akt III Nsm 83/22 co również pozwala przyjąć, że małoletni faktycznie odbywa wizyty u tego specjalisty. Co do zasady nie budzi także wątpliwości fakt, że małoletni przyjmuje witaminy i suplementy zdrowia, a nadto że zapada na sezonowe choroby i zażywa w związku z tym leki. Mając natomiast na uwadze stopę życiową rodziców małoletniego, za niebudzące wątpliwości uznać należało, że powód korzysta z prywatnej opieki zdrowotnej. W ocenie Sądu strona powodowa nie wykazała natomiast jakoby na ten cel faktycznie przeznaczała niemalże 1.600 zł miesięcznie, a tym bardziej by wydatki te zasługiwały na miano usprawiedliwionych. W szczególności nie można się zgodzić, że wydatek 600 zł na założenie kolorowej plomby zasługuje na miano usprawiedliwionego kosztu utrzymania, wchodzącego w zakres obowiązku alimentacyjnego. Nadto jednak wskazać należy, że nie przedstawiono Sądowi wystarczających dowodów w postaci np. opłat wizyt u specjalistów, zaświadczeń o konieczności ich odbywania i ich częstotliwości, czy choćby historii choroby małoletniego, z których wynikałoby, że dziecko faktycznie choruje przewlekle lub przyjmuje na stale jakiekolwiek leki. Same tylko wydruki historii rachunku bankowego przedstawiające płatności, dokonane w aptekach, czy zrzuty ekranu z potwierdzeniami wizyt u specjalistów, uznać należy za niewystarczające w tym zakresie.

Stanowisko Sądu nie uległo zmianie również w zakresie wydatków związanych z edukacją małoletniego. Należy bowiem pamiętać, że poza pojedynczymi przedmiotami tj. język obcy czy religia, podręczniki do nauki w szkołach podstawowych są darmowe, nadto matka małoletniego pobiera co roku na jego rzecz kwotę 300 zł z programu (...) na zakup wyprawki. Co więcej część wyprawki tj. plecak czy piórnik kupowana jest z reguły raz na kilka lat, w szczególności jeśli są to produkty lepszej jakości. W tych okolicznościach na pokrycie pozostałych wydatków tj. opłacenie ubezpieczenia w szkole czy składek, a także opłacenie wycieczek czy uzupełnienie wyprawki, wystarczająca winna być kwota 250 zł miesięcznie. Mając na uwadze stopę życiową rodziców małoletniego, za uzasadnione uznać należałoby korzystanie przez dziecko z korepetycji nawet w sytuacji osiągania przez niego zadawalających wyników w nauce. W toku postępowania strona powodowa w żaden sposób nie udowodniła jednak czy i w jakiej wysokości faktycznie ponosi z tego tytułu wydatki, ani też w jakim okresie chłopiec uczęszcza na takie zajęcia. Za nieusprawiedliwione i w całości niezasadne uznać także należało wynajmowane dla dziecka prywatnego nauczyciela. W ocenie Sądu jest wydatek przekraczający zakres usprawiedliwionych potrzeb dziecka, a przynajmniej za przekraczający zakres obowiązku alimentacyjnego pozwanego względem jego syna.

Nie było w ocenie Sądu podstaw do przyjęcia wyższego udziału małoletniego w kosztach zakupu paliwa, niż ustalono to na etapie postępowania zabezpieczającego tj. na poziomie kwoty 300 zł miesięcznie i to nawet przy uwzględnieniu aktualnych cen paliwa. Powoda obciążać winny bowiem tylko te wydatki, które matka małoletniego ponosi na realizację wyłącznie jego potrzeb np. dojazd na wizyty lekarskie, zajęcia dodatkowe czy do szkoły. W pozostałym zakresie dojazdy np. na wakacje, na pobyty weekendowe, czy do rodziców A. B.-K. nie są realizowane wyłącznie z potrzeby małoletniego. Dziecko dojeżdża wraz z matką i jej mężem. Co więcej, nawet gdyby M. nie jechał z nimi, to i tak oni sami pojechaliby np. na wakacje, co wygenerowałoby koszty zakupu paliwa.

Wreszcie także wysokość comiesięcznych wydatków na sport i aktywność oraz na wyjazdy weekendowe i wakacyjne Sąd ustalił na takim samym poziomie, na jakim przyjął je na etapie postępowania zabezpieczającego. Niektóre wydatki jak np. zakup hulajnogi, roweru czy konsoli do gier N., mają bowiem charakter incydentalny i jako takie nie zasługują na uwzględnienie do obowiązku alimentacyjnego, będącego świadczeniem okresowym. Nadto jednak ustalając koszty organizacji wyjazdów wakacyjnych i weekendowych oraz rozrywki Sąd brał pod uwagę zasadę równej stopy życiowej, a także możliwości zarobkowe obojga rodziców dziecka, jego wiek i usprawiedliwione potrzeby.

