Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Wągrowcu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 04 kwietnia 2019 r.

Sąd Rejonowy w Wągrowcu, Wydział III Rodzinny i Nieletnich w składzie:

Przewodniczący: SSR Katarzyna Szymczewska

Protokolant: sekr. sąd. Włodzimierz Żmuda

po rozpoznaniu w dniu 02 kwietnia 2019 r. w Wągrowcu

na rozprawie

sprawy z powództwa małoletniej M. M. (1) reprezentowanej przez matkę K. M.

przeciwko M. M. (2)

o podwyższenie alimentów

1.  Zasądza od pozwanego M. M. (2) na rzecz małoletniej powódki M. M. (1) podwyższonąrentę alimentacyjną w kwocie po 330,- zł (trzysta trzydzieści złotych)miesięcznie począwszy od dnia 22.08.2018 r., płatne z góry do 10-tego dnia każdego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w przypadku opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat, do rąk matki małoletniej powódki K. M. – i to w miejsce renty alimentacyjnej zasądzonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu XIV Wydział Cywilny z siedzibą w Pile z dnia 25.11.2016 r. w sprawie o sygn. XIV C 1328/16;

2.  Oddala powództwo w pozostałej części;

3.  Wyrokowi w pkt 1 nadaje rygor natychmiastowej wykonalności;

4.  Znosi wzajemnie koszty procesu pomiędzy stronami;

5.  Nie obciąża pozwanego kosztami sądowymi.

SSR Katarzyna Szymczewska

UZASADNIENIE

Pozwem złożonym w dniu 11.07.2018 r. (data stempla pocztowego) matka małoletniej powódki, reprezentowana przez pełnomocnika wniosła o podwyższenie renty alimentacyjnej zasądzonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu XIV Wydział Cywilny z siedzibą w Pile wydanym dnia 25.11.2016 r. w sprawie sygn. akt XIV C 1328/16, z kwoty 225 zł miesięcznie do kwoty 800 zł miesięcznie. Jednocześnie w pozwie wniesiono o udzielenie zabezpieczenia powództwa poprzez zobowiązanie pozwanego do uiszczania na rzecz powódki renty alimentacyjnej po 800 zł miesięcznie na czas trwania postępowania.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że od ostatniego ustalenia renty alimentacyjnej nastąpiła istotna zmiana uzasadnionych potrzeb małoletniej powódki, która ma obecnie 4 lata i posiada szerszy wachlarz potrzeb niż w chwili poprzedniego ustalania wysokości obowiązku alimentacyjnego. Podano, że całość usprawiedliwionych kosztów utrzymania dziecka wynosi obecnie 1.609 zł miesięcznie i na sumę tę składają się następujące kwoty: udział małoletniej w kosztach utrzymania mieszkania – 475 zł, 1/3 raty kredytu hipotecznego – 127 zł, 1/3 raty kredytu konsumpcyjnego – 217 zł, wyżywienie – 400 zł, odzież i obuwie – 200 zł, rozrywka – 100 zł, fryzjer – 60 zł, leki i witaminy – 30 zł. Nadto K. M. poniosła także koszty przystosowania pokoju małoletniej do jej zmienionych potrzeb i zakupu nowych mebli w łącznej kwocie 2.460 zł. Powołano się na okoliczność, że zmianie uległy również możliwości zarobkowe matki małoletniej powódki. Od rozwodu choruje ona bowiem na depresję i od dłuższego czasu przebywa na zwolnieniu lekarskim, a nadto od października 2016 r. posiada orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności. Średnie zarobki K. M. wynoszą obecnie ok. 2.900 zł miesięcznie. Matka małoletniej wskazała, że według jej wiedzy pozwany otrzymuje świadczenie rentowe z ZUS w wysokości ok. 1.600 zł, przy czym zaznaczyła, że nie ma pewności czy informacje te są aktualne, gdyż od rozwodu M. M. (2) nie utrzymuje praktycznie żadnych kontaktów ani z nią ani też z małoletnią powódką. Z tego powodu matka małoletniej nie jest w stanie podać aktualnego adresu pozwanego i wniosła o ustalenie dla niego kuratora w oparciu o art. 143 kpc.

Z informacji nadesłanej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Pile wynikało, że pozwany M. M. (2) pobiera świadczenie rentowe w kwocie 1.522,80 zł netto miesięcznie. Nadto organ wskazał jako aktualny adres zameldowania pozwanego ul. (...) (...)-(...) P..

Postanowieniem z dnia 10.08.2018 r. tut. Sąd udzielił zabezpieczenia roszczenia na czas trwania postępowania poprzez zobowiązanie pozwanego M. M. (2) do uiszczania na rzecz małoletniej powódki M. M. (1) tymczasowej podwyższonej renty alimentacyjnej w kwocie po 500 zł miesięcznie, począwszy od dnia doręczenia odpisu pozwu, a to w miejsce alimentów zasądzonych wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu XIV Wydział Cywilny z siedzibą w Pile wydanego dnia 25.11.2016r. w sprawie sygn. XIV C 1328/16, w pozostałym zakresie oddalając wniosek o zabezpieczenie.

W dniu 04.09.2018r. pozwany złożył zażalenie na powyższe postanowienie w którym wskazał, że ze względu na swoja sytuację życiową nie jest w stanie łożyć na rzecz małoletniej córki alimentów w kwocie powyżej 225 zł miesięcznie. M. M. (2) wskazał, że wraz z partnerką zamieszkuje w P. i nadal utrzymuje się z renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w wysokości 1.522,80 zł miesięcznie, a nadto posiada na utrzymaniu drugie małoletnie dziecko pochodzące z jego obecnego związku partnerskiego. Pozwany podniósł także, że ze względu na swój stan zdrowia i brak wykształcenia nie posiada żadnych możliwości zarobkowych, natomiast miesięczne koszty jego utrzymania to opłaty za Internet – 49 zł miesięcznie, telefon – 30 zł miesięcznie, najem mieszkania + opłaty za wodę, śmieci i ogrzewanie – 1.372,89 zł miesięcznie, prąd – 170 zł za 2 miesiące, gaz – 30 zł za 2 miesiące, wyżywienie – 200 zł miesięcznie, leki na astmę, depresję i bóle kręgosłupa oraz kolana – 150 zł miesięcznie, środki higieny i czystości – 50 zł miesięcznie oraz raty kredytów, spłata debetu i koszt obsługi rachunku bankowego – 610,31 zł miesięcznie. Ojciec małoletniej podniósł także, że zgodnie z zaleceniami lekarskimi powinien on regularnie odbywać rehabilitację, jednak ze względu na swoją sytuację finansową nie stać go na finansowanie zabiegów, zaś czas oczekiwania na rehabilitację w ramach NFZ jest bardzo odległy.

