Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Wągrowcu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 03 września 2019 r.

Sąd Rejonowy w Wągrowcu, Wydział III Rodzinny i Nieletnich w składzie:

Przewodniczący: sędzia Katarzyna Szymczewska

Protokolant: Magdalena Kuryś- Stoińska

po rozpoznaniu w dniu 22 sierpnia 2019 r. w Wągrowcu

na rozprawie

sprawy z powództwa M. Ł. (1)

przeciwko P. Ł.

o podwyższenie alimentów

1.  Zasądza od pozwanego P. Ł. na rzecz powódki M. Ł. (1) podwyższoną rentę alimentacyjną w kwocie 1.000,00 zł (tysiąc złotych) miesięcznie, począwszy od dnia 01.10.2018 r., płatną z góry do 10-tego dnia każdego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w przypadku opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat – i to w miejsce renty alimentacyjnej w wysokości po 750 zł miesięcznie zasądzonej w wyroku orzekającym rozwód wydanym przez Sąd Okręgowy w Poznaniu XIV Wydział Cywilny z siedzibą w P. w dniu 04 lipca 2012 r. w sprawie o sygn. XIV C 180/12;

2.  Oddala powództwo w pozostałej części;

3.  Wyrokowi w pkt 1 nadaje rygor natychmiastowej wykonalności;

4.  Wzajemnie znosi pomiędzy stronami koszty procesu;

5.  Nie obciąża pozwanego kosztami sądowymi.

sędzia Katarzyna Szymczewska

UZASADNIENIE

Pozwem złożonym w dniu 18.09.2018 r. M. Ł. (1) wniosła o zasądzenie od pozwanego P. Ł. na swoją rzecz renty alimentacyjnej w kwocie 2.000 zł miesięcznie, płatnej do rąk powódki do 10-tego dnia każdego miesiąca, wraz z ustawowymi odsetkami w przypadku pozostawania w zwłoce, poczynając od dnia 01.10.2018 r. oraz o zasądzenie od pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych. Jednocześnie w pozwie wniesiono o udzielenie zabezpieczenia powództwa poprzez zobowiązanie pozwanego do łożenia kwoty 2.000 zł miesięcznie na czas trwania postępowania.

Powódka wskazała, że urodziła się dnia (...) i jest córką P. Ł. oraz M. Ł. (2), a choć jest już pełnoletnia to nadal się uczy. Nadto podała, że dotychczas otrzymywała od ojca alimenty w kwocie 750 zł miesięcznie. Obecnie jednak kwota ta jest niewystarczająca na zaspokojenie jej potrzeb, gdyż rozpoczęła studia w Wielkiej Brytanii na uczelni (...) i koszty jej utrzymania wzrosły do kwoty około 15.000 £ rocznie, przy czym w 80% pokrywane są one przez jej matkę. M. Ł. (1) wskazała także, że koszty jej utrzymania w Wielkiej Brytanii są porównywalne do tych, jakie musiałaby ponosić gdyby podjęła studia w kraju i zamieszkała w mieście, w którym byłaby siedziba uczelni tj. około 3.650 zł miesięcznie, w tym wynajem kawalerki lub pokoju – 1.500 zł, wyżywienie – 600 zł, bilety komunikacji miejskiej – 150 zł, podręczniki, przybory szkolne – 400 zł, rzeczy osobiste, ubrania – 500 zł, stomatolog, lekarz, witaminy – 200 zł, zajęcia dodatkowe – 300 zł. Powódka podała również, że pozwany jest osobą dobrze zarabiającą.

