Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Wągrowcu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 stycznia 2025 roku

Sąd Rejonowy w (...) I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Sebastian Sawicki

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Paulina Kulczyńska

po rozpoznaniu w dniu 24 stycznia 2025 roku w (...)

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Ltd. z siedzibą w L.

przeciwko R. K. (1)

o zapłatę

1.  oddala powództwo,

2.  zasądza od powódki na rzecz pozwanego kwotę 1 817,00 zł (tysiąc osiemset siedemnaście) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi
za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia
do dnia zapłaty.

sędzia Sebastian Sawicki

Sygnatura akt I C 367/24

UZASADNIENIE

WYROKU Z DNIA 24 STYCZNIA 2025 ROKU

W dniu 3 czerwca 2024 r. (...) Ltd. w L. (dalej: (...)) wytoczył przed tutejszym Sądem powództwo przeciwko R. K. (1). Powód żądał zasądzenia na swoją rzecz od pozwanego: kwoty 5000 zł wraz z odsetkami maksymalnymi za opóźnienie od 19 stycznia 2024 r. do dnia zapłaty, kwoty 1706,08 zł tytułem prowizji naliczonej od wykorzystanego limitu kredytowego, kwoty 10,68 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od 19 stycznia 2024 r. dnia zapłaty i kwoty 157,09 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od 19 stycznia 2024 r. do dnia zapłaty. Domagał się także zasądzenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając powództwo powód wskazał, że podstawą roszczenia jest zawarta na odległość umowa z 04.09.2023 r. o wirtualną kartę kredytową pomiędzy (...) sp. z o.o. a pozwanym. Umowę zawarto na 360 dni liczonych od dnia uruchomienia limitu kredytowego w rachunku karty. Na mocy umowy (...) sp. z o.o. udostępnił pozwanemu środki pieniężne w postaci limitu kredytu w rachunku kart kredytowej w kwocie 5 000 zł. Kredytodawca od kwoty limitu nie naliczał odsetek kapitałowych. W okresie obowiązywania umowy pozwany był zobowiązany do spłaty zadłużenia po upływie każdego okresu rozliczeniowego, w terminie wskazanym w zestawieniu operacji, w wysokości nie niższej niż minimalna kwota do zapłaty.

Pozwany od dnia zawarcia umowy do dnia wymagalności roszczenia wykorzystał limit kredytowy w wysokości 5150 zł. Całkowita naliczona prowizja za wykorzystanie limitu kredytowego wynosiła 1706,08 zł, całkowite odsetki od zadłużenia przeterminowanego wynosiły 10,68 zł. W związku z tym, że pozwany nie uregulował zadłużenia terminowo, kredytodawca wypowiedział umowę. W przypadku rozwiązania umowy pozwany był zobowiązany do spłaty całości wykorzystanego limitu kredytowego niezwłocznie, nie później niż w terminie 5 dni od daty rozwiązania lub wygaśnięcia umowy. Z uwagi na bezskuteczny upływ terminu wypowiedzenia należność stała się wymagalna z dniem 6 grudnia 2023 r. Pozwany przed dniem cesji, ani po dniu cesji nie dokonał wpłaty na poczet zobowiązania.

Na kwotę roszczenia składa się 5000 zł tytułem pozostałej do zapłaty kwoty kapitału wykorzystanego limitu kredytowego, 1706,08 zł tytułem pozostałej do zapłaty kwoty prowizji, 10,68 zł tytułem odsetek maksymalnych za opóźnienie od 07.11.2023 r. do 11.12.2023 r., 157,09 zł tytułem odsetek maksymalnych za opóźnienie od 12.12.2023 r. do dnia wniesienia pozwu.

W dniu 12.12.2021 r. (...) sp. z o.o. zawarł umowę cesji z powodem.

W dniu 11.06.2024 r. tutejszy Sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym w sprawie I Nc 574/24.

Nakaz zapłaty z pozwem zostały doręczone pozwanemu w dniu 16.08.2024 r

W dniu 30.08.2024 r. pozwany złożył sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości. Pozwany żądał oddalenia powództwa i zasądzenia na swoją rzecz od powoda kosztów postępowania według norm przepisanych.

