Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Wągrowcu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 05 marca 2019 r.

Sąd Rejonowy w Wągrowcu, Wydział III Rodzinny i Nieletnich w składzie:

Przewodniczący: SSR Katarzyna Szymczewska

Protokolant: sekr. sąd. Włodzimierz Żmuda

po rozpoznaniu w dniu 05 marca 2019 r. w Wągrowcu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W.

przeciwko D. Ż. i A. Ż.

o ustanowienie rozdzielności majątkowej małżeńskiej

1.  ustanawia rozdzielność majątkową pomiędzy małżonkami D. Ż. i A. Ż. nazwisko rodowe W. (akt małżeństwa sporządzony w Urzędzie Stanu Cywilnego w M. pod numerem (...)) z dniem 07 stycznia 2019 r.;

2.  zasądza od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwotę 993 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

SSR Katarzyna Szymczewska

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 07.01.2019 r. (data nadania) (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. /dalej fundusz/, zastępowany przez radcę prawnego, domagał się ustanowienia rozdzielności majątkowej pomiędzy pozwanymi małżonkami D. i A. Ż.. Nadto powodowy fundusz wniósł o zasądzenie od pozwanych solidarnie na swoją rzecz zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, kosztów opłaty sądowej i opłat skarbowych oraz zwrotu kosztów uzyskania skróconego odpisu aktu małżeństwa. W pozwie zawarto również wniosek o udzielenie zabezpieczenia roszczenia poprzez ustanowienie zakazu zbywania nieruchomości stanowiących własność pozwanych.

Uzasadniając żądanie pozwu wskazano, iż powodowa spółka na skutek cesji jest wierzycielem pozwanego D. Ż.. Podano, że Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo-Kredytowa im. F. Stefczyka w Gdyni udzieliła pozwanemu pożyczki na kwotę 42.000 zł. Następnie wobec nieuregulowania wierzytelności pożyczkodawca uzyskał przeciwko pozwanemu tytuł wykonawczy – nakaz zapłaty z dnia 14.10.2016 r. wydany przez Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie w sprawie o sygn. akt VI Nc-e 1127140/16 opatrzony w klauzulę wykonalności. Podano, że w oparciu o w/w tytuł wykonawczy w dniu 13.02.2017 r. wszczęto postępowanie egzekucyjne, które aktualnie jest w toku i przebiega częściowo bezskutecznie. Nadto wskazano, że wierzytelność z tytułu pożyczki została przeniesiona na rzecz powoda na skutek umowy cesji zawartej w dniu 30.11.2017 r. W toku postępowania egzekucyjnego komornik ustalił, że dłużnik nie posiada majątku osobistego, który pozwoliłby na skuteczne zaspokojenie wierzytelności powoda, gdyż pozwany wprawdzie pracuje, ale zarabia kwotę wolną od potrąceń, nie pobiera świadczenia emerytalno-rentowego, nie jest właścicielem pojazdu mechanicznego, egzekucja z wierzytelności i rachunku bankowego wypadła bezskutecznie, zaś podczas czynności terenowych ustalono, że w mieszkaniu nie ma żadnych wartościowych ruchomości należących do dłużnika. Natomiast ustalono, że jedynym składnikiem majątku pozwanego jest objęta wspólnością małżeńską nieruchomość, dla której Sąd Rejonowy w Wągrowcu prowadzi księgę wieczystą o nr (...).

Podniesiono, że powód nie może skierować egzekucji do majątku wspólnego, gdyż nie wystąpiła przesłanka do nadania klauzuli wykonalności przeciwko A. Ż., ponieważ nie dysponuje jej pisemną zgodą na zawarcie umowy pożyczki będącej podstawą do wydania ww. tytułu wykonawczego. Z tej przyczyny wierzyciel domaga się ustanowienia rozdzielności majątkowej między pozwanymi, aby w następnej kolejności ustanowić na udziale dłużnika hipotekę przymusową, dokonać zajęcia prawa dłużnika do żądania podziału majątku, po czym przeprowadzić podział, co umożliwi skierowanie egzekucji do ½ udziału przypadającego D. Ż..