W odpowiedzi na pozew P. Ł. uznał powództwo do kwoty 750 zł miesięcznie i wniósł o jego oddalenie w pozostałym zakresie, nadto wniósł także o oddalenie w całości wniosku o zabezpieczenie oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania według norm przepisanych. Pozwany wskazał bowiem, że M. Ł. (1) w żaden sposób nie uzasadniła wyboru swoich studiów, nie wskazała też kierunku na jakim ma zamiar się uczyć, ani czy będzie w stanie utrzymać się na takich studiach. Nie podała też jakie koszty składają się na kwotę 15.000 £ którą określiła jako koszt nauki w Wielkiej Brytanii. Nadto z posiadanych przez niego informacji wynika, iż córka uzyskała kredyt studencki na opłacenie nauki. Istnieje także możliwość, że złożyła wniosek o stypendium. P. Ł. podniósł, że regularnie przekazuje na rzecz córki alimenty w kwocie 750 zł miesięcznie, która zgodnie z wyliczeniami powódki nie tylko wystarcza na pokrycie jej potrzeb, ale nawet przewyższa je trzykrotnie. M. Ł. (1) wskazała bowiem, że 80% kosztów jej utrzymania pokrywa matka, a zatem niepokryte koszty jej utrzymania wynoszą około 688 £ rocznie, czyli 57 £ miesięcznie co daje około 270 zł. Wreszcie pozwany podniósł, że wysokość jego miesięcznych wydatków wynosi 2.670 zł, w tym wyżywienie – 900 zł, media – 400 zł, alimenty – 750 zł, utrzymanie auta – 500 zł, środki higieny i czystości – 120 zł, a w pozostałym zakresie posiadane środki pieniężne przeznacza na kredyt na zakup mieszkania.

W piśmie z dnia 29.11.2018 r. pełnomocnik powódki wskazał, że M. Ł. (1) podjęła studnia na kierunku „kulturoznawstwo, media i tożsamość etnograficzna” oraz, że kierunek taki dostępny jest w Polsce wyłącznie na uczelni w K.. Przyznał też, że powódka uzyskała kredyt studencki na pokrycie kosztów czesnego, jednak nie będzie ona mogła dysponować tymi środkami, gdyż będą one bezpośrednio przekazywane na konto uczelni, zaś spłata tego kredytu rozpocznie się dopiero po zakończeniu pierwszego etapu studiów. Dalej wskazano, że jak większość uczelni w Wielkiej Brytanii, uniwersytet na którym studiuje powódka jest uczelnią prywatną i nie ma tam możliwości uzyskania stypendium socjalnego. Nadto na opłaty związane z nauką składają się koszt akademika w kwocie 5.904,55 £, płatny w trzech ratach (I rata w kwocie 2.500 £ zapłacona w październiku 2018 r., a ostatnia płatna w kwietniu 2019r.) oraz opłata czesnego w kwocie 9.250 £ na rok, która opłacana będzie z kredytu. Wreszcie pełnomocnik powódki podniósł, że od czasu rozwodu pozwanego z matką powódki nie utrzymuje on z córką żadnych kontaktów, w związku z tym nie dziwi fakt, że nie orientuje się on w jej potrzebach i planach na przyszłość.

Postanowieniem z dnia 05.02.2019 r. tut. Sąd udzielił zabezpieczenia roszczenia na czas trwania procesu poprzez zobowiązanie pozwanego P. Ł. do uiszczania na rzecz powódki M. Ł. (1) tymczasowej renty alimentacyjnej w kwocie 1.300,- zł miesięcznie, i to w miejsce renty alimentacyjnej w kwocie 750 zł, zasądzonej w wyroku orzekającym rozwód wydanym przez Sąd Okręgowy w Poznaniu XIV Wydział Cywilny z siedzibą w P., w pozostałym zakresie oddalając wniosek o zabezpieczenie.

Zażalenie na powyższe postanowienie, zaskarżające je w pkt. 1 ponad kwotę 1.000 zł miesięcznie, a złożone przez stronę pozwaną, oddalone zostało postanowieniem Sądu Okręgowego w Poznaniu Wydział II Cywilny Odwoławczy z dnia 17.05.2019 r. sygn. akt II Cz 418/19.

Na początkowym etapie postępowania strona pozwana deklarowała możliwość łożenia podwyższonych alimentów na rzecz powódki w kwocie nie większej niż 1.000 zł, jednakże strona powodowa nie była jednak usatysfakcjonowana takim rozwiązaniem. Natomiast w toku ostatniej rozprawy pełnomocnik powódki wysunął propozycję zawarcia ugody na alimenty w wysokości 1.200 zł miesięcznie, która została jednak odrzucona przez pozwanego z uwagi na fakt, że w jego ocenie już alimenty zasądzone od niego na rzecz córki w wyroku rozwodowym przewyższają jego aktualne możliwości finansowe.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny :

M. Ł. (1) ur. (...) jest córką M. Ł. (2) i P. Ł., pochodzącą z ich związku małżeńskiego, rozwiązanego poprzez rozwód wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu XIV Wydział Cywilny z siedzibą w P. z dnia 04.07.2012 r., sygn. akt XIV C 180/12. Na mocy tego orzeczenia pozwany zobowiązany został do łożenia na rzecz córki M. alimentów w kwocie 750 zł miesięcznie.

okoliczności bezsporne, nadto dowód: dokumenty zebrane w aktach sprawy XIV C 180/12

W tamtym czasie M. Ł. (1) miała lat 13, była uczennicą klasy I gimnazjalnej i zamieszkiwała z matką oraz pozwanym w domu jednorodzinnym, koszty utrzymania którego, w tym kredytu hipotecznego na zakup domu, regulowali oni wspólnie. Poza udziałem powódki w tych kosztach, wydatki na zaspokojenie pozostałych jej usprawiedliwionych potrzeb, szacowane były przez jej matkę na kwotę około 2.150 zł miesięcznie. Pozwany utrzymywał się z wynagrodzenia za pracę na stanowisku Dyrektora Ośrodku Sportu i Rekreacji w W. w wysokości 4.200 zł netto miesięcznie oraz dochodów uzyskiwanych z tytułu pracy na umowy zlecenia w wysokości około 500 zł netto miesięcznie. M. Ł. (2) prowadziła zaś własną działalność gospodarczą w postaci praktyki lekarskiej i osiągała z tego tytułu dochody z wysokości 8.000 zł netto miesięcznie.

dowód: dokumenty zebrane w aktach sprawy XIV C 180/12

Obecnie powódka M. Ł. (1) jest już osobą pełnoletnią i na stałe przebywa w Wielkiej Brytanii, gdzie we wrześniu 2018 r. podjęła studia na Uniwersytecie R. w L. na kierunku „kulturoznawstwo, media i tożsamość etnograficzna”. Na sfinansowanie czesnego za studia zaciągnęła ona kredyt studencki, który będzie samodzielnie spłacać, jednakże dopiero po zakończeniu I etapu studiów tj. po 3 latach. Ponad zaspokojenie potrzeb związanych z wyżywieniem, zakupem środków higieny i czystości, odzieży i obuwia, rozrywką, opłaceniem przejazdów komunikacją miejską (około 350 – 360 £ miesięcznie), a także okresowo odbywanej podroży do Polski (do 150 £ rocznie), M. Ł. (1) musi także ponosić koszty własnego zakwaterowania w akademiku, gdzie mieszka w pojedynczym pokoju z łazienką (5.905 £ rocznie). W stosunku rocznym suma miesięcznych wydatków na utrzymanie M. Ł. (1) w trakcie studiów w L. wynosi zatem ok. 865 £, co stanowi równowartość ok. 4.250 zł.

dowód: kopia dokumentacji dotyczącej przyjęcia na studia, udzielenia kredytu studenckiego i zakwaterowania /k. 5-10, 101-105/, kopia legitymacji studenckiej /k. 142-143/, zeznania powódki M. Ł. (1) /k.147-149/, świadka M. Ł. (2) /k. 145-147/

Na terenie Polski brak jest uczelni na której oferowany jest taki sam kierunek studiów jaki powódka wybrała, natomiast uczelnie oferujące studia o zbliżonym profilu znajdują się w K., W., W., a także w P.. Gdyby zaś M. Ł. (1) zdecydowała się podjąć studia w kraju to na swoje utrzymanie potrzebowałaby kwotę 2.400 zł miesięcznie, w tym na: zakwaterowanie – 1.000 zł, wyżywienie – 500 zł miesięcznie, zakup odzieży i obuwia oraz środków higieny i czystości – 400 zł, zakup podręczników i przyborów szkolnych – 200 zł miesięcznie, opłacenie przejazdów komunikacją miejską – 150 zł miesięcznie, wizyty lekarskie, u stomatologa i zakup leków oraz witamin – 100 zł miesięcznie.

dowód: informacje dotyczące dostępnych kierunków studiów /134-141/, zeznania powódki M. Ł. (1) /k.147-149/, świadka M. Ł. (2) /k. 145-147/