Postanowieniem z dnia 07.09.2018r. tut. Sąd odrzucił zażalenie pozwanego, jako złożone po upływie ustawowego terminu.

Na powyższe postanowienie pozwany złożył w dniu 24.09.2018r. zażalenie, które następnie oddalone zostało postanowieniem Sądu Okręgowego w Poznaniu Wydział II Cywilny Odwoławczy wydanym dnia 16.11.2018r., w sprawie sygn. akt II Cz 1487/18.

W toku rozprawy z dnia 02.10.2018r. pozwany M. M. (2) wskazał, że wnosi jak w piśmie z dnia 04.09.2018r.

Pismem z dnia 19.02.2019r. pozwany M. M. (2) wniósł o obniżenie renty alimentacyjnej obciążającej go na rzecz małoletniej powódki do kwoty po 200 zł miesięcznie, przy czym uczynił to po upływie terminu przewidzianego zgodnie z art. 204 § 1 k.p.c. do wniesienia powództwa wzajemnego, o czym został pouczony w toku rozprawy z dnia 02.04.2019r.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Małoletnia M. M. (1) jest córką K. M. i M. M. (2) urodzoną jeszcze przed zawarciem przez nich związku małżeńskiego tj. dnia 13.08.2014r. Wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu XIV Wydział Cywilny z siedzibą w Pile, wydanego dnia 25.11.2016r. w sprawie sygn. akt XIV C 1328/16 małżeństwo rodziców małoletniej powódki zostało rozwiązane przez rozwód, wykonywanie władzy rodzicielskiej nad dzieckiem powierzone zostało K. M., zaś obowiązkiem ponoszenia kosztów jej utrzymania obciążeni zostali obydwoje rodzice i w związku z tym zasądzono od M. M. (2) na rzecz małoletniej córki alimenty w kwocie po 225 zł miesięcznie

okoliczności bezsporne, nadto dowód: dokumenty z akt sprawy SO w Poznaniu XIV Wydział Cywilny z siedzibą w Pile sygn. XIV C 1328/16 /k. 195-210/,

W tamtym okresie małoletnia powódka zamieszkiwała wraz z matką oraz jej synem z poprzedniego związku małoletnim P. G., a całkowite koszty jej utrzymania zostały oszacowane przez K. M. na kwotę 900 zł miesięcznie, w tym: wyżywienie – 300 zł, odzież i obuwie – 100 zł, leki – 50 zł, zabawki – 50 zł, zajęcia dodatkowe – 50 zł, udział małoletniej w utrzymaniu domu – 350 zł.

dowód: dokumenty z akt sprawy SO w Poznaniu XIV Wydział Cywilny z siedzibą w Pile sygn. XIV C 1328/16 /k. 195-210/,

K. M., która z zawodu jest technikiem chemikiem oraz ukończyła szkołę policealną uzyskując zawód technika informatyka, zatrudniona była w firmie (...) Sp. z o.o. w P. i z tego tytułu uzyskiwała wynagrodzenie w kwocie ok. 2.800 zł - 3.000 zł netto miesięcznie, przy czym w tamtym okresie przebywała na zwolnieniu chorobowym i pobierała z tego tytułu zasiłek. Matka małoletniej była także właścicielką nieruchomości położonej w miejscowości R. gm. W., zabudowanej budynkiem mieszkalnym, zamieszkiwanym przez nią oraz jej małoletnie dzieci. Nadto w tamtym okresie, poza małoletnią powódką K. M. posiadała na utrzymaniu małoletniego syna z poprzedniego związku – (...) na rzecz którego otrzymywała alimenty w kwocie 400 zł miesięcznie.

dowód: dokumenty z akt sprawy SO w Poznaniu XIV Wydział Cywilny z siedzibą w Pile sygn. XIV C 1328/16 /k. 195-210/,

W tamtym okresie M. M. (2) zamieszkiwał już osobno, gdyż dnia 20.06.2016r. wyprowadził się z domu K. M.. Pozwany, który z zawodu jest elektromechanikiem, w maju 2009r. doznał rozległego urazu ręki prawej pracując jako spawacz/ślusarz i w związku z tym uzyskał decyzję o całkowitej niezdolności do pracy. Z tego względu utrzymywał się renty w kwocie około 1.500 zł miesięcznie, która stanowiła jego jedyne źródło dochodu. Nadto M. M. (2) doznał też urazu kolana lewej nogi.

dowód: dokumenty z akt sprawy SO w Poznaniu XIV Wydział Cywilny z siedzibą w Pile sygn. XIV C 1328/16 /k. 195-210/, kopia orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 24.04.2018 r. /k. 63/,