Pozwany podniósł zarzuty nieudowodnienia istnienia, wysokości oraz wymagalności wierzytelności dochodzonej pozwem, braku przekazania środków pieniężnych, przedwczesności powództwa, stosowanie niedozwolonych postanowień umownych, nieważności umowy na podstawie art. 58 k.c., względnie jej nieistnienia, niewystąpienia wymagalności roszczenia ze względu na brak wypowiedzenia umowy, brak legitymacji czynnej powoda. Pozwany zaprzeczył złożeniu oświadczenia woli o wirtualną kartę kredytową w dniu 04.09.2023 r., otrzymaniu kwoty pieniężnej, która mogłaby wynikać z umowy, zaleganiu z zapłatą rat, otrzymaniu od powoda jakiegokolwiek wezwania do zapłaty, otrzymania wypowiedzenia rzekomej umowy.

Pozwany zaprzeczył, że zawierał umowę o wirtualną kartę kredytową. Wskazał, że powód nie wykazał wypowiedzenia umowy, z którego wywodzi roszczenie. Powód nie wykazał wysokości roszczenia dochodzonego pozwem, nie może dowolnie formułować kwoty stanowiącej wartość przedmiotu sporu. Skoro kwota ta nie pokrywa się z kwotą przedstawioną w umowie, to obowiązkiem powoda jest wykazanie na jakiej podstawie określił ją w dochodzonej pozwem wysokości.

Powód powinien wykazać, że podpisał z pozwanym ważną i wiążącą strony umowę, że na jej podstawie udostępnił pozwanemu środki w konkretnej wysokości, że w sposób prawidłowy dokonał wypowiedzenia umowy i że pozwany jest dłużny ściśle określoną sumę pieniężną. Powód nie wykazał przedłożonymi dowodami umocowania dla przedstawicieli, ani by udostępnił pozwanemu środki pieniężne, nie wykazał wysokości roszczenia. W związku z brakiem dowodów należy uznać, że stosunek prawny stanowiący podstawę dochodzonej pozwem wierzytelności nie istnieje, a zatem nie istnieje sama wierzytelność. Przedmiotowa umowa nigdy nie została zawarta. Powód nie przedłożył dowodu na wypowiedzenie umowy, nie można stwierdzić czy i kiedy wierzytelność mogła być postawiona w stan natychmiastowej wymagalności. Pozwany zaprzeczył by do jego wiadomości dotarło oświadczenie o wypowiedzeniu umowy. Termin wymagalności powinien być liczony od otrzymania przez pozwanego wypowiedzenia. Przy braku skutecznego wypowiedzenia umowy powództwo powinno być oddalone z uwagi na przedwczesność, brak wymagalności.

Przedłożone przez powoda dokumenty nie zostały przez pozwanego podpisane, mają charakter kopii, nie zostały poświadczone za zgodność z oryginałem. Wydruki komputerowe także powinny być potwierdzone za zgodność z oryginałem. Wydruk jest utrwaleniem obrazu wyświetlanego chwili na ekranie monitora w pliku, który daje się edytować przy użyciu powszechnie dostępnych narzędzi do obróbki. Nie można uznać, ażeby wydruki z systemu komputerowego dotyczące wygenerowanej umowy posiadały jakąkolwiek wartość dowodową.

Pozwany kwestionował wiarygodność wszelkich danych zawartych w dokumentach załączonych przez powoda do pozwu.

Pozwany podniósł, że rzekomo zawarta umowa, z której powód wywodzi skutki prawne powinna podlegać ocenie w zakresie istnienia klauzul niedozwolonych. Za niedozwolone należy uznać postanowienia w zakresie opłat, prowizji i wysokości odsetek. Pozwany powołał się na art. 385 ¹ k.c.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny.

W nieznanym czasie przed wytoczeniem powództwa powód sporządził wydruk dokumentu zatytułowanego „umowa o wirtualną kartę kredytową”, datowany na 04.09.2023 r., oznaczony numerem (...).