Powódka nie posiada własnego majątku i nie pracuje na stałe. Kilkakrotnie zdarzało się jednak, że zastępowała swoją koleżankę w pracy jako kelnerka i uzyskiwała z tego tytułu wynagrodzenie w kwocie 7 £ za godzinę, przy czym przeciętnie pracowała od 2 do 6 godzin w tygodniu.

dowód: zeznania powódki M. Ł. (1) /k.147-149/, świadka M. Ł. (2) /k. 145-147/

Poza czasem jaki powódka przeznacza na uczestnictwo w zajęciach i wykładach na uczelni, musi ona także poświęcać dodatkowy czas na przygotowania się do prezentacji i pisanie esejów, które zastępują egzaminy, przy czym średnio zajmuje jej to około 10 godzin tygodniowo (4 godziny na pracę nad esejami i 6 godzin na przygotowanie prezentacji).

dowód: zeznania powódki M. Ł. (1) /k.147-149/

W okresie gdy P. Ł. zatrudniony był na stanowisku dyrektora w Ośrodku Sportu i Rekreacji w W., uzyskiwał z tego tytułu wynagrodzenie w kwocie około 4.000 zł netto miesięcznie, osiągał też dodatkowe dochody z tytułu pracy na umowę zlecenie jako trener grup młodzieżowych (...) oraz z tytułu organizacji wydarzeń sportowych w ramach szkolnego związku sportowego jako wiceprezes (...) Związku (...), a łączny dochód jak uzyskał w roku podatkowym 2017 wyniósł 88.411,62 zł, czyli średnio 7.367,63 zł brutto miesięcznie. Z dniem 27.03.2019 r. za porozumieniem stron rozwiązaniu uległa umowa o pracę pozwanego i od tego czasu, do dnia 20.08.2019 r. przebywał on na zwolnieniu chorobowym, pobierając w tym okresie świadczenie chorobowe w wysokości około 3.000 zł netto miesięcznie. Obecnie zaś z dniem 01.09.2019 r. P. Ł. rozpoczął pracę w Zespole (...) w W. na stanowisku nauczyciel wychowania fizycznego, za wynagrodzeniem w kwocie 2.600 zł - 2.700 zł netto miesięcznie. Od rozwiązaniu umowy o pracę z OSiR pozwany nie otrzymuje już zleceń z klubu (...). Również wymiar obowiązków jakie spoczywają na nim w związku z pełnieniem funkcji wiceprezesa (...) Związku (...) w P. uległ zmniejszeniu, przez co zmniejszyła się częstotliwość z jaką musi on jeździć do P..

dowód: informacje z US w W. /k. 27-33/, informacja o zatrudnieniu i zarobkach /k. 44, 64/, zeznania PIT-37 /k. 45-56, 67v/, propozycja rozwiązania umowy o pracę /k. 183/, kopia świadectwa pracy /k. 237/, zeznania pozwanego P. Ł. /k. 149-151, 184-185, 240-koperta/

Pozwany zamieszkuje wraz z matką w domu jednorodzinnym stanowiącym jej własność i tytułem swojego udziału w kosztach utrzymania tego domu przekazuje jej 400 zł miesięcznie. Na zaspokojenie swoich pozostałych potrzeb P. Ł. potrzebuje zaś każdego miesiąca kwotę: 500 zł na wyżywienie, 200 zł na odzież i obuwie, 100 zł na środki higieny i czystości, 100 zł na leki i suplementy, 50 zł na użytkowanie telefonu oraz 200 zł na utrzymanie samochodu.

dowód: zeznania pozwanego P. Ł. /k. 149-151, 184-185, 240-koperta/

W lutym 2019 r. pozwany zakupił lokal mieszkalny, położony w W. przy ul. (...) o wartości 202.860,00 zł i pow. 58 m ², przy czym środki na ten cel uzyskał z kredytu hipotecznego, a miesięczna rata tego zobowiązania wynosi 1.300 zł. Na dzień zakończenia niniejszego postępowania w lokalu tym trwały ostatnie prace wykończeniowe.

dowód: kopia dokumentów dotyczących zakupu mieszkania /k. 57-59/, zeznania pozwanego P. Ł. /k. 149-151, 184-185, 240-koperta/