Obecnie małoletnia powódka nadal zamieszkuje ze swoją matką i małoletnim bratem w domu stanowiącym własność K. M., na utrzymanie którego każdego miesiąca niezbędna jest kwota około 1.230 zł, w tym rata kredytu hipotecznego – 380 zł, ogrzanie domu i podgrzanie ciepłej wody – 340 zł, prąd – 155 zł, woda – 175 zł, gaz butlowy – 30 zł, Internet – 35 zł, wywóz odpadów komunalnych – 39 zł oraz ubezpieczenie domu – 430 zł rocznie, podatek od nieruchomości – 440 zł rocznie. Udział małoletniej powódki w tych wydatkach to kwota 410 zł miesięcznie. Nadto M. rozpoczęła edukację przedszkolną i w związku z tym uczęszcza do przedszkola przy Szkole Podstawowej w Ł.. Małoletnia przebywa w placówce ok. 8 godzin dziennie, przy czym tylko 5 godzin jest bezpłatnych, a dopłata za dodatkowe godziny wynosi średnio 60 zł miesięcznie. Ponadto matka małoletniej ponosi dodatkowe wydatki związane z edukacją przedszkolną m.in. za herbatę, komitet rodzicielski, opłaty klasowe i za papier ksero czy wycieczki w łącznej kwocie ok. 20 zł miesięcznie. Dziecko korzysta także z pełnego wyżywienia w przedszkolu, którego miesięczny koszt wynosi ok. 180 zł. Nadto zaś M. żywi się również w domu i miesięczny wydatek na zaspokojenie tych jej potrzeb to kwota 300 zł. Do przedszkola małoletnia dojeżdża autobusem, co wiąże się z wydatkiem na bilet miesięczny w wysokości 28 zł miesięcznie. Z przedszkola odbiera ją zaś jej matka, korzystając w tym celu ze swojego samochodu marki F. (...) i przeznaczając na zakup paliwa kwotę ok. 40 zł miesięcznie. Małoletnia jest co do zasady zdrowym dzieckiem i w związku z tym nie wymaga specjalistycznej opieki lekarskiej oraz nie przyjmuje na stałe żadnych leków, a jedynie zapada na sezonowe infekcje i przyjmuje wtedy standardowe leki, których średni koszt to 20 zł miesięcznie. Na zakup odzieży i obuwia dla M. niezbędna jest kwota 120 zł miesięcznie, zaś wydatki na kosmetyki, środki higieny i czystości oraz wizyty u fryzjera małoletniej oscylują w granicach sumy 70 zł miesięcznie. Nadto zaś na zapewnienie małoletniej rozrywki, w tym pokrycie opłaty za zajęcia taneczne, niezbędna jest kwota 100 zł miesięcznie. Łącznie na zaspokojenie usprawiedliwionych potrzeb małoletniej powódki niezbędna jest każdego miesiąca kwota ok. 1.350 zł.

dowód: rachunki i faktury, /k. 9-13, 125-135, 153-175/zeznania K. M. /k. 137-138, 277-278/,

K. M. choruje na depresję i w związku z tym uzyskała orzeczenie o niepełnosprawności w stopniu umiarkowanym oraz zalecenie wykonywania pracy spokojnej w zakładzie pracy chronionej, wydane na okres do dnia 31.10.2019 r. Nadto w okresie od 20.07.2018 r. do 16.11.2018 r. pobierała świadczenie rehabilitacyjne, przyznane je po wyczerpaniu prawa do zasiłku chorobowego. Obecnie matka małoletniej, która dotychczas zatrudniona była w firmie (...) sp. z o.o. w P., na stanowisku operatora maszyn pakujących i wykonywała pracę w systemie trzyzmianowym czterobrygadowym, w godz. 06:00 do 14:00, od 14:00 do 22:00 lub od 22:00 do 06:00, znajduje się w okresie wypowiedzenia, do dnia 29.05.2019r. Średnie miesięczne wynagrodzenie jakie K. M. uzyskała w 2017 r. wyniosła 3.755,12 zł brutto, zaś w 2018 r. – 3.811,08 zł brutto. Do czasu upływu terminu wypowiedzenia umowy matka małoletniej otrzymywać będzie wynagrodzenie w kwocie ok. 2.500 zł netto miesięcznie.

dowód: zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu /k. 15/, orzeczenie o niepełnosprawności /k. 16/, kopia decyzji ZUS /k. 123-124/, kopia porozumienia o rozwiązaniu umowy o pracę /k. 274/, kopia deklaracji PIT-11 /k. 124-125/, zeznania K. M. /k. 137-138, 277-278/,

Na rzecz małoletniego syna z poprzedniego związku (...) otrzymuje rentę alimentacyjną w kwocie 700 zł miesięcznie.

dowód: zeznania K. M. /k. 137-138/,

Obecnie M. M. (2) zamieszkuje ze swoją partnerką i ich wspólnym małoletnim, 7-miesiecznym dzieckiem w P., w wynajmowanym mieszkaniu którego utrzymanie wynosi ok. 1.500 zł, zaś udział pozwanego w tych wydatkach to kwota 500 zł miesięcznie. Na zaspokojenie swoich pozostałych potrzeb ojciec małoletniej powódki przeznacza każdego miesiąca kwoty 200 zł na wyżywienie, 50 zł na środki higieny i czystości, 30 zł na opłacenie telefonu oraz 25 zł tytułem udziały w rachunku za internet. Nadto zaś pozwany każdego miesiąca przeznacza kwotę około 150 zł na zakup specjalistycznych leków m.in. antydepresantów, leków wziewnych na astmę, leków przeciwbólowych, a także lekarstw na sezonowe infekcje.

dowód: rachunki, faktury, potwierdzenia zapłaty /k. 64-90, 184-188/, kopia umowy najmu z aneksem /k. 181-183/ oraz zeznania M. M. (2) /k. 138-139, 278/

Pozwany nadal leczy się ze względu na niesprawne kolano lewej nogi oraz prawą rękę, a choć ostatnio w lutym 2018r. przeszedł operację ręki, to nadal wymaga ona rehabilitacji. M. M. (2) nie pracuje i posiada orzeczenie o całkowitej niezdolności do pracy i pobiera z tego tytułu rentę w kwocie ok. 1.605 zł netto miesięcznie. Świadczenie to aktualnie jest pomniejszone na skutek dokonania przez komornika sądowego jego zajęcia, na poczet zaległości alimentacyjnych na rzecz małoletniej powódki, wynikających z postanowienia tut. Sądu o zabezpieczeniu z dnia 07.09.2018r.

dowód: informacja z ZUS O/P. /k. 31, 271/dokumentacja medyczna /k. 55-60/, orzeczenie lekarza orzecznika ZUS /k. 63/, kopia dokumentacji dot. zajęcia komorniczego /k. 252-260/ oraz zeznania M. M. (2) /k. 138-139, 278/

Powiatowe Urzędy Pracy w W., C. i Ż. nie dysponowały w okresie ostatnich 6 miesięcy ofertami pracy dla osób z zawodem techniki chemii lub technik informatyk. Urzędy te posiadały natomiast oferty pracy dla osób bez zawodu za wynagrodzeniem w granicach od minimalnego wynagrodzenia krajowego do kwoty 2.700 zł brutto miesięcznie.

dowód: informacja z PUP w W., C. i Ż. /k. 148, 150, 178/.