Jako strony umowy wskazano (...) sp. z o.o. i R. K. (1).

Jako okres umowy wskazano 360 dni od dnia uruchomienia limitu kredytowego na rachunku karty (punkt III.3 wydruku – k.27v, punkt V.3 wydruku).

Jako świadczenie (...) sp. z o.o. wskazano udzielenie limitu kredytowego – udostępnienie środków pieniężnych w umówionej wysokości, do której może się zadłużyć i wydanie wirtualnej karty kredytowej, instrumentu płatniczego, który umożliwia wykonywanie transakcji płatniczych do wysokości limitu kredytowego (punkt IV.3 wydruku – k.28).

Limit kredytowy określono na 5 000 zł (punkt V.1 wydruku – k.28).

Limit kredytowy miał być udzielony niezwłocznie, nie później niż 2 dni robocze od dnia zawarcia umowy (punkt V.4 wydruku – k.28).

W wydruku wskazano, że za wykorzystanie limitu kredytowego F. pobiera prowizję, naliczaną od kwoty limitu kredytowego wykorzystanej w danym okresie rozliczeniowym na poczet transakcji płatniczych zaliczonych w ciężar rachunku karty (punkt VI.1 wydruku – k.28v).

W wydruku wskazano, że klient zobowiązuje się do spłaty zadłużenia po upływie każdego okresu rozliczeniowego w terminie wskazanym w zestawieniu operacji w wysokości nie niższej niż minimalna kwota do zapłaty (punkt IX.1 wydruku – k.30).

Jako minimalną kwotę do zapłaty określono sumę zaległej prowizji i innych opłat w poprzednich okresach rozliczeniowych, prowizji i innych opłat naliczonych w bieżącym okresie rozliczeniowym, kwoty przekroczenia limitu kredytowego w poprzednich okresach rozliczeniowych, kwoty przekroczenia limitu kredytowego w bieżącym okresie rozliczeniowym, przy czym po rozwiązaniu lub wygaśnięciu umowy minimalna kwota do zapłaty stanowi kwotę zadłużenia (punkt IX.3 wydruku – k.30).

W razie opóźnienia w płatności w wydruku zastrzeżono naliczanie odsetek maksymalnych za opóźnienie (punkt IX.14 wydruku – k.31).

W wydruku wskazano, że w przypadku rozwiązania lub wygaśnięcia umowy klient zobowiązany jest do spłaty całości wykorzystanego limitu kredytowego niezwłocznie, nie później niż w terminie 5 dni od daty rozwiązania lub wygaśnięcia umowy (punkt IX.17 wydruku – k.31).

W wydruku wskazano, że F. może wypowiedzieć umowę w przypadkach wskazanych w § 23.4 oraz § 23.5 w zw. z § 23.10 regulaminu (punkt XI.4 wydruku – k.31v).

§ 23.4 regulaminu stanowił, że jeżeli klient nie spłaci w terminie zadłużenia, F. ma prawo wypowiedzieć umowę z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia. W przypadku dokonania przez klienta w 30-dniowym okresie wypowiedzenia spłaty całości Zadłużenia wymagalnego na ostatni dzień okresu wypowiedzenia, oświadczenie F. o wypowiedzeniu uważa się za nieistniejące (s. 29 pliku „005_Regulamin_karty_ (...)__ (...)” – płyta CD – k.56).

§ 23.5 regulaminu stanowił, że dodatkowo (poza przypadkiem określonym § 23.4) F. ma prawo wypowiedzieć umowę, z zachowaniem 2-miesięcznego okresu wypowiedzenia, w przypadkach wskazanych w § 23.10 regulaminu (s. 29 pliku „005_Regulamin_karty_ (...)__ (...)” – płyta CD – k.56).