Postanowieniem z dnia 16.01.2019 r. Sąd Rejonowy w Wągrowcu uwzględnił wniosek strony powodowej o udzielenie zabezpieczenia.

Pozwani D. Ż. i A. Ż. nie złożyli odpowiedzi na pozew, a w toku rozprawy w dniu 05.03.2019 r. oświadczyli, że nie sprzeciwiają się żądaniu pozwu.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

D. Ż. i A. Ż. są małżeństwem od 7 listopada 2009 r.

okoliczność bezsporna, nadto dowód: odpis skrócony aktu małżeństwa /k. 22/

W małżeństwie pozwanych obowiązuje ustrój majątkowej wspólności małżeńskiej.

okoliczność bezsporna

W trakcie trwania małżeństwa na podstawie umowy o ustanowienie odrębnej własności lokalu i jego sprzedaży zawartej w dniu 12.12.2011 r. pozwani nabyli do majątku wspólnego nieruchomość stanowiącą lokal mieszkalny nr (...) położony w budynku przy ul. (...) (poprzednio ul. (...)) składający się z 3 pokoi, kuchni, łazienki, korytarza i skrytki i pow. użytkowej 96,34 m2, dla którego Sąd Rejonowy w Wągrowcu prowadzi księgę wieczystą o nr (...).

okoliczność bezsporna, nadto dowód: wydruk z elektronicznej bazy ksiąg wieczystych /k. 13-21/

D. Ż. w dniu 23.01.2015 r. zawarł umowę pożyczki (kredytu konsumenckiego), na podstawie którego Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo-Kredytowa im. F. Stefczyka w Gdyni /dalej SKOK / udzieliła pozwanemu pożyczki na kwotę 42.000 zł. A. Ż. nie występowała jako poręczyciel pożyczki, ani też nie podpisywała dokumentu, w którym wyraziłaby zgodę na zaciągnięcie zobowiązania przez małżonka. Pożyczka nie była przez dłużnika spłacana na warunkach wynikających z zawartej umowy.

dowód: kopia umowy pożyczki /k. 25-28/, kopia pisma do dłużnika wraz z dowodem odbioru korespondencji /k. 29-31/, zeznania pozwanego D. Ż. /k. 88/, zeznania pozwanej A. Ż. /k. 89/

SKOK dochodziła należności wobec D. Ż. w postępowaniu przed Sądem Rejonowym Lublin-Zachód w Lublinie i nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym w sprawie o sygn. I Nc-e 1127140/16 nakazano pozwanemu zapłatę na rzecz SKOK kwoty 41.734,21 zł wraz z umownymi odsetkami naliczanymi od 05.07.2016 r. W dniu 16.12.2016 r. tytuł egzekucyjny został zaopatrzony w klauzulę wykonalności.

okoliczność bezsporna, nadto dowód: odpis nakazu zapłaty oraz postanowień w przedmiocie jego sprostowania i nadania klauzuli wykonalności /k. 5-7/

W dniu 13.02.2017 r. SKOK wystąpiła z wnioskiem o wszczęcie postępowania egzekucyjnego przeciwko pozwanemu, które było prowadzone pod sygn. KM 755/17 przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w W. G. W.. W toku postępowania egzekucyjnego Komornik w piśmie z dnia 29.05.2017 r. wzywającym wierzyciela do uiszczenia zaliczki na wydatki oraz w piśmie z dnia 28.08.2017 r. zawierającym informację o planowanym umorzeniu postępowania powiadomił wierzyciela o następującej sytuacji dłużnika:

- pracuje w firmie segmentu prywatnego, gdzie zarabia kwotę wolną od egzekucji,

- nie pobiera żadnego świadczenia emerytalno-rentowego,

- nie jest właścicielem żadnego pojazdu mechanicznego,

- nie zgłosił prowadzenia działalności gospodarczej

- nie przysługuje mu spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu,

- egzekucja z wierzytelności i z rachunku bankowego wypadła nieskutecznie,

- dłużnik zamieszkuje w lokalu mieszkalnym stanowiącym własność wspólną jego i jego żony, w którym nie stwierdzono żadnych wartościowych ruchomości należących do dłużnika, a jedynie ruchomości bez wartości handlowej.

dowód: kopie pism komornika /k. 15, 17/

W dniu 30.11.2017 r. pomiędzy SKOK a powodowym funduszem została zawarta umowa przelewu wierzytelności, na podstawie której fundusz nabył m.in. wierzytelność przysługującą przeciwko D. Ż.. Następnie w piśmie z dnia 31.01.2018 r. powód zawiadomił komornika o wstąpieniu do postępowania egzekucyjnego w miejsce dotychczasowego wierzyciela.

dowód: kopia umowy z dnia 30.11.2017 r. /k. 8-11/, kopia oświadczenia z dnia 31.01.2018 r. /k. 18-19/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych powyżej dowodów z dokumentów oraz z zeznań pozwanych.

Autentyczność przedstawionych przez strony dokumentów nie była kwestionowana przez żadną z nich, jak również nie wywołała żadnych uzasadnionych wątpliwości Sądu co do ich prawdziwości. Zgodnie z art. 245 k.p.c. stanowiły one dowód tego, że osoby, które je podpisały złożyły oświadczenie zawarte w ich treści. W związku z powyższym Sąd w całości uwzględnił je przy odtwarzaniu stanu faktycznego. Fakt niekwestionowania przez strony treści kserokopii dokumentów znajdujących się w aktach sprawy pozwolił nadto na potraktowanie tychże kserokopii jako dowodów pośrednich istnienia dokumentów o treści im odpowiadającej. Do sprawy przedłożono również odpis skrócony aktu małżeństwa pozwanych. Jako dokument urzędowy zgodnie z dyspozycją art. 244 § 1 i 2 k.p.c. stanowił dowód tego, co zostało w nim w sposób urzędowy zaświadczone. Z kolei informacje zawarte w Elektronicznych Księgach Wieczystych dotyczące nieruchomości wskazanej przez powoda, Sąd – obok załączonych do pozwu wydruków – z uwagi na powszechność internetu i łatwość dostępu zakwalifikował jako znane fakty na podstawie art. 227 k.p.c.

Przy dokonywaniu przez Sąd ustaleń stanu faktycznego istotne znaczenie miały również wyrażone w art. 229 k.p.c. i 230 k.p.c. zasady, że fakty przyznane nie wymagają dowodu, zaś gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, Sąd – mając na uwadze wyniki całej rozprawy – może te fakty uznać za przyznane. Pozwani w niniejszej sprawie co do zasady nie negowali okoliczności faktycznych przedstawianych przez powodowy fundusz.

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

W analizowanej sprawie stan faktyczny był w bezsporny między stronami. Pozwani nie kwestionowali również wystąpienia przesłanki z art. 52 § 1a k.r.o.

Zgodnie z treścią przepisu art. 52 § 1a k.r.o ustanowienia przez sąd rozdzielności majątkowej może żądać wierzyciel jednego z małżonków jeżeli uprawdopodobni, że zaspokojenie wierzytelności stwierdzonej tytułem wykonawczym wymaga dokonania podziału majątku wspólnego małżonków. Powyższy przepis stawia dwa konieczne warunki do uwzględnienia wytoczonego przez wierzyciela powództwa o ustanowienie rozdzielności majątkowej, a mianowicie:

- wykazania istnienia stwierdzonej tytułem wykonawczym wierzytelności w stosunku do jednego z małżonków oraz

- uprawdopodobnienie, że zaspokojenie tej wierzytelności wymaga podziału majątku wspólnego małżonków.