Powyższe okoliczności Sąd ustalił w oparciu o wymienione dowody z dokumentów oraz zeznania stron.

Na wstępie, przed omówieniem oceny zeznań stron należy zauważyć, że choć zasadniczo zgodnie z art. 299 k.p.c. dowód z przesłuchania stron winien mieć charakter jedynie pomocniczy, to specyfika spraw alimentacyjnych czyni dowody z dokumentów oraz zeznań stron zdecydowanie pierwszoplanowymi. Zwykle głównie same strony, a nie osoby postronne są zorientowane w skali życiowych potrzeb i wydatków ponoszonych na ich pokrycie. Również przy ocenie zeznań stron większe znaczenie niż w sprawach innego typu ma ich weryfikacja przez pryzmat doświadczenia życiowego. To oznacza, że Sąd analizuje zeznania stron w aspekcie przeciętnej wysokości podstawowych kosztów utrzymania osób dorosłych i dzieci w różnym wieku, znanej Sądowi w oparciu o własne doświadczenie życiowe, z doświadczenia związanego z prowadzeniem wielu innych postępowań alimentacyjnych oraz z uwagi na posiadanie powszechnie dostępnej wiedzy o cenach popularnych produktów i usług.

Mając powyższe na uwadze, Sąd dał wiarę twierdzeniom K. M. w znaczącej części, gdyż jej zeznania były jasne i logiczne, a nadto korelowały z pozostałymi dowodami zebranymi w toku postępowania. Wątpliwości Sądu co do zasady nie wzbudził ani zakres usprawiedliwionych potrzeb małoletniej powódki, ani też rozmiar wydatków na ich zaspokojenie, w tym ostatnim przypadku po niewielkim skorygowaniu niektórych wydatków. Nadto wskazać należy, że pozwany M. M. (2) nie kwestionował wysokości większości z tych wydatków, za wyjątkiem jedynie kosztów ogrzewania domu. W szczególności wysokość takich kosztów utrzymania małoletniej jak np. zakup obuwia i odzieży – ok. 120 zł miesięcznie (średnio 1.450 zł / 12 m-cy), środków higieny i czystości, kosmetyków oraz wizyt fryzjerskich – 70 zł miesięcznie, czy też leków – ok. 20 zł miesięcznie (średnio 240 zł rocznie / 12 m-cy), sprecyzowana przez K. M. w toku rozprawy dnia 02.10.2019 r., zgodna jest z wiedzą Sądu na temat przeciętnych kosztów utrzymania małoletnich dzieci w wieku powódki, posiadaną w związku z prowadzeniem wielu innych postępowań alimentacyjnych. Przy czym Sąd miał na uwadze twierdzenia matki małoletniej powódki, że dziecko nie choruje przewlekle i nie posiada żadnych specjalnych wymagań w zakresie leczenia, stosowania specjalistycznych kosmetyków czy odzieży. Natomiast uwzględniając, że K. M. nie podniosła, by małoletnia M. stosować musiała specjalistyczna dietę, przez co wydatki na jej wyżywienie są wyższe, a nadto z uwagi na fakt, że małoletnia korzysta z pełnego wyżywienia w przedszkolu, w opinii Sądu wydatki tej kategorii należało oszacować na niższym poziomie, tj. około 300 zł. Z kolei udział małoletniej powódki w wydatkach na ogrzewanie Sąd ustalił jako kwotę przeciętnie 114 zł miesięcznie, przyjmując założenie, że na jeden sezon grzewczy wystarczający jest zakup 4 ton ekogroszku.

Za udowodnione Sąd uznał również wydatki ponoszone przez K. M. z tytułu uczęszczania przez małoletnią powódkę do przedszkola i to zarówno co do zasady jak i co do wysokości. Oczywiste jest bowiem, że skoro małoletnia chodzi do przedszkola zlokalizowanego poza miejscowością w której zamieszkuje, to matka małoletniej musi ponosić wydatki związane z jej dojazdem do tej placówki. Podobnie nie budzi zastrzeżeń fakt, że pozostawanie przez dziecko w przedszkolu ponad 5 godzin dziennie, rodzi konieczność ponoszenia dodatkowych opłat z tego tytułu. Wreszcie bezsporne jest, że uczęszczanie przez dziecko do przedszkola, czy jakiejkolwiek innej placówki edukacyjnej, łączy się z obowiązkiem ponoszenia różnego rodzaju dodatkowych opłat typu składka na ksero, ubezpieczenie, czy też komitety rodzicielski. Sąd dał również wiarę twierdzeniom K. M. co do konieczności ponoszenia wydatków na paliwo, celem odebrania małoletniej z przedszkola i kwotę tę uwzględnił do wysokości 40 zł miesięcznie, mając przy tym na uwadze, że K. M. korzysta z samochodu marki F. (...), którego spalanie wynosi 6l/100 km, zaś trasa z przedszkola do miejsca zamieszkania małoletniej M. wynosi 8 km. Nadto wskazać należy, że również tych kosztów pozwany nie kwestionował, a na dowód ponoszenia niektórych z nich matka małoletniej przedłożyła dowody w postaci pism od dyrekcji przedszkola (k. 125-126), czy też faktury za zakup biletu miesięcznego (k.129).

Co do zasady wątpliwości Sądu nie wzbudziły także ponoszone opłaty na utrzymanie domu, również sprecyzowane przez matkę małoletniej w toku rozprawy dnia 02.10.2019 r. i w związku z tym uwzględnione one zostały w kwotach przez nią wskazanych, poza jednakże wydatkami na ogrzewanie domu, które Sąd uznał za zawyżone i w tym zakresie uwzględnił argumentację pozwanego. Jak bowiem wynika dowodów przedłożonych przez K. M., tona zakupywanego przez nią węgla kosztuje ok. 860 – 960 zł. Nadto jak wynika z przedłożonych przez nią faktur na zakup węgla/ekogroszku, przeciętna ilość opału, zużywanego przez nią w ciągu jednego sezonu grzewczego oraz na podgrzanie wody w sezonie letnim, wynosiła zwykle 4 – 5 ton (k. 127-128, 153-175). W związku z tym, Sąd uwzględnił ten wydatek do kwoty średnio 340 zł miesięcznie, czyli ok. 4.100 zł rocznie.

