Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Wągrowcu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 czerwca 2025 roku

Sąd Rejonowy w Wągrowcu I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Sebastian Sawicki

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Joanna Lauber

po rozpoznaniu w dniu 4 czerwca 2025 roku w Wągrowcu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą
w W.

przeciwko M. K.

o zapłatę

1.  oddala powództwo,

2.  zasądza od powódki na rzecz pozwanej kwotę 917,00 zł (dziewięćset siedemnaście) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi
za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia
do dnia zapłaty.

sędzia Sebastian Sawicki

Sygnatura akt I C 127/25

UZASADNIENIE

WYROKU Z DNIA 4 czerwca 2025 ROKU

sporządzone na podstawie art. 505 ⁸ § 4 zdanie pierwsze k.p.c.

Powództwo było bezzasadne.

Przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi (art. 3 ust. 1 lit. a) ustawy z 12.5.2011 r. o kredycie konsumenckim, tj. z dnia 16 maja 2019 r., Dz.U. z 2019 r. poz. 1083; dalej jako u.k.k.). Katalog z art. 3 ust. 2 u.k.k. nie jest katalogiem zamkniętym, wobec czego umową o kredyt konsumencki może być również umowa o kartę kredytową. W sprawie chodzi o umowę o kartę kredytową, którą spółka (...) w S. miała zawrzeć z osobą będącą konsumentem, tj. osobą fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową (art. 22 ¹ k.c. w zw. z art. 5 pkt 1 u.k.k.). Mamy w sprawie zatem do czynienia z kredytem konsumenckim.

Wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 1 i 2 k.c.).

Ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów,
z których wywodzą skutki prawne (art. 232 zd. 1 k.p.c.).

Powództwo należało oddalić z uwagi na niewykazanie zawarcia umowy o kredyt konsumencki o treści odpowiadającej treści wydruku załączonego przez powódkę do pozwu, jak również niewykazanie przez stronę powodową wysokości zadłużenia pozwanej z tego tytułu, a także niewykazanie by ta wierzytelność przeszła w drodze cesji na powódkę. Pozwany zaprzeczał zawarciu umowy, wartości dowodowej przedłożonych przez powoda wydruków, wysokości długu obciążającego pozwaną oraz temu, by powódka uiściła cenę nabycia wierzytelności wierzycielowi pierwotnemu (sprzeciw – k.76-84).

Wydruk umowy załączony przez powoda do pozwu, jak tez aneksy do umowy były niepodpisane. Co prawda powódka podnosiła, że umowę zawarto za pośrednictwem środków porozumiewania się na odległość, przez Internet, co oczywiście było dopuszczalne, jednakże skoro powódka powoływała się na fakt zawarcia umowy o deklarowanej treści, to na powódce spoczywał ciężar wykazania tego faktu, zgodnie z ciężarem dowodu z art. 6 k.c. oraz 232 zd. 1 k.p.c. Ciężarowi temu powódka nie sprostała.