Po upływie kilku miesięcy od rozwodu pomiędzy pozwanym a matką powódki, relacje pozwanego z córką znacznie się pogorszyły i P. Ł. nie utrzymywał żadnych kontaktów z córką i ograniczał się do przekazywania na jej konto kwoty 850 zł stanowiących sumę alimentów zasądzonych wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu XIV Wydział Cywilny z siedzibą w P. z dnia 04.07.2012 r., sygn. akt XIV C 180/12 na kwotę 750 zł, powiększonych o kwotę 100 zł tytułem kieszonkowego dla córki.

dowód: zeznania powódki M. Ł. (1) /k.147-149/, świadka M. Ł. (2) /k. 145-147/, zeznania pozwanego P. Ł. /k. 149-151, 184-185, 240-koperta/

Matka powódki M. Ł. (2) jest lekarzem medycyny i zajmuje się prowadzeniem praktyki lekarskiej (m.in. w przychodni lekarza rodzinnego, jako lekarz zakładowy, współpracując z gabinetem medycyny estetycznej), osiągając z tego tytułu łączny dochód około 16 tys. miesięcznie.

dowód: zeznania świadka M. Ł. (2) /k. 145-147/

Pozwany z wykształcenia jest nauczycielem wychowania fizycznego i na tym stanowisku pracował w przeszłości. Nadto posiada on także doświadczenie zawodowe w pracy agenta ubezpieczeniowego.

dowód: zeznania pozwanego P. Ł. /k. 149-151, 184-185, 240-koperta/

W okresie ostatnich 6 miesięcy Powiatowe Urzędy Pracy w W., P., P. i O. posiadały oferty pracy na stanowisku:

- agent ubezpieczeniowy za proponowanym wynagrodzeniem do 5.000 zł brutto miesięcznie,

- przedstawiciel handlowy za proponowanym wynagrodzeniem do 3.000 zł brutto miesięcznie,

- kierowca kat B. za proponowanym wynagrodzeniem do 3.000 zł brutto miesięcznie,

Urzędy te nie posiadały natomiast ofert pracy na stanowisku nauczyciel wychowania fizycznego lub trener piłki ręcznej.

dowód: informacje z PUP w P. /k. 194/, PUP w W. /k. 195/, PUP w O. /k. 197-198/.

Powyższe okoliczności Sąd ustalił w oparciu o wymienione dowody z dokumentów oraz zeznania stron.

Na wstępie, przed omówieniem oceny zeznań stron należy zauważyć, że choć zasadniczo zgodnie z art. 299 k.p.c. dowód z przesłuchania stron winien mieć charakter jedynie pomocniczy, to specyfika spraw alimentacyjnych czyni dowody z dokumentów oraz zeznań stron zdecydowanie pierwszoplanowymi. Zwykle głównie same strony, a nie osoby postronne są zorientowane w skali życiowych potrzeb i wydatków ponoszonych na ich pokrycie. Również przy ocenie zeznań stron większe znaczenie niż w sprawach innego typu ma ich weryfikacja przez pryzmat doświadczenia życiowego. To oznacza, że Sąd analizuje zeznania stron w aspekcie przeciętnej wysokości podstawowych kosztów utrzymania osób dorosłych i dzieci w różnym wieku, znanej Sądowi w oparciu o własne doświadczenie życiowe, z doświadczenia związanego z prowadzeniem wielu innych postępowań alimentacyjnych oraz z uwagi na posiadanie powszechnie dostępnej wiedzy o cenach popularnych produktów i usług.

Wbrew zarzutom strony pozwanej, Sąd dał wiarę twierdzeniom powódki co do faktu zamieszkiwania przez nią na terenie Wielkiej Brytanii, podjęcia tam studiów i ich kontynuowania. Na ich poparcie przedstawiła ona bowiem dokumenty w postaci potwierdzenia przyjęcia na studia, informacji o zakwaterowaniu w akademiku czy udzieleniu jej kredytu studenckiego. Okoliczności te potwierdziła również w swych zeznaniach świadek M. Ł. (2). Fakt posiadania przez powódkę statusu studenta na Uniwersytecie R. wynika również z przedstawionej przez nią na rozprawie w dniu 05.02.2019 r. legitymacji studenckiej, której kopia znajduje się w aktach sprawy. Wreszcie Sąd zważył, że w swych zeznaniach powódka i jej matka bardzo szeroko i szczegółowo przedstawiły wszystkie starania jakie M. Ł. (1) musiała podjąć w celu rozpoczęcia studiów w Wielkiej Brytanii oraz formalności jakie musiała ona w tym celu dopełnić. Już samo to daje w opinii Sądu wystarczające podstawy do uznania, że faktycznie powódka mieszka i studiuje w L.. Mało prawdopodobne jest bowiem, by argumenty przedstawione przez M. Ł. (1) i jej matkę, stanowiły jedynie wyszukaną i skomplikowaną mistyfikację, obliczoną wyłącznie na uzyskanie od pozwanego wyższych alimentów. Zasygnalizować trzeba także, że choć strona pozwana podważa fakt studiowania przez powódkę w Wielkiej Brytanii, to nie kwestionują oni ani zeznań M. Ł. (1) lub M. Ł. (2) w tym zakresie ani też nie autentyczności przedstawionych przez powódkę dokumentów. Argumenty powoływane przez pełnomocnika pozwanego uznać należy zaś za zwykłą polemikę, nie znajdującą oparcia w faktach.