Zaspokojenie wierzytelności przysługującej od jednego z małżonków wymaga dokonania podziału majątku wspólnego wówczas, gdy nie ma możliwości zaspokojenia tej wierzytelności z majątku osobistego dłużnika i składników majątku wspólnego małżonka wymienionych w art. 41 § 2 kro i gdy brak podstaw do poszukiwania zaspokojenia z majątku wspólnego małżonków ( brak podstawy do nadania klauzuli wykonalności przeciwko małżonkowi dłużnika z ograniczeniem jego odpowiedzialności do majątku objętego wspólnością majątkową – art. 787 i art. 787 1 kpc ), natomiast będzie możliwe zaspokojenie z udziału w majątku wspólnym małżonków, który w wyniku podziału przypadnie temu małżonkowi, który jest dłużnikiem ( tak Komentarz do Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego pod redakcją K.Piaseckiego, LexisNexis, Wydanie 4, Warszawa 2009, tezy do art. 52).

Stosownie do art. 41 § 1 kro, jeżeli małżonek zaciągnął zobowiązanie za zgodą drugiego małżonka, wierzyciel może żądać zaspokojenia także z majątku wspólnego małżonków. Jeżeli jednak jeden z małżonków zaciągnął zobowiązanie, a drugi małżonek nie wyraził na to zgody, wierzyciel nie ma możliwości egzekucji swoich roszczeń z majątku wspólnego małżonków. Stosownie bowiem do art. 41 § 2, jeżeli małżonek zaciągnął zobowiązanie bez zgody drugiego małżonka albo zobowiązanie jednego z małżonków nie wynika z czynności prawnej, wierzyciel może żądać zaspokojenia z majątku osobistego dłużnika, z wynagrodzenia za pracę lub z dochodów uzyskanych przez dłużnika z innej działalności zarobkowej, jak również z korzyści uzyskanych z jego praw autorskich i pokrewnych, a jeżeli wierzytelność powstała w związku z prowadzeniem przedsiębiorstwa, także z przedmiotów majątkowych wchodzących w skład przedsiębiorstwa.

Jeżeli małżonek, który zaciągnął zobowiązanie, nie posiada majątku osobistego lub majątek ten jest niewielki, nie uzyskuje również dochodów z działalności zarobkowej, wierzyciel znajduje się w sytuacji, w której nie ma praktycznie możliwości wyegzekwowania swojego roszczenia. Nawet w sytuacji gdy małżonkowie posiadają znaczny majątek wspólny, wierzyciel małżonka, który zaciągnął zobowiązanie bez zgody drugiego, nie może żądać zaspokojenia z tego majątku. Wierzyciel małżonka nie może też w czasie trwania wspólności ustawowej żądać zaspokojenia z udziału, który w razie ustania wspólności przypadnie temu małżonkowi w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku. Dopiero kiedy wspólność małżeńska majątkowa ustanie i nastąpi podział majątku wspólnego, wierzyciel będzie mógł żądać zaspokojenia swoich roszczeń z majątku małżonka-dłużnika, w skład którego wejdą przedmioty i prawa uzyskane przez niego w wyniku podziału majątku wspólnego małżeńskiego.

Dodanie § 1a w art. 52 k.r.o. dokonane z mocą od 20 stycznia 2008 r. przez art. 32 i art. 48 pkt 2 ustawy z dnia 7 września 2007r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów (Dz.U.2007.192.1378) było reakcją na trudności w uzyskaniu przez wierzycieli zaspokojenia swych należności od dłużników pozostających w związku małżeńskim i podlegających ustrojowi wspólności majątkowej oraz próbą wyważenia na nowo interesów małżonków i ich wierzycieli.