Wydruki przedłożone przez stronę powodową nie stanowiły dowodu zawarcia umowy o treści takiej jak wydruk. Przedłożony wydruk mógł być przez stronę powodową – czy też przez jakikolwiek inny podmiot – dowolnie modyfikowany i edytowany przed jego wydrukowaniem i nie stanowi dowodu złożenia przez stronę pozwaną jakiegokolwiek oświadczenia woli. Powód mógł temu dokumentowi przed wydrukiem nadać dowolną treść, według własnego uznania. Przedłożony wydruk stanowił dokument, o którym mowa w art. 77 ³ k.c., z którego to przepisu wynika, iż dokumentem jest nośnik informacji umożliwiający zapoznanie się z jej treścią. Jeśli zaś chodzi o znaczenie procesowe tego dokumentu, to należy przytoczyć art. 243 ¹ k.p.c., zgodnie z którym przepisy oddziału k.p.c. o dokumentach (art. 243 ² -257 k.p.c.) stosuje się do dokumentów zawierających tekst, umożliwiających ustalenie ich wystawców. Przedłożony wydruk jest dokumentem zawierającym tekst, a jego wystawcą jest strona powodowa. Mają zatem do niego zastosowanie przepisy art. 243 ² -257 k.p.c. Dokument ten nie jest jednak takim dokumentem, z którym ustawa wiązałaby jakiekolwiek domniemania. Nie jest dokumentem urzędowym, więc nie stanowi dowodu tego co w nim zaświadczono (art. 244 § 1 i 2 k.p.c.). Nie jest też dokumentem prywatnym, który stanowi dowód, że pozwany złożył oświadczenie jako kredytobiorca. Jak wynika bowiem z art. 245 k.p.c. dokument prywatny sporządzony w formie pisemnej albo elektronicznej stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Skoro zaś wydruk przedłożony przez powódkę nie jest przez pozwanego podpisany, to nie stanowi dowodu złożenia przez pozwanego oświadczenia woli o zawarciu umowy o kartę kredytową.

Jeżeli strona zaprzecza prawdziwości dokumentu prywatnego albo twierdzi, że zawarte w nim oświadczenie osoby, która je podpisała, od niej nie pochodzi, obowiązana jest okoliczności te udowodnić. Jeżeli jednak spór dotyczy dokumentu prywatnego pochodzącego od innej osoby niż strona zaprzeczająca, prawdziwość dokumentu powinna udowodnić strona, która chce z niego skorzystać (art. 253 k.p.c.). Skoro spór dotyczy dokumentu prywatnego pochodzącego od strony powodowej, a którego prawdziwości zaprzecza strona pozwana, to strona powodowa powinna udowodnić prawdziwość dokumentu przez wykazanie, że treść wydruku jest identyczna z umową kredytu konsumenckiego jaką według twierdzeń powódki pozwana zawarła ze spółką (...). W świetle ciężaru dowodowego wynikającego z art. 253 zd. 2 k.p.c. to nie pozwana, jako zaprzeczająca, powinna udowadniać, że oświadczenie woli jakie pozwana według powódki miała złożyć w umowie o kredyt o konsumencki, nie zostało przez nią złożone. Przeciwnie, to powódka powinna udowodnić, że pozwana takie oświadczenie złożyła. Skoro – z uwagi na brak podpisu na przedłożonym przez powódkę dokumencie – wyłączona jest ustawowa ocena dowodu z dokumentu prywatnego o jakiej stanowi art. 245 k.p.c., to powódka powinna wykazać złożenie oświadczenia woli przez pozwaną innym środkiem dowodowym. Takim środkiem dowodowym mógłby być odpowiedni zapis cyfrowy. Umowa miała być według twierdzeń strony powodowej zawarta na odległość za pośrednictwem Internetu. Za oryginał dokumentu mógłby zatem uchodzić jedynie odpowiedni plik, zapis w postaci elektronicznej (zob. wyrok SA (...) z 30.12.2019 r., I ACa 672/19, Legalis Nr 2301685). Takiemu dokumentowi trudno byłoby skutecznie zarzucić swobodną możliwość modyfikacji, inaczej niż w przypadku papierowego wydruku, który przed wydrukowaniem może podlegać dowolnej edycji przez składającego dokument. W każdym zaś razie, w przypadku pliku w postaci elektronicznej możliwe jest w ogóle, w razie zaprzeczenia jego autentyczności przez pozwanego, badanie jego autentyczności, stosownie do art. 254 k.p.c. Takie badanie zaś nie jest możliwe w przypadku przedstawienia jedynie wydruku, który według twierdzeń powoda, ma obejmować oświadczenie woli pozwanego, z którego strona powodowa wywodzi zasadność roszczenia procesowego.