Co do zasady również w pozostałym zakresie zeznania powódki nie wzbudziły wątpliwości Sądu, gdyż były jasne, szczere i logiczne, a dodatkowo częściowo potwierdzone zostały stosownymi dokumentami i zeznaniami złożonymi przez świadka M. Ł. (2), których autentyczność nie była kwestionowana przez stronę pozwaną.

Także zeznaniom pozwanego P. Ł. Sąd dał wiarę w przeważającej części, w szczególności co do źródeł i wysokości uzyskiwanych przez niego dochodów, zarówno w okresie gdy zatrudniony był on jako dyrektora OSiR w W. jak i gdy po rozwiązaniu tej umowy przebywał na zwolnieniu chorobowym i otrzymywał z tego tytułu świadczenie z ZUS. Za realną Sąd uznał także wysokość wynagrodzenia, jaką według swych twierdzeń pozwany będzie pobierał z tytułu zatrudnienia na stanowisku nauczyciela w ZS Nr 1 w W.. Co do zasady wątpliwości Sądu nie wzbudził też wskazany przez pozwanego zakres ponoszonych przez niego wydatków, przy czym niezbędne koszty zaspokojenia tych potrzeb pozwanego, które zasługują na miano usprawiedliwionych, omówione zostaną szerzej w dalszej części tego uzasadnienia.

Za wiarygodne w całości Sąd uznał zeznania M. Ł. (2). Choć bowiem świadek ten jest matką powódki, a więc osobą jej najbliższą, to jej zeznania były zdaniem Sądu szczere, jasne i logiczne, a nadto nie tylko wzajemnie uzupełniały się z zeznaniami powódki ale też częściowo znalazły potwierdzenie w pozostałym zebranym w toku postępowania materiale dowodowym. Nadto wskazać należy, że żadna ze stron postepowania nie kwestionowała wiarygodności zeznań tego świadka.

Autentyczność przedstawionych przez stronę powodową i pozwanego oraz zgromadzonych dokumentów nie była kwestionowana przez strony, jak również nie wywołała żadnych uzasadnionych wątpliwości Sądu co do ich prawdziwości. Zgodnie z art. 245 k.p.c. stanowiły one dowód tego, że osoby, które je podpisały złożyły oświadczenie zawarte w ich treści. Fakt niekwestionowania przez strony treści kserokopii dokumentów znajdujących się w aktach sprawy pozwolił nadto na potraktowanie tychże kserokopii jako dowodów pośrednich istnienia dokumentów o treści im odpowiadającej. Do sprawy przedłożono również informacje udzielone przez Urząd Skarbowy w W., Urząd Miasta w W. oraz Powiatowe Urzędy Pracy w W., O., P. i P.. Jako dokumenty urzędowe zgodnie z dyspozycją art. 244 § 1 i 2 k.p.c. stanowiły dowód tego, co zostało w nich w sposób urzędowy zaświadczone.

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie, jednakże jedynie w części.