Analizując natomiast zeznania M. M. (2), Sąd dał im wiarę niemalże w całości, gdyż były one jasne, logiczne i korelowały z pozostałymi dowodami zgromadzonymi w toku postępowania. W szczególności wskazać należy, że twierdzenia pozwanego co do wysokości kosztów utrzymania wynajmowanego przez niego mieszkania oraz skali wydatków na zakup leków, przyjmowanych przez niego stale, poparte zostały dowodami w postaci faktur, rachunków (k. 64-90, 184-188) oraz kopii umowy najmu mieszkania (181-183). Natomiast deklarowana przez M. M. (2) wysokość wydatków na pozostałe jego potrzeby, w tym wyżywienie, higienę czy telefon, nie wzbudziły żadnych wątpliwości Sądu. Nie tylko bowiem nie są one wygórowane, ale wręcz stwierdzić należy, że pozwalają one wyłącznie na zaspokojenie najbardziej podstawowych potrzeb bytowych i to na niezwykle skromnym poziomie. Co do pozostałych okoliczności podnoszonych przez pozwanego, Sąd dał im wiarę zarówno w zakresie stanu jego zdrowia oraz wynikającej z niego całkowitej niezdolności do pracy, potwierdzonych odpowiednimi dokumentami (k. 55-60, 63), jak i w zakresie twierdzeń M. M. (2) co do posiadania drugiego małoletniego dziecka, pochodzące z jego obecnego związku partnerskiego. Choć bowiem na potwierdzenie tej okoliczności M. M. (2) nie przedstawił żadnego dowodu, w szczególności odpisu aktu urodzenia dziecka, to w toku całego postępowania K. M. nie podważyła twierdzeń pozwanego w tym zakresie. Zgodnie zaś z treścią art. 230 k.p.c. gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. Wreszcie Sąd dał również wiarę twierdzeniom pozwanego co do wysokości jego możliwości zarobkowych, ograniczonych ze względu na całkowity, wieloletni brak zdolności do pracy wynikający wprost z orzeczenia lekarza orzecznika ZUS oraz zależnych de facto całkowicie od wysokości renty przyznanej z tytułu niezdolności do pracy.

Za nieudowodnione uznać należało natomiast twierdzenia pozwanego co do pozostawania we wspólnym gospodarstwie domowym z K. M. jej obecnego partnera. O ile bowiem matka małoletniej nie zaprzeczyła co do zasady, ze pozostaje w nieoficjalnym związku z innym mężczyzną, to zaznaczyła jednak, że osoba ta nie zamieszkuje wspólnie z nią i jej małoletnimi dziećmi, a jedynie bywa u niej, gdyż posiada on swój własny dom. Natomiast M. M. (2) w żaden sposób nie udowodnił ani prawdziwości swoich twierdzeń w tym zakresie, ani też nie wykazał, by K. M. mówiła nieprawdę, w szczególności okoliczność ta nie wynika z protokołu rozprawy w sprawie o sygn. III Nsm 251/18 tut. Sądu (k. 286-292).

Autentyczność przedstawionych przez stronę powodową i pozwanego oraz zgromadzonych dokumentów nie była kwestionowana przez strony, jak również nie wywołała żadnych uzasadnionych wątpliwości Sądu co do ich prawdziwości. Zgodnie z art. 245 k.p.c. stanowiły one dowód tego, że osoby, które je podpisały złożyły oświadczenie zawarte w ich treści. Fakt niekwestionowania przez strony treści kserokopii dokumentów znajdujących się w aktach sprawy pozwolił nadto na potraktowanie tychże kserokopii jako dowodów pośrednich istnienia dokumentów o treści im odpowiadającej. Do sprawy przedłożono również informacje udzielone przez Powiatowe Urzędy Pracy w W., Ż. i C.. Jako dokumenty urzędowe zgodnie z dyspozycją art. 244 § 1 i 2 k.p.c. stanowiły dowód tego, co zostało w nich w sposób urzędowy zaświadczone.

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie, jednakże jedynie w części.