§ 23.10 regulaminu stanowił, że F. może wypowiedzieć umowę w trybie § 23.5 tj. z zachowaniem 2-miesięcznego okresu wypowiedzenia, jeżeli będzie miał miejsce przynajmniej jeden z poniższych przypadków: a) klient naruszy zasady współpracy, b) informacje przekazane F. przez klienta okażą się niezgodne ze stanem faktycznym, c) w razie uzasadnionego podejrzenia albo popełnienia przez klienta przestępstwa, które mogłoby wpłynąć na wykonywanie umowy, d) jeżeli wystąpią prawne przeszkody w prawidłowym i bezpiecznym wykonywaniu umowy przez którąkolwiek ze stron, e) jeżeli klient utraci zdolność kredytową, f) jeżeli klient będzie korzystał z wirtualnej karty kredytowej w sposób niewłaściwy, w szczególności do prowadzenia działalności gospodarczej, g) jeżeli klient będzie dokonywał transakcji przekraczających przyznany limit kredytowy, h) jeżeli klient będzie udostępniał panel klienta osobom do tego nieupoważnionym (s. 29-30 pliku „005_Regulamin_karty_ (...)__ (...)” – płyta CD – k.56).

W wydruku wskazano, że F. może złożyć oświadczenie o wypowiedzeniu na piśmie – wysyłając je na ostatni adres klienta do korespondencji lub na trwałym nośniku – pocztą elektroniczną, na ostatni adres poczty elektronicznej wskazany przez klienta (punkt XI.5 wydruku – k.31v-32).

Dowód: wydruk – k.14-22, regulamin w pliku „005_Regulamin_karty_ (...)__ (...)” – płyta CD – k.56

W nieznanym czasie przed wytoczeniem powództwa sporządzone zostały wydruki maili:

- wydruk datowany na 04.09.2023 r., godz. 8:41 według treści którego (...) sp. z o.o. przesłał do pozwanego maila, że pozwany powinien zatwierdzić warunki umowy,

- wydruk datowany na 04.09.2023 r., godz. 8:43 (...) sp. z o.o. według treści którego (...) sp. z o.o. przesłał do pozwanego maila o potwierdzeniu zawarcia umowy.

Dowód: wydruki maili – k.38-39

W dniu 04.09.2023 r. doszło do przelewu bankowego środków na rzecz pozwanego od (...) sp. z o.o. w kwocie 4500 zł.

Dowód: potwierdzenie wykonania transakcji – k.25

W dniu 11.11.2023 r. sporządzone zostało pismo zatytułowane „wypowiedzenie umowy o wirtualną kartę kredytową” podpisany przez R. K. (2), pełnomocnika (...) sp. z o.o. Jako adresata pisma wskazano pozwanego.

W piśmie wskazano, że w imieniu (...) sp. z o.o. w związku z brakiem terminowej spłaty zadłużenia dotyczącego wykorzystanego limitu kredytowego na podstawie punktu XI.4 umowy w zw. z § 23.4 regulaminu z dniem 11.11.2023 r. wypowiedziana zostaje umowa o wirtualną kartę kredytową nr (...) zawarta 04.09.2023 r. z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia Jako łączną kwotę zadłużenia na dzień 11.11.2023 r. wskazano kwotę 950,14 zł.

Dowód: wypowiedzenie umowy – k.26

W dniu 27.10.2022 r. (...) sp. z o.o. (cedent) oraz powód (cesjonariusz) zawarli umowę przelewu wierzytelności, której przedmiotem była m. in. wierzytelność oznaczona jako wierzytelność wobec pozwanego z umowy zawartej 04.09.2023 r. z datą powstania zaległości 07.11.2023 r., datą skuteczności wypowiedzenia 06.12.2023 r., wykorzystaną kwotą kredytu 5150 zł, naliczoną prowizją 1706,08 zł, naliczonymi odsetkami od zadłużenia przeterminowanego 10,68 zł, całkowitą kwotą zadłużenia 6716,76 zł.

Dowód: umowa ramowa przelewu wierzytelności – k.41-42, porozumienie do umowy ramowej – k.43, wyciąg z załącznika – k.44-45, oświadczenie pełnomocnika cedenta – k.46, pełnomocnictwa – k.46v-48, wydruk KRS cedenta – k.49-51.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie przywołanych wyżej dokumentów. O ocenie wartości dowodowej przedłożonych przez powoda wydruków będzie mowa w dalszej części uzasadnienia.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje.