Ważne znaczenie w kontekście analizy przesłanek z art. 52 § 1a k.r.o. ma fakt, iż wierzyciel nie musi udowadniać faktu, że zaspokojenie wierzytelności stwierdzonej tytułem wykonawczym wymaga dokonania podziału majątku wspólnego małżonków. Wystarczy sam fakt „uprawdopodobnienia”, a więc uzasadnienie przypuszczenia, że podział taki jest konieczny. Pamiętać przy tym należy, iż ustawodawca wyłącza zastosowanie szczególnych przepisów o postępowaniu dowodowym, jeżeli ustawa przewiduje uprawdopodobnienie zamiast dowodu (art. 243 k.p.c.). Podkreśla się, iż uprawdopodobnienie nie stwarza stanu pewności co do istnienia stanu faktycznego, ale stwarza stan uwiarygodnienia zaistnienia danego stanu faktycznego. Podlega jednak ocenie sądu zgodnie z zasadą swobodnej oceny środków dowodowych. W doktrynie wskazuje się, iż najczęściej do uprawdopodobnienia danych okoliczności faktycznych wystarcza pisemne oświadczenie osoby trzeciej, pojawił się nawet pogląd, iż do uprawdopodobnienia okoliczności, o których mowa w art. 52 § 1a k.r.o. wystarczy pisemne oświadczenie wierzyciela, iż dla zaspokojenia wierzytelności wymagany jest podział majątku wspólnego małżonków, jeżeli w oświadczeniu wierzyciel wskaże na okoliczności, dotyczące np. charakteru wierzytelności, uzasadniające przypuszczenie, iż bardziej korzystne dla wierzyciela będzie zaspokojenie się z części majątku wspólnego, która przypadnie małżonkowi dłużnikowi po podziale, niż prowadzenie egzekucji z niektórych składników majątku wspólnego (por. G. Jędrejek Powództwo o ustanowienie przymusowego ustroju majątkowego [w:] Intercyzy. Pojęcie. Treść. Dochodzenie roszczeń Rozdział V. Dochodzenie przez osoby trzecie roszczeń wynikających z umów majątkowych małżonków). Termin "uprawdopodobnienie" nie jest definiowany przez przepisy prawa, należy więc w tym zakresie posiłkować się poglądami doktryny prawa cywilnego oraz stwierdzeniami zaczerpniętymi z orzeczeń sądowych. Sąd Najwyższy w orzeczeniach z dnia 19 czerwca 1951 r. ( zob. por. C 398/51; OSN 1951, nr 3, poz. 89), z dnia 9 września 1961 r. ( zob. por. 4 CZ 54/61; OSPiKA 1962, nr 11, poz. 289) stwierdził, że sąd może uznać jakieś twierdzenie za uprawdopodobnione tylko wtedy, gdy "nabierze przekonania", iż tak właśnie jest. Istotnym jest, że nie musi to zostać udowodnione.