Podstawą roszczenia powódki jest art. 138 k.r.o., zgodnie z którym zmiany orzeczenia lub umowy dotyczącej obowiązku alimentacyjnego można żądać jedynie w razie zmiany stosunków. Przez zmianę stosunków rozumie się istotne zwiększenie możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego do alimentacji, istotne zwiększenie się usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego lub istotne zmniejszenie się możliwości zaspokojenia potrzeb własnymi siłami. Przy ocenie, czy zachodzą przesłanki do zmiany orzeczenia lub umowy dotyczącej obowiązku alimentacyjnego w myśl art. 138 k.r.o. należy brać pod uwagę wszelkie okoliczności mogące świadczyć o zmianie stosunków, a zwłaszcza możliwości zarobkowe i majątkowe stron oraz usprawiedliwione potrzeby uprawnionego. Obowiązek alimentacyjny rodziców wobec dzieci wynika z art. 133 § 1 k.r.o., w myśl którego rodzice są obowiązani do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Zgodnie zaś z art. 135 § 1 k.r.o. zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego. Przez usprawiedliwione potrzeby uprawnionego rozumieć należy potrzeby, których zaspokojenie zapewni mu, odpowiedni do jego wieku i uzdolnień, prawidłowy rozwój fizyczny i duchowy. Możliwości zarobkowe i majątkowe zobowiązanego określają zarobki i dochody, jakie uzyskałby przy pełnym wykorzystaniu swych sił fizycznych i zdolności umysłowych, nie zaś rzeczywiste zarobki i dochody. Dzieci mają prawo do równej z rodzicami stopy życiowej niezależnie od tego, czy żyją z nimi wspólnie, czy też oddzielnie. Oznacza to, że im wyższy standard życia rodziców tym na wyższym poziomie powinni oni zaspokajać potrzeby dzieci i gwarantować zaspokojenie nie tylko potrzeb podstawowych, ale i potrzeb na wyższym poziomie. Ponadto ustawodawca w § 2 art. 135 k.r.o. przewidział możliwość wykonania obowiązku alimentacyjnego w całości lub części względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie także poprzez osobiste starania o jego utrzymanie lub wychowanie. W tym wypadku świadczenie alimentacyjne pozostałych zobowiązanych polega na pokrywaniu w całości lub części kosztów utrzymania lub wychowania uprawnionego ( por. teza IV i VII uchw. SN z 16.12.1987 r., III CZP 91/86, OSNCP 1988r., nr 4, poz. 42 oraz orz. SN z 10.10.1969 r. III CRN 350/69, OSNCP 1970, nr 2, poz. 15 ).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, że ostatni raz o wysokości renty alimentacyjnej orzekano w wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu XIV Wydział Cywilny z siedzibą w Pile, wydanym dnia 25.11.2016r. w sprawie sygn. akt XIV C 1328/16. W tamtym czasie, małoletnia powódka M. M. (1) miała 2 latka i pozostawała w domu, pod opieką matki, zaś K. M. zatrudniona była w firmie (...) sp. z o.o. i osiągała z tego tytułu wynagrodzenie w kwocie średnio ok. 2.800 zł netto miesięcznie. Od tamtego okresu upłynęły już ponad 2 lata. W tym czasie nie tylko zwiększyły się koszty zaspokojenia dotychczasowych potrzeb dziecka, ale też zmienił się i poszerzył ich zakres, co wynika z naturalnego rozwoju małoletniego dziecka, w szczególności pojawiły się wydatki związane z uczęszczaniem do przedszkola. Nadto zaś nastąpiła zmiana w sytuacji finansowej matki małoletniej powódki. Jak bowiem ustalono w toku postępowania, K. M. rozwiązała umowę o pracę z dotychczasowym pracodawcą.

Niewątpliwie zatem, w sytuacji powódki nastąpiła zmiana okoliczności w rozumieniu art. 138 krio uzasadniająca ponowne ustalenie wysokości renty alimentacyjnej obciążającej pozwanego na rzecz M. M. (1).

Co do wzrostu kosztów zaspokojenia potrzeb małoletniej M. M. (1), wskazać należy, że wzrosły nieco wydatki na zakup odzieży i obuwia dla niej. Powodem tych zmian jest natomiast fakt, że dziecko znajduje się w okresie rozwoju i w naturalny sposób wyrasta ze swojej garderoby, więc trzeba ją regularnie odświeżać. Nadto wskazać należy, że uczęszczanie do przedszkola wiąże się ze wzrostem zapotrzebowania na ubrania i obuwie, gdyż dziecko je szybciej zużywa. Podobnie wzrost kosztów zakupu środków higieny i czystości oraz kosmetyków uzasadniony jest naturalnym rozwojem dziecka.

Wzrosły także wydatki na utrzymania domu K. M., które w 1/3 obciążają małoletnią powódkę. Zgodnie bowiem z zasadami współżycia społecznego, koszty utrzymania domu dzielone są na wszystkich członków gospodarstwa domowego. Jak zaś ustalono w toku postępowania, małoletnia nadal zamieszkuje w 3-osobowym gospodarstwie domowym, składającym się z K. M. jej małoletniego syna P. G. i małoletniej powódki.

Zmiana wysokości kosztów wynika ze wzrostu cen usług i towarów, w tym również węgla którym ogrzewany jest dom. Przy czym jak wskazano wcześniej, wydatki z tytułu zakupu węgla na potrzeby gospodarstwa domowego matki małoletniej powódki uwzględniono tylko do kwoty ok. 4.100 zł rocznie. Łączną wysokość udziału małoletniej M. w kosztach użytkowania domu Sąd oszacował natomiast na kwotę 410 zł miesięcznie.

Natomiast co do zmiany zakresu usprawiedliwionych potrzeb małoletniej powódki, to przede wszystkim wskazać należy, że M. M. (1) ma obecnie już ponad 4 lata i we wrześniu 2018 r. rozpoczęła naukę przedszkolną. Jak zaś wskazano wcześniej, okoliczność ta wiąże się nie tylko z koniecznością ponoszenia opłat za wyżywienie dziecka w przedszkolu, które jak podała w toku rozprawy w dniu 02.10.2018 r. K. M. wynoszą 8 zł dziennie, ale też opłacaniem pobytu dziecka w wymiarze przekraczającym ustawowo bezpłatne 5 godzin dziennie i ponoszenie z tego tytułu opłaty w kwocie 1 zł / 1 h (k. 126). Skoro zatem małoletnia M. przebywa w placówce przeciętnie 8 godzin dziennie, a średnia ilość dni nauki przedszkolnej wynosi ok. 20-22 w miesiącu (k. 126), to K. M. uiszczać musi przeciętnie 60 zł miesięcznie tytułem pobytu małoletniej M. w przedszkolu oraz 180 zł miesięcznie tytułem jej wyżywienia. Ponadto, jak wskazano we wcześniejszej części tego uzasadnienia, konieczne jest także ponoszenia przez matkę małoletniej dodatkowych, pobocznych wydatków m.in. na dojazd dziecka do przedszkola i jego powrót oraz opłacenie składek na komitet rodzicielski, ubezpieczenia, wycieczek i innych tego rodzaju należności. Biorąc zaś pod uwagę wszystkie te kwoty, Sąd zważył, że ze względu na uczęszczanie przez małoletnią M. do przedszkola jej koszty utrzymania wzrosły o kwotę średnio 330 zł miesięcznie.