Powództwo jest bezzasadne.

Przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi (art. 3 ust. 1 lit. a) ustawy z 12.5.2011 r. o kredycie konsumenckim, t.j. z 2023 r. poz. 128 ze zm.; dalej jako u.k.k.). Katalog z art. 3 ust. 2 u.k.k. nie jest katalogiem zamkniętym, wobec czego umową o kredyt konsumencki może być również umowa o kartę kredytową. W sprawie chodzi o umowę o kartę kredytową, którą spółka (...) sp. z o.o. miała zawrzeć z osobą będącą konsumentem, tj. osobą fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową (art. 22 ¹ k.c. w zw. z art. 5 pkt 1 u.k.k.). Mamy w sprawie zatem do czynienia z kredytem konsumenckim.

Wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 1 i 2 k.c.).

Ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne (art. 232 zd. 1 k.p.c.).

Powództwo należało oddalić z uwagi na niewykazanie zawarcia umowy o kredyt konsumencki o treści odpowiadającej treści wydruku załączonego przez powoda do pozwu, jak również niewykazanie przez stronę powodową wypowiedzenia tej umowy. Pozwany zaprzeczał zawarciu umowy, jak również zaprzeczał wartości dowodowej przedłożonych przez powoda wydruków (sprzeciw – k.65-72).

Wydruk umowy załączony przez powoda do pozwu jest niepodpisany. Co prawda powód podnosił, że umowę zawarto za pośrednictwem środków porozumiewania się na odległość, przez Internet, co oczywiście jest dopuszczalne, jednakże skoro powód powołuje się na fakt zawarcia umowy o deklarowanej przez powoda treści, to na powodzie spoczywał ciężar wykazania tego faktu, zgodnie z ciężarem dowodu z art. 6 k.c. oraz 232 zd. 1 k.p.c. Ciężarowi temu powód nie sprostał.

Wydruk przedłożony przez powoda nie stanowi dowodu zawarcia umowy o treści takiej jak wydruk. Przedłożony wydruk mógł być przez stronę powodową – czy też przez jakikolwiek inny podmiot – dowolnie modyfikowany i edytowany przed jego wydrukowaniem i nie stanowi dowodu złożenia przez stronę pozwaną jakiegokolwiek oświadczenia woli. Powód mógł temu dokumentowi przed wydrukiem nadać dowolną treść, według własnego uważania. Przedłożony wydruk stanowi dokument, o którym mowa w art. 77 ³ k.c., z którego to przepisu wynika, iż dokumentem jest nośnik informacji umożliwiający zapoznanie się z jej treścią. Jeśli zaś chodzi o znaczenie procesowe tego dokumentu, to należy przytoczyć art. 243 ¹ k.p.c., zgodnie z którym przepisy oddziału k.p.c. o dokumentach (art. 243 ² -257 k.p.c.) stosuje się do dokumentów zawierających tekst, umożliwiających ustalenie ich wystawców. Przedłożony wydruk jest dokumentem zawierającym tekst, a jego wystawcą jest strona powodowa. Mają zatem do niego zastosowanie przepisy art. 243 ² -257 k.p.c. Dokument ten nie jest jednak takim dokumentem, z którym ustawa wiązałaby jakiekolwiek domniemania. Nie jest dokumentem urzędowym, więc nie stanowi dowodu tego co w nim zaświadczono (art. 244 § 1 i 2 k.p.c.). Nie jest też dokumentem prywatnym, który stanowi dowód, że pozwany złożył oświadczenie jako kredytobiorca. Jak wynika bowiem z art. 245 k.p.c. dokument prywatny sporządzony w formie pisemnej albo elektronicznej stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Skoro zaś wydruk przedłożony przez powódkę nie jest przez pozwanego podpisany, to nie stanowi dowodu złożenia przez pozwanego oświadczenia woli o zawarciu umowy o kartę kredytową.