Ustalając koszty utrzymania małoletniego zasługujące na pokrycie w ramach obowiązku alimentacyjnego Sąd nie uwzględnił w nich wydatków na wyposażenie pokoju, organizację przyjęć urodzinach i zakup prezentów okolicznościowych. Częściowo bowiem są to wydatki o charakterze incydentalnym, a jak wcześniej wskazano renta alimentacyjna jest świadczeniem okresowym, służącym zaspakajaniu stałych comiesięcznych wydatków. Natomiast w kwestii kosztów przyjęć i prezentów Sad podziela pogląd Sądu Apelacyjnego w Warszawie zgodnie z którym prezenty dla dzieci nie stanowią usprawiedliwionych potrzeb. Obdarowywanie prezentami stanowi przejaw dobrej woli czy też jeden ze sposobów wyrażania uczuć. To, czy ktoś da prezent, zależy wyłącznie od niego samego, brak jest zatem podstaw, aby zobowiązywać jedno z rodziców do finansowania w ramach obowiązku alimentacyjnego prezentów, które dziecku zamierza wręczyć drugie z nich (postanowienie z 29.05.2013 r., sygn. akt VI ACz 1120/13, niepubl.).

W niniejszej sprawie małoletni powód, z uwagi na wiek, nie jest w stanie utrzymać się samodzielnie, w związku z czym obowiązek dostarczania mu środków utrzymania i wychowania spoczywa na obojgu rodzicach.

Obowiązek alimentacyjny obciąża obojga rodziców w częściach odpowiadających ich możliwościom zarobkowym i majątkowym. Wykonanie obowiązku alimentacyjnego względem dziecka może polegać także, w całości lub w części, na osobistych staraniach o jego utrzymanie lub wychowanie ( art. 135 § 2 k.r.o. ).

Matka małoletniego powoda częściowo realizuje swój obowiązek alimentacyjny wobec dziecka poprzez osobiste staranie o jego utrzymanie i wychowanie. Winna ona jednak również pieniężnie partycypować w kosztach utrzymania małoletniego syna. W oparciu o zgromadzony w toku całego postępowania materiał dowodowy Sąd ustalił, że A. K. zatrudniona jest w firmie (...) sp. z o.o. sp.k., a jej średni miesięczny dochód wynosił 12.667,04 zł netto. Z uzyskiwanych dochodów matka małoletniego winna zgodnie z zasadą równej stopy życiowej pokrywać swoje usprawiedliwione potrzeby oraz łożyć na utrzymanie dziecka.

Jest oczywiste, że także pozwany, będąc świadomy ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego względem dziecka powinien w pełni wykorzystać swoje możliwości zarobkowe i majątkowe oraz w sposób odpowiedni gospodarować posiadanymi środkami. Nadto zaznaczyć należy, iż obowiązek łożenia na zaspokojenie potrzeb dzieci jest obowiązkiem szczególnym, którego realizacja powinna wyprzedzać wszelkie inne zobowiązania, czemu ustawodawca niejednokrotnie dał wyraz w przepisach. Zgodnie z przyjętą linią orzeczniczą dzieci mają w każdej sytuacji prawo do równej stopy życiowej z rodzicami. Oznacza to, iż oboje rodzice powinni zapewnić dziecku warunki materialne, w których sami żyją (por .uch. SN z 16.12.1987 - III CZP 81/86 - OSNC 1988, z. 4 poz. 42).

Jak ustalono pozwany F. T. (1), który w okresie od 14.02.2022 r. do 31.10.2022 r. zatrudniony był w firmie (...) sp. z o.o. w W., od dnia 31.10.2022 r. zatrudniony jest w firmie (...) Sp. z o.o. w W., a jego średni miesięczny dochód z tytułu pracy w okresie od 01.06.2022 r. do 31.12.2022 r. wynosił 11.119,74 zł netto. W miesiącu styczniu 2023 r. z tytułu umowy o pracę u obecnego pracodawcy pozwany otrzymał natomiast kwotę 14.121 zł netto, w tym 9.513 zł netto tytułem wynagrodzenia zasadniczego oraz 4.608 zł netto tytułem bonusu. W toku rozprawy z dnia 22.02.2023 r. F. T. (1) przyznał jednak, że wspomniany wyżej bonus stanowić będzie stały składnik jego wynagrodzenia, jednak jego wysokość będzie zmienna i ustalana raz na kwartał. W tych okolicznościach Sąd uznał, że możliwości zarobkowe pozwanego, w rozumieniu art. 135 § 1 k.r.o. wynoszą co najmniej 11.119,74 zł netto miesięcznie.