Dodatkowym wydatkiem który zwiększył sumę niezbędną na zaspokojenie usprawiedliwionych potrzeb M., jest opłata za zajęcia taneczne w kwocie 70 zł miesięcznie. Biorąc pod uwagę wiek małoletniej powódki i etap rozwoju na którym się obecnie znajduje, tego rodzaju wydatki należy uznać bowiem nie tylko za usprawiedliwione, ale też konieczne dla umożliwienia dziecku właściwego rozwoju fizycznego, kulturalnego, a nawet społecznego. Niewątpliwie bowiem udział w grupowych zajęciach ruchowych, da małoletniej powódce możliwość zarówno polepszenia kondycji fizycznej, poszerzenia jej horyzontów oraz poznania nowych osób i ćwiczenia sztuki obycia społecznego. Przy czym wskazać należy, że wydatek ten Sąd uwzględnił łącznie z kosztami zapewnienia dziecku rozrywki, a zasadniczo niejako w miejsce wydatków na zakup zabawek; szacując łączne wydatki tej kategorii na kwotę około 100 zł.

Z kolei odnosząc się do twierdzeń pozwu i wypowiedzi K. M. Sąd uznał, że deklarowana kwota 400 zł na wyżywienie małoletniej jest nadmierna, biorąc pod uwagę, że małoletnia otrzymuje posiłki w przedszkolu, za co strona płaci odrębnie. Nadto jest to kwota nazbyt wygórowana zważywszy na bardzo skromne wydatki na ten cel pozwanego i zasadę równej stopy życiowej rodziców i dziecka; nawet jeśli sytuacja materialna matki jest lepsza niż ojca, to deklarowany przez nią poziom dochodów nie pozwala na ponoszenie wydatków na wyżywienie na taką skalę.

Jest bezsporne, że małoletnia powódka nie jest w stanie utrzymać się samodzielnie, a co za tym idzie rodzice są zobowiązani do jej alimentowania zgodnie z art. 133 § 1 k.r.o. Obowiązek ten obciąża rodziców małoletnich w stopniu uzależnionym od usprawiedliwionych potrzeb dziecka oraz od możliwości zarobkowych i majątkowych rodziców (art. 135 § 1 k.r.o. oraz art. 129 § 2 k.r.o.).

Jak była już mowa o tym wyżej, usprawiedliwione koszty utrzymania małoletniej powódki wynoszą obecnie 1.350 zł miesięcznie.

Matka małoletniej powódki dokłada osobistych starań o wychowanie dziecka i w ten sposób częściowo realizuje swój obowiązek alimentacyjny względem niej (art. 135 § 2 kro). K. M. winna jednak również w wymiarze finansowym uczestniczyć w pokrywaniu kosztów utrzymania dziecka. Jak ustalono w toku postępowania, matka małoletniej znajduje się obecnie w okresie wypowiedzenia umowy o pracę i otrzymuje wynagrodzenie w kwocie ok. 2.500 zł netto miesięcznie. Natomiast w 2018 r. jej średnie wynagrodzenie za pracę wynosiło 3.811,08 zł brutto miesięcznie. Nadto Sąd zważył, że K. M. posiada orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności z zaleceniem wykonywania pracy spokojnej w zakładzie pracy chronionej, które obowiązywać będzie jednak do dnia 31.10.2019 r. Wreszcie wskazać należy, że matka małoletniej z wykształcenia jest technikiem chemii i technikiem informatykiem, zaś dotychczas zatrudniona była jako operator maszyn pakujących, a poza małoletnią M. posiada na utrzymania małoletniego syna z poprzedniego związku. Choć zaś z informacji Powiatowych Urzędów Pracy w W., Ż. i C. wynika, ze w okresie ostatnich 6 miesięcy nie posiadały one ofert pracy dla osób z tym wykształceniem, to jednak dysponowały ofertami pracy dla osób bez zawodu i bez kwalifikacji za wynagrodzeniem w kwocie od minimalnego wynagrodzenia krajowego do kwoty 2.700 zł brutto miesięcznie. Biorąc zaś pod uwagę wszystkie te okoliczności, Sąd ustalił, że możliwości zarobkowe K. M. w rozumieniu art. 135 § 1 k.r.o. kształtują się obecnie na poziomie co najmniej kwoty 2.500 zł netto miesięcznie. Z tak osiąganych dochodów winna ona pokrywać koszty własnego utrzymania oraz partycypować w utrzymaniu małoletniej powódki oraz swojego syna z poprzedniego związku. Należy w tym miejscu odnotować, że na zaspokojenie w części usprawiedliwionych potrzeb starszego dziecka, w tym na pokrycie jego udziału w kosztach utrzymania domu, K. M. otrzymuje każdego miesiąca rentę alimentacyjną w kwocie 700 zł.

Jest oczywiste, że pozwany ojciec dziecka, będąc świadomy ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego względem dziecka, powinien w pełni wykorzystać swoje możliwości zarobkowe i majątkowe oraz w sposób odpowiedni gospodarować posiadanymi środkami. Nadto zaznaczyć należy, iż obowiązek łożenia na zaspokojenie potrzeb dziecka jest obowiązkiem szczególnym, którego realizacja powinna wyprzedzać wszelkie inne zobowiązania (np.: kredyty i pożyczki na cele konsumpcyjne), co zostało potwierdzone w utrwalonej linii orzecznictwa Sądu Najwyższego. Zgodnie z przyjętą linią orzeczniczą dzieci mają w każdej sytuacji prawo do równej stopy życiowej z rodzicami. Oznacza to, iż oboje rodzice powinni zapewnić dziecku warunki materialne, w których sami żyją (por .uch. SN z 16.12.1987 - III CZP 81/86 - OSNC 1988, z. 4 poz. 42).