Jeżeli strona zaprzecza prawdziwości dokumentu prywatnego albo twierdzi, że zawarte w nim oświadczenie osoby, która je podpisała, od niej nie pochodzi, obowiązana jest okoliczności te udowodnić. Jeżeli jednak spór dotyczy dokumentu prywatnego pochodzącego od innej osoby niż strona zaprzeczająca, prawdziwość dokumentu powinna udowodnić strona, która chce z niego skorzystać (art. 253 k.p.c.). Skoro spór dotyczy dokumentu prywatnego pochodzącego od strony powodowej, a którego prawdziwości zaprzecza strona pozwana, to strona powodowa powinna udowodnić prawdziwość dokumentu przez wykazanie, że treść wydruku jest identyczna z umową kredytu konsumenckiego jaką według twierdzeń powoda pozwany zawarł ze spółką (...) sp. z o.o. W świetle ciężaru dowodowego wynikającego z art. 253 zd. 2 k.p.c. to nie pozwany, jako zaprzeczający, powinien udowadniać, że oświadczenie woli jakie pozwany według powoda miał złożyć w umowie o kredyt o konsumencki, nie zostało przez niego złożone. Przeciwnie, to powód powinien udowodnić, że pozwany takie oświadczenie złożył. Skoro – z uwagi na brak podpisu na przedłożonym przez powoda dokumencie – wyłączona jest ustawowa ocena dowodu z dokumentu prywatnego o jakiej stanowi art. 245 k.p.c., to powód powinien wykazać złożenie oświadczenia woli przez pozwanego innym środkiem dowodowym. Takim środkiem dowodowym mógłby być odpowiedni zapis cyfrowy. Umowa miała być według twierdzeń strony powodowej zawarta na odległość za pośrednictwem Internetu. Za oryginał dokumentu mógłby zatem uchodzić jedynie odpowiedni plik, zapis w postaci elektronicznej (zob. wyrok SA w (...) z 30.12.2019 r., I ACa 672/19, Legalis Nr 2301685). Takiemu dokumentowi trudno byłoby skutecznie zarzucić swobodną możliwość modyfikacji, inaczej niż w przypadku papierowego wydruku, który przed wydrukowaniem może podlegać dowolnej edycji przez składającego dokument. W każdym zaś razie, w przypadku pliku w postaci elektronicznej możliwe jest w ogóle, w razie zaprzeczenia jego autentyczności przez pozwanego, badanie jego autentyczności, stosownie do art. 254 k.p.c. Takie badanie zaś nie jest możliwe w przypadku przedstawienia jedynie wydruku, który według twierdzeń powoda, ma obejmować oświadczenie woli pozwanego, z którego strona powodowa wywodzi zasadność roszczenia procesowego.

Nie stanowią dowodu zawarcia umowy maile wysłane przez (...) sp. z o.o. do pozwanego (wydruki maili – k.38-39). Należy odnieść do nich te same spostrzeżenia i rozważania co w przypadku samego wydruku umowy. Również wydruki maili nie są podpisane, a powód mógł je swobodnie edytować przed wydrukowaniem. Poza tym, w najlepszym dla powoda wypadku, wydruki te mogłyby stanowić co najwyżej dowód tego, że (...) sp. z o.o. wysłał do pozwanego maile określonej treści, a nie że treść tych maili jest prawdziwa, tj. że pozwany złożył oświadczenie woli o zawarciu umowy o kredyt konsumencki.