Z tak osiąganych dochodów pozwany winien według zasady równej stopy życiowej pokrywać własne usprawiedliwione koszty utrzymania, a także przyczyniać się do zaspakajania potrzeb małoletnich dzieci. W toku postępowania ustalono, że poza małoletnim powodem, pozwany nie posiada na swoim utrzymaniu innych osób. Nadto Sąd miał na uwadze, że począwszy od listopada 2022 r. ojciec małoletniego nie dojeżdża na kontakty z nim, a co za tym idzie nie ponosi związanych z tym kosztów zakupu paliwa. Wreszcie Sąd wziął pod uwagę, że u obecnego pracodawcy F. T. (1) będzie wykonywał obowiązki zawodowe zdalnie i jedynie 1 lub 2 razy w miesiącu będzie musiał jeździć do siedziby firmy, przy czym w tych przypadkach pracodawca będzie zwracał mu koszty zakwaterowana. W tych okolicznościach Sąd uznał, że na zaspokojenie usprawiedliwionych potrzeb pozwanego wystarczająca winna być kwota około 4.000 zł – 4.200 zł miesięcznie. W toku postępowania F. T. (1) nie udowodnił bowiem by posiadał szczególne wymagania w zakresie żywienie, leczenia czy higieny. Co więcej, pozwany okoliczności takich nawet nie podnosił. Dlatego wysokość kosztów wyżywienia pozwanego oraz zakupu leków, witamin, suplementów i opłacenie wizyt lekarskich Sąd ustalił w oparciu o wiedzę na temat przeciętnych kosztów utrzymania mężczyzn w wieku pozwanego i żyjących na podobnym do niego poziomie, posiadaną w związku z prowadzeniem wielu innych postępowań alimentacyjnych, a także uwzględniając własne doświadczenie życiowe i powszechnie dostępna wiedzę na temat cen popularnych towarów i usług, pozostawiając je na takim samym poziomie jak na etapie postępowania zabezpieczającego. Co do zasady F. T. (1) nie udowodniła także, jakoby koszty jakie ponosi on w związku z utrzymaniem i użytkowaniem samochodu były faktycznie wyższe niż te przyjęte przez Sąd na etapie postępowania zabezpieczającego. Co prawda ojciec małoletniego wskazał, że również w obecnej pracy będzie musiał dojeżdżać do siedziby pracodawcy, a wydatki z tym związane nie będą mu zwracane, jednak F. T. (1) sam przyznał, że takie wyjazdy będą miały miejsce co do zasady raz lub dwa razy w miesiącu. W tych okolicznościach, uwzględniając aktualne ceny paliwa, przeciętny koszt corocznych przeglądów oraz wysokość składki na obowiązkowe ubezpieczenie OC, Sąd uznał że na pokrycie tych wydatków wystarczająca winna kwota 1.500 zł miesięcznie. Ustalając usprawiedliwione koszty utrzymania pozwanego Sąd pominął natomiast wydatki na serwis i naprawy samochodu, które nie zostały wykazane ani na etapie postępowania zabezpieczającego ani też w toku późniejszego postępowania, podobnie zresztą jak koszty związane ze spłatą kredytu i ponoszeniem „nieprzewidzianych wydatków”. W zakresie zobowiązań kredytowych Sąd podziela bowiem obowiązujący w judykaturze pogląd, że kredyty konsumpcyjne co do zasady nie mogą mieć wpływu na wymiar obowiązku alimentacyjnego. Pozwany wiedząc bowiem, że posiada na swoim utrzymaniu małoletnie dziecko winien w sposób odpowiedni gospodarować posiadanymi środkami i w sposób przemyślany zaciągać zobowiązania finansowe, licząc się z tym, że przede wszystkim jego obowiązkiem jest zapewnienie niezbędnych środków swojemu synowi. Natomiast mając na uwadze, że tzw. „nieprzewidziane wydatki” mogą się w ogóle nie pojawić, ewentualność ich pojawienia się nie jest wystarczającym uzasadnieniem dla uwzględnienia ich w kosztach utrzymania osoby zobowiązanej do alimentacji, a co za tym idzie do zmniejszenia się w ten sposób jego możliwości w zakresie łożenia na rzecz uprawnionego renty alimentacyjnej. Tym bardziej w sytuacji, gdy tym uprawnionym jest małoletnie dziecko.