Nie stanowiły wystarczającego dowodu zawarcia umowy „potwierdzenia wiadomości elektronicznej” czy „certyfikaty komunikacji elektronicznej” rzekomo wystawione przez podmiot trzeci (k.43-43v.57,63v.). Należy odnieść do nich te same spostrzeżenia i rozważania co w przypadku samego wydruku umowy. Również przedmiotowe wydruki nie były podpisane, a powódka lub wspomniany podmiot trzeci mogli je swobodnie edytować przed wydrukowaniem.

Nie jest dowodem zawarcia umowy potwierdzenie wypłaty dnia 27 października 2021 kwoty 1600 (potwierdzenie – k.66). Takie potwierdzenie wykazuje co najwyżej dokonanie wypłaty, ale nie samo zawarcie umowy. Powód zaś winien wykazać, zarówno to, że zawarto daną umowę kredytu konsumenckiego, jak i że świadczenie pieniężne z tej umowy o kredyt konsumencki zostało przez kredytodawcę na rzecz kredytobiorcy spełnione. Omawiany dowód opiewał zresztą na kwotę odmienną od tej, której dotyczyła umowa z 17 września 2020 roku ( k.22), w tytule przelewu wymieniono inny nr kontraktu, realizacja przelewu odbyła się znacznie później niż data zawarcia umowy, a odbiorcą pieniędzy nie była pozwana, lecz (...).

Poza niewykazaniem zawarcia umowy o kartę kredytową określonej treści powód nie wykazał również tego, jaka była wysokość długu pozwanej. Na tę okoliczność nie przedłożył żądnych zestawień operacji przy użyciu karty bądź zestawienia operacji na rachunku, na którym udostępniono limit. Tym samym powódka nie wykazała roszczenia co do wysokości.

Co istotne, umowa cesji z dnia 13 czerwca 2024 roku zawarta przez powódkę
z wierzycielem pierwotnym pozwanej zawierała warunek zawieszający przejścia wierzytelności będących jej przedmiotem na cesjonariusza. Była nim zapłata pełnej ceny nabycia. Pozwana kwestionowała ten fakt. Powódka nie przedłożyła dowodu na zapłatę pełnej ceny, jak tego wymagał ust. 4.1 umowy cesji 9k.18). Wysokość ceny w ogóle nie była znana
z uwagi na zanonimizowanie tego fragmentu transakcji, podobnie jak to miało miejsce odnośnie potwierdzenia przelewu ceny (k.101). Dlatego ocenić należało, że powódka nie udowodniła nabycia dochodzonej wierzytelności od wierzyciela pierwotnego.

Mając na uwadze powyższe, Sąd oddalił powództwo, o czym orzeczono w punkcie 1. wyroku.

Sąd rozstrzyga o kosztach w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji (art. 108 § 1 zd. 1 k.p.c.). Strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu) (art. 98 § 1 k.p.c.). Skoro powódka przegrała sprawę w całości, to powinna zwrócić pozwanej wszystkie poniesione przez pozwanego koszty procesu. Na koszty te składa wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika – 900 zł (stawka z § pkt 3 rozporządzenia MS z 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie; t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1964) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł. Łącznie pozwana poniosła koszty procesu w kwocie 917 zł i taką też kwotę w punkcie 2. wyroku Sąd zasądził od powódki na rzecz pozwanej. Jednocześnie Sąd zasądził z urzędu odsetki w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie liczone od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty, stosownie do art. 98 § 1 ¹ k.p.c. Nie był zasadny wniosek pozwanej o zasądzenie podwójnej stawki minimalnej wynagrodzenia pełnomocnika. Zarówno materii sprawy, jak i treść sprzeciwu od nakazu zapłaty była typowo, powtarzalna. Nie różniła się od podobnych pism procesowych składanych przez tego pełnomocnika w innych sprawach przed tutejszym Sądem. Nakład pracy pełnomocnika oraz poziom skomplikowania sprawy nie pozwalał uwzględnić żądania pozwanej w tym względzie.

sędzia Sebastian Sawicki