Nie jest dowodem zawarcia umowy potwierdzenie wypłaty na rzecz pozwanego kwoty 4500 zł (potwierdzenie – k.25). Takie potwierdzenie wykazuje co najwyżej dokonanie wypłaty, ale nie samo zawarcie umowy. Powód zaś winien wykazać, zarówno to, że zawarto daną umowę kredytu konsumenckiego, jak i że świadczenie pieniężne z tej umowy o kredyt konsumencki zostało przez kredytodawcę na rzecz kredytobiorcy spełnione. Wypłacenie kwoty 4500 zł mogło zaś nastąpić z jakiegokolwiek tytułu, w szczególności mogło do niego dojść przez pomyłkę, kwota ta mogła stanowić nienależne świadczenie. Tymczasem w sprawie przedmiotowej podstawą żądania była tylko umowa o kredyt konsumencki w postaci umowy o kartę kredytową, a nie jakakolwiek inna podstawa, w szczególności nienależne świadczenie. Po wtóre, nawet jeśli uznać, że kwotę 4500 zł wypłacono pozwanemu jako wykonanie przez kredytodawcę umowy o kredyt konsumencki, to powód nie wykazał na jakich zasadach miał być ów kredyt konsumencki spłacany. Nie została wykazana bowiem treść samej umowy. W szczególności nie wykazano jakie zastrzeżono pozaodsetkowe koszty kredytu konsumenckiego, jakiej wysokości odsetki za opóźnienie umówiono, jak również jaki był termin płatności przez konsumenta. W konsekwencji nie wykazano nawet czy roszczenia z umowy o kartę kredytową są wymagalne. Dowodem na koszty kredytu konsumenckiego oraz umówiony termin płatności nie może być przy tym przedłożony przez powoda wydruk umowy, który mógł być przez stronę powodową dowolnie wytworzony i modyfikowany, o czym zresztą była już wcześniej mowa.

Poza niewykazaniem zawarcia umowy o kartę kredytową określonej treści powód nie wykazał również tego, by umowę wypowiedziano, nawet przy założeniu, że umowa o treści przedłożonej przez powoda była rzeczywiście zawarta. Wydruk umowy przedłożony przez powoda zastrzegał dwie formy wypowiedzenia: poprzez oświadczenie o wypowiedzeniu na piśmie wysłane na ostatni adres klienta do korespondencji, bądź na trwałym nośniku poprzez pocztę elektroniczną, na ostatni adres poczty elektronicznej wskazany przez klienta (punkt XI.5 wydruku – k.31v-32). Powód nie przedłożył do akt sprawy nawet wydruku ewentualnej wiadomości mailowej. Załączył jedynie wydruk samego oświadczenia kredytodawcy o wypowiedzeniu umowy, a datowanego na 11.11.2023 r. (wypowiedzenie – k.26). Oświadczenie zatem miało być złożone na piśmie i przesłane pocztowo, tj. w formie z punktu XI.5 lit. a) wydruku umowy (wydruk - k.31v). Nie został jednak przedłożony żaden dowód na wysłanie oświadczenia o wypowiedzeniu. W konsekwencji nie można ocenić kiedy oświadczenie doręczono pozwanemu, czy zostało mu ono doręczone, ani nawet czy zostało do niego nadane. Nie wykazano zatem wypowiedzenia umowy przez kredytodawcę. Skoro zaś wypowiedzenia nie wykazano, a wypowiedzenie umowy na skutek którego w stan wymagalności miała być postawiona kwota dochodzona pozwem stanowiło element podstawy faktycznej powództwa, zaś pozwany zaprzecza by kiedykolwiek oświadczenie o wypowiedzeniu otrzymał, to nie została wykazana także wymagalność dochodzonego pozwem roszczenia.

Mając na uwadze powyższe, Sąd oddalił powództwo, o czym orzeczono w punkcie 1. wyroku.

Sąd rozstrzyga o kosztach w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji (art. 108 § 1 zd. 1 k.p.c.). Strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu) (art. 98 § 1 k.p.c.). Skoro powód przegrał sprawę w całości, to powinien zwrócić pozwanemu wszystkie poniesione przez pozwanego koszty procesu. Na koszty te składa wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika – 1 800 zł (stawka z § pkt 4 rozporządzenia MS z 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie; t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1964) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł. Łącznie pozwany poniósł koszty procesu w kwocie 1 817 zł i taką też kwotę w punkcie 2. wyroku Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego. Jednocześnie Sąd zasądził z urzędu odsetki w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie liczone od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty, stosownie do art. 98 § 1 ¹ k.p.c.

sędzia Sebastian Sawicki