Mając zatem na uwadze, że możliwości zarobkowe pozwanego wynoszą około 11.120 zł netto miesięcznie, zaś pełne usprawiedliwione koszty utrzymania małoletniego powoda wynoszą 4.450 zł miesięcznie, Sąd obciążył F. T. (1) alimentami stanowiącymi w około 50% kosztów utrzymania małoletniego M., tj. w kwocie 2.225 zł miesięcznie. Z jednej bowiem strony Sąd miał na uwadze, że to wyłącznie matka dokłada osobistych starań o wychowanie i utrzymanie małoletniego powoda, od czego zupełnie jest zwolniony pozwany. Z uwagi jednak na wiek dziecka, czynności jakie musi ona w ramach tych starań wykonywać, nie są już tak absorbujące jak w przypadku młodszych dzieci. Z wiekiem dziecka zmniejsza się bowiem ich charakter, a także ich ilość. Z drugiej zaś strony Sąd wziął pod uwagę dysproporcję pomiędzy możliwościami zarobkowymi rodziców małoletniego uznając, że skoro matka małoletniego osiąga wyższe niż pozwany zarobki, winna ona pokrywać koszty utrzymania małoletniego powoda po połowie z ojcem dziecka.

W ocenie Sądu nawet po uiszczeniu przez pozwanego tych alimentów będzie on nadal dysponował wystarczającą kwotą dochodu na pokrycie zgodnie z zasadą równej stopy życiowej, usprawiedliwionych kosztów swojego utrzymania.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c. art. 113 ust. 1 w zw. z art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 28.07.2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tj. Dz.U. z 2022 r. poz. 1125 z póź. zm.), a także § 2 ust. 6, § 10 ust. 2 pkt 1 w zw. z § 20 i § 4 ust. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie ( Dz.U. z 2015 poz. 1800 ze zm.). W niniejszej sprawie strona powodowa wygrała proces w 37%, a pozwana w 63%. W związku z tym Sąd zasądził od pozwanego F. T. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.369 zł tytułem zwrotu części kosztów sądowych, na które składała się opłata od pozwu w wysokości 3.600 zł oraz opłata od wniosku o uzasadnienie postanowienia zabezpieczeniu, złożonego przez stronę powodową (3.600 zł + 100 zł = 3.700 zł x 37%). Uwzględniając zaś charakter roszczenia alimentacyjnego i sytuację małoletniego powoda, na podstawie art. 113 ust. 4 u.k.s.c. Sąd odstąpił od obciążenia go pozostałymi kosztami sądowymi w części, w jakiej powództwo zostało oddalone, gdyż w przeciwnym wypadku zostałyby one ściągnięte z zasądzonego roszczenia.

Następnie Sąd zważył, że w niniejszej sprawie, na etapie obu postępowań zażaleniowych, strona powodowa złożyła wnioski o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów zastępstwa w tym postępowaniu. Natomiast do chwili zamknięcia rozprawy, strona pozwana nie złożyła ani wniosku o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów zastępstwa w zakresie postępowania zażaleniowego, ani nawet w zakresie żądania głównego. Zgodnie zaś z treścią art. 109 § 1 k.p.c. roszczenie o zwrot kosztów wygasa, jeśli strona najpóźniej przed zamknięciem rozprawy bezpośrednio poprzedzającej wydanie orzeczenia nie złoży sądowi spisu kosztów albo nie zgłosi wniosku o przyznanie kosztów według norm przepisanych.

W tych okolicznościach, przechodząc do rozliczenia kosztów procesu Sąd ustalił, że strona powodowa poniosła koszty procesu w łącznej kwocie 7.200 zł, w tym 5.400 zł tytułem kosztów zastępstwa adwokackiego w postępowaniu głównym, 900 zł tytułem kosztów zastępstwa adwokackiego w postępowaniu zażaleniowym prowadzonym pod sygn. III RCz 32/22 oraz 900 zł tytułem kosztów zastępstwa adwokackiego w postępowaniu zażaleniowym prowadzonym pod sygn. III RCz 33/22. Skoro zatem F. T. (1) przegrał sprawę w 37% winien on zwrócić małoletniemu M. tytułem kosztów procesu kwotę 2.664 zł (37 % x 7.200 zł).

Na podstawie art. 333 § 1 pkt 1 k.p.c. wyrokowi w pkt 1, zasądzającym alimenty, nadano z urzędu rygor natychmiastowej wykonalności.

sędzia Rafał Agaciński