Podnieść należy także, że w drodze wyjątku, w szczególnie uzasadnionych wypadkach, należy dopuścić możliwość zastosowania przewidzianej w art. 5 k.c. konstrukcji nadużycia prawa w sprawach, w których wierzyciel jednego z małżonków dochodzi na podstawie art. 52 § 1a k.r.o. w procesie przeciwko obojgu małżonkom ustanowienia między nimi rozdzielności majątkowej. Przy czym z punktu widzenia zasad stosowania art. 5 k.c. nie jest rzeczą obojętną ocena zachowania się podmiotu prawnego pozostającego w konkretnym wypadku pod ochroną prawa. Związana z tym jest zasada "czystych rąk", zgodnie z którą nie może korzystać z ochrony art. 5 k.c. ten kto sam narusza zasady współżycia społecznego. Wskazany przepis służy wyłącznie do oceny ludzkich zachowań, nie zaś przepisów, a ściślej skutków prawnych ich stosowania. Niewątpliwie klauzula z art. 5 k.c. nie ma charakteru nadrzędnego w stosunku do pozostałych przepisów prawa; przez odwołanie się do społeczno-gospodarczego przeznaczenia prawa czy zasad współżycia społecznego nie można podważać mocy obowiązującej przepisów prawnych, z reguły nie można definitywnie unicestwiać prawa podmiotowego, a wynikająca z art. 5 k.c. ochrona powinna mieć charakter raczej przejściowy, a nie trwały. Nie można skutecznie oddalić powództwa powołując się tylko na art. 5 k.c., jeżeli strona której przysługiwać miałaby płynąca z niego ochrona, sama nie przestrzega wyrażonych w nim zasad oraz nie wskaże żadnych szczególnych okoliczności. W tym miejscu zasadne jest przypomnienie orzeczenia Sądu Najwyższego z 25 sierpnia 2011 r. ( II CSK 640/10, Lex numer 964496), w którym stwierdzono, że istotą prawa cywilnego jest strzeżenie praw podmiotowych, a zatem wszelkie rozstrzygnięcia prowadzące do redukcji bądź unicestwienia tych praw mają charakter wyjątkowy. Odmowa udzielenia ochrony prawnej na podstawie art. 5 k.c., z uwagi na jego wyjątkowy - w powyższym ujęciu, charakter musi być uzasadniona istnieniem okoliczności rażących i nieakceptowanych w świetle powszechnie uznawanych w społeczeństwie wartości.

Rozważając powyżej ustalony stan faktyczny Sąd stanął na stanowisku, że powództwo okazało się zasadne. Zebrany w sprawie materiał dowodowy jednoznacznie wykazał, że obie przesłanki z art. 52 § 1a k.r.o w niniejszej sprawie zostały spełnione i uzasadniają ustanowienie rozdzielności majątkowej między małżonkami.

W toku prowadzonego postępowania Sąd ustalił, iż spełniona jest pierwsza przesłanka z art. 52 § 1a k.r.o., gdyż powodowemu funduszowi przysługuje wobec pozwanego D. Ż., wierzytelność stwierdzona tytułem wykonawczym – nakazem zapłaty z dnia 14.10.2016 r. wydanym przez Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie w sprawie I Nc-e 1127140/16 i zaopatrzonym w klauzulę wykonalności. Zgodnie z treścią wskazanego tytułu na całkowitą kwotę zadłużenia składa się kwota 41.734,21 zł wraz umownymi odsetkami za opóźnienie oraz kwota 4.127,22 zł tytułem kosztów postępowania. Wierzytelność ta została nabyta w drodze cesji przez powodowy fundusz, zaś powstała w trakcie trwania wspólności majątkowej małżeńskiej pomiędzy pozwanymi. Fakt ten nie był kwestionowany przez pozwanych.

Powód uczynił zadość również drugiej przesłance z art. 52 § 1a k.r.o., tzn. uprawdopodobnił, iż zaspokojenie przysługującej mu wierzytelności w stosunku do jednego małżonka, wymaga dokonania podziału majątku wspólnego pozwanych. W tym miejscu należy wskazać, iż powód - wierzyciel nie musi wykazywać ani ważnych powodów, ani bezskuteczności egzekucji. Wystarczy wykazanie, że nie może otrzymać klauzuli wykonalności przeciwko małżonkowi dłużnika z ograniczeniem jego odpowiedzialności do majątku objętego wspólnością majątkową w oparciu o art. 787 k.p.c. Nie jest też konieczne uprzednie skierowanie egzekucji do majątku osobistego dłużnika oraz do składników jego majątku wymienionych w art. 41 § 2 k.r.o. i wykazywanie jej bezskuteczności. Niemniej załączone do pozwu dokumenty pozwalają na ustalenie, iż wszystkie podejmowane przez Komornika Sądowego czynności egzekucyjne okazały się bezskuteczne. Na zlecenie wierzyciela Komornik podjął czynności mające na celu poszukiwanie majątku osobistego pozwanego, w wyniku których ustalono, iż D. Ż. nie posiada majątku osobistego pozwalającego zaspokoić wierzytelność powoda. Podobnie egzekucja skierowana do przysługujących D. Ż. wierzytelności oraz rachunku bankowego okazała się bowiem bezskuteczna. Ustalono natomiast, że jedynym wartościowym składnikiem majątku pozwanego jest nieruchomość objęta ustawową wspólnością małżeńską, jednak nie mógł skierować do niej egzekucji. Zgodnie bowiem z art. 923 1 § 1 k.p.c., tytuł wykonawczy wystawiony przeciwko osobie pozostającej w związku małżeńskim stanowi podstawę do zajęcia nieruchomości wchodzącej w skład majątku wspólnego, jednakże dalsze czynności egzekucyjne dopuszczalne są na podstawie tytułu wykonawczego wystawionego przeciwko obojgu małżonkom. Skoro jedynie pozwany jest dłużnikiem powoda, to oczywistym jest, że fundusz nie może obecnie uzyskać tytułu wykonawczego w stosunku do pozwanej, albowiem powodowemu funduszowi nie przysługuje w stosunku do A. Ż. żadna wierzytelność. Nadmienić w tym miejscu należy, że stosownie do treści art. 42 k.r.o. wierzyciel małżonka nie może w czasie trwania wspólności ustawowej żądać zaspokojenia z udziału, który w razie ustania wspólności przypadnie temu małżonkowi w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