W toku niniejszego postępowania ustalono, że M. M. (2) z zawodu jest elektromechanikiem, a nadto posiada doświadczenie zawodowe w pracy jako ślusarz/spawacz. Jednakże ze względu na stan zdrowia tj. stan po urazie prawej ręki, którego doznał w trakcie wykonywania pracy w maju 2009 r. od wielu lat jest całkowicie niezdolny do podjęcia pracy i jedynym źródłem jego dochodu jest renta z tytułu niezdolności do pracy w kwocie 1.605,30 zł netto miesięcznie. Oznacza to, że de facto w możliwościach zarobkowych pozwanego nie nastąpiła żadna zmiana. Choć bowiem wzrósł jego dochód, który poprzednio oscylował w granicach kwoty 1.500 zł netto miesięcznie, obecnie zaś wynosi ok. 1.600 zł netto miesięcznie, to sam pozwany nie miał na tą okoliczność żadnego wpływu. Wysokość świadczenia rentowego jest bowiem całkowicie zależna od obowiązujących przepisów i nic co pozwany zrobi np. podniesie swoje kwalifikacje, czy też nawet zmiana na rynku pracy i dostępność ofert pracy na stanowiskach dla osób z zawodem elektromechanik lub ślusarz/spawacz z wyższym niż dotychczas wynagrodzeniem, nie ma żadnego wpływu na wymiar tego świadczenia. Skoro zatem M. M. (2) nie ma możliwości podjęcia pracy zarobkowej, a jego możliwości zarobkowe całkowicie uzależnione są od aktualnej wysokości świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy, Sąd uznał, możliwości te w rozumieniu art. 135 § 1 kro kształtują się na poziomie pobieranego świadczenia rentowego tj. 1.605,30 zł netto miesięcznie. Z tak ustalonego dochodu M. M. (2) winien zgodnie z zasadą równej stopy życiowej pokryć własne usprawiedliwione potrzeby, których wysokość w toku tego postępowania ustalono na kwotę około 950 zł miesięcznie, w tym udział w kosztach utrzymania mieszkania – 500 zł, wyżywienie – 200 zł, środki higieny i czystości – 50 zł, leki – 150 zł, udział w rachunku za internet – 25 zł oraz telefon – 30 zł.

Koszty te Sąd ustalił w oparciu o zeznania pozwanego, które ocenił w tym zakresie jako wiarygodne w całości, gdyż poparte zostały one dowodami przedłożonymi do akt sprawy. Nadto zaś wskazywana przez M. M. (2) wysokość poszczególnych wydatków nie jest wygórowana, odpowiada stopie życiowej pozwanego i osiąganych przez niego dochodom. W tym miejscu wskazać jeszcze tylko należy, że koszty leczenia pozwanego również uwzględniono we wskazywanej przez niego kwocie. Jak bowiem ustalono, w 2009 r. M. M. (2) doznał urazu prawej ręki, następnie uraz kolana lewej nogi, a nadto choruje na depresję oraz astmę. Co prawda zarówno ze specjalistycznej opieka lekarskiej, jak i z zabiegów operacyjnych i rehabilitacji pozwany korzysta wyłącznie w ramach NFZ, jednak każdego miesiąca zakupuje leki antydepresyjne, przeciwbólowe oraz wziewne, za łączną kwotę ok. 150 zł. Część z tych wydatków pozwany odliczyć może od swojego podatku, jednakże środki jakie uzyska w ten sposób stanowić będzie zaledwie 18 % od kwoty ponad 100 zł, wydanej na leki w każdym miesiącu. Oznacza to, że przy zakupie leków za kwotę w granicach 200 zł miesięcznie, M. M. (2) uzyska zwrot w wysokości zaledwie 18 zł.

Nadto zaś podkreślić należy, że poza zaspokojeniem własnych potrzeb M. M. (2) partycypować winien w kosztach utrzymania drugiego małoletniego dziecka, pochodzącego z jego obecnego związku partnerskiego.

Skoro zatem możliwości zarobkowe pozwanego są poważnie ograniczone ze względu na jego całkowitą niezdolność do pracy i kształtują się w granicach kwoty 1.605,30 zł netto miesięcznie, stanowiącej równowartość renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, której wysokość zależna jest wyłącznie od obowiązujących przepisów, zaś na zaspokojenie własnych usprawiedliwionych potrzeb potrzebuje kwoty ok. 950 zł miesięcznie, to z pozostałej kwoty w wysokości ok. 660 zł miesięcznie winien on partycypować w kosztach utrzymania dwójki swoich małoletnich dzieci. Mając zaś na uwadze, że zgodnie z obowiązującymi przepisami każde dziecko ma prawo do równej stopy życiowej z rodzicami, Sąd obciążył M. M. (2) rentą alimentacyjną na rzecz małoletniej powódki M. M. (1) w podwyższonej kwocie 330 zł miesięcznie, stanowiącej połowę kwoty która pozostaje mu do dyspozycji każdego miesiąca.

Sąd miał przy tym na uwadze, że ustalona w ten sposób kwota nie stanowi nawet 50% wszystkich kosztów utrzymania małoletniej powódki, jednakże należy podkreślić, że wyczerpuje ona możliwości zarobkowe pozwanego w całości. Choć zaś we wcześniejszym etapie postępowania, postanowieniem z dnia 07.09.2018 r. Sąd zabezpieczył roszczenie małoletniej M. zasądzając od pozwanego na jej rzecz tymczasową podwyższoną rentę alimentacyjną w kwocie 500 zł miesięcznie, to po dacie jego wydania ujawnione zostało, iż M. M. (2) posiada na utrzymaniu drugie dziecko, zaś okoliczność ta w znaczący sposób wpłynęła na możliwości partycypowania przez niego w kosztach utrzymania powódki.

Po uiszczeniu przez pozwanego tych alimentów będzie on natomiast dysponował wystarczającą kwotą dochodu na pokrycie zgodnie z zasadami równej stopy życiowej, podstawowych kosztów swojego utrzymania i partycypowanie w kosztach utrzymania małoletniego dziecka z obecnego związku jak i małoletniej M. M. (1).

W związku z powyższym należało orzec jak w pkt 1 wyroku, oddalając powództwo w pozostałym zakresie (pkt. 2 wyroku).

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c. w myśl którego, w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone i koszty pomiędzy stronami zniósł, mając na uwadze, że pozwany uległ małoletniej powódce jedynie w niewielkim zakresie.

Na podstawie art. 102 ust.1 ustawy z dnia 28.07.2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.), z uwagi na trudną sytuacje materialną pozwanego, Sąd postanowił nie obciążać M. M. (2) kosztami sądowymi, co do których powódka była zwolniona z mocy art. 96 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Na podstawie art. 333 § 1 pkt 1 k.p.c. wyrokowi w pkt 1, zasądzającym alimenty, nadano z urzędu rygor natychmiastowej wykonalności.

SSR Katarzyna Szymczewska