W ocenie Sądu, wobec powyższych ustaleń, należało stwierdzić, iż w wystarczającym stopniu uprawdopodobnione zostało, że zaspokojenie przysługującej powodowi wierzytelności wymaga dokonania podziału majątku wspólnego małżonków – pozwanych. Powodowy fundusz właściwie udowodnił, że pozwany D. Ż. w ramach swego majątku osobistego nie posiada w istocie żadnych wartościowych przedmiotów, które mogłyby posłużyć zaspokojeniu wierzytelności powoda, natomiast posiada wartościowy majątek objęty małżeńską wspólnością ustawową. Co więcej, pomiędzy majątkiem osobistym pozwanego D. Ż. a majątkiem stanowiącym wspólność ustawową małżeńską jego i A. Ż., występuje rażąca wręcz dysproporcja. Do majątku wspólnego wchodzi bowiem nieruchomość lokalowa o realnej wartości rynkowej, natomiast w majątku osobistym występują jedynie pasywa. Okoliczność ta w ocenie Sądu czyni niezasadnym ewentualne zastosowanie przewidzianej w art. 5 k.c. konstrukcji nadużycia prawa podmiotowego. Nadto Sąd wziął pod uwagę powołane przez pozwanych okoliczności, że wspólnie próbują spłacać zadłużenie pozwanego, a zatem uprawniony jest wniosek, że środki z kredytu służyły potrzebom obojga pozwanych i ich rodziny.

Sąd może oznaczyć datę powstania rozdzielności majątkowej co do zasady pomiędzy dniem wytoczenia powództwa a dniem wydania wyroku ( tak M. Sychowicz, w: Kodeks rodzinny..., uwaga nb 32 do art. 52). Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, że wierzyciel wykazał przesłanki ustanowienia przez Sąd rozdzielności majątkowej z dniem złożenia pozwu, o czym orzekł w pkt. 1 wyroku.

O kosztach procesu orzeczono w pkt 2 wyroku według zasady odpowiedzialności za wynik sprawy, na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz § 4 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( Dz.U. z 2015r., poz. 1804 ze zm.); Sąd zasądził solidarnie od pozwanych na rzecz powodowej spółki kwotę 993 zł. Na koszty te składają się: opłata od pozwu wynosząca 200 zł, wynagrodzenie radcy prawnego reprezentującego powódkę wynoszące 720 zł, opłaty skarbowe od dokumentów pełnomocnictwa wynoszące 34 zł (2 x 17 zł) oraz opłata za uzyskanie odpisu skróconego aktu małżeństwa (39 zł).

SSR Katarzyna Szymczewska