Podstawą roszczenia powódki jest art. 138 k.r.o., zgodnie z którym zmiany orzeczenia lub umowy dotyczącej obowiązku alimentacyjnego można żądać jedynie w razie zmiany stosunków. Przy ocenie, czy zachodzą przesłanki do zmiany orzeczenia lub umowy dotyczącej obowiązku alimentacyjnego w myśl art. 138 k.r.o. należy brać pod uwagę wszelkie okoliczności mogące świadczyć o zmianie stosunków, a zwłaszcza możliwości zarobkowe i majątkowe stron oraz usprawiedliwione potrzeby uprawnionego. Obowiązek alimentacyjny rodziców wobec dzieci wynika z art. 133 § 1 k.r.o., w myśl którego rodzice są obowiązani do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Zgodnie zaś z art. 135 § 1 k.r.o. zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego. Przez usprawiedliwione potrzeby uprawnionego rozumieć należy potrzeby, których zaspokojenie zapewni mu, odpowiedni do jego wieku i uzdolnień, prawidłowy rozwój fizyczny i duchowy. Możliwości zarobkowe i majątkowe zobowiązanego określają zarobki i dochody, jakie uzyskałby przy pełnym wykorzystaniu swych sił fizycznych i zdolności umysłowych, nie zaś rzeczywiste zarobki i dochody. Dzieci mają prawo do równej z rodzicami stopy życiowej niezależnie od tego, czy żyją z nimi wspólnie, czy też oddzielnie. Oznacza to, że im wyższy standard życia rodziców tym na wyższym poziomie powinni oni zaspokajać potrzeby dzieci i gwarantować zaspokojenie nie tylko potrzeb podstawowych, ale i potrzeb na wyższym poziomie. Ponadto ustawodawca w § 2 art. 135 k.r.o. przewidział możliwość wykonania obowiązku alimentacyjnego w całości lub części względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie także poprzez osobiste starania o jego utrzymanie lub wychowanie. W tym wypadku świadczenie alimentacyjne pozostałych zobowiązanych polega na pokrywaniu w całości lub części kosztów utrzymania lub wychowania uprawnionego ( por. teza IV i VII uchw. SN z 16.12.1987 r., III CZP 91/86, OSNCP 1988r., nr 4, poz. 42 oraz orz. SN z 10.10.1969 r. III CRN 350/69, OSNCP 1970, nr 2, poz. 15 ).

Zgodnie z art. 133 § 3 krio rodzice mogą uchylić się od świadczeń alimentacyjnych względem dziecka pełnoletniego, jeżeli są one połączone z nadmiernym dla nich uszczerbkiem lub jeżeli dziecko nie dokłada starań w celu uzyskania możności samodzielnego utrzymania się (§ 3).

Obowiązek alimentacyjny rodziców wobec dziecka nie jest ograniczony przez żaden sztywny termin, a w szczególności przez termin dojścia przez alimentowanego do pełnoletniości. Nie jest także związany ze stopniem wykształcenia w tym sensie, że nie ustaje z chwilą osiągnięcia przez alimentowanego określonego stopnia wykształcenia. Jedyną miarodajną okolicznością, od której zależy trwanie bądź ustanie tego obowiązku jest to, czy dziecko może utrzymać się samodzielnie. Istnienie uprawnienia dorosłych dzieci do alimentów zależy nadto od sytuacji ekonomicznej rodziców i od tego, czy dziecko czyni starania, by ekonomicznie się usamodzielnić.

Na wstępie zauważyć należy, że w niniejszej sprawie, dopiero po przeprowadzeniu II rozprawy w dniu 05.02.2019 r. oczywiste stało się, że jej przedmiotem jest de facto zmiana wysokości alimentów, zasądzonych wyrokiem rozwodowym wydanym przez Sąd Okręgowy w Poznaniu XIV Wydział Cywilny z siedzibą w P. dnia 04.07.2012 r. w sprawie sygn. akt XIV C 180/12. Z uwagi jednak na fakt, że wraz z pozwem strona powodowa złożyła wniosek o udzielenie zabezpieczenia w sprawie, a w myśl art. 737 kpc, wniosek o udzielenie zabezpieczenia podlega rozpoznaniu bezzwłocznie, Sąd zmuszony był rozpatrzyć ten wniosek bez wcześniejszego zapoznania się z aktami sprawy rozwodowej i porównania obecnej sytuacji stron z tą jak istniała w okresie rozwodowym, w szczególności w zakresie kosztów utrzymania powódki i dochodów pozwanego. Na okoliczność tą zwrócił uwagę Sąd Okręgowy w Poznaniu Wydział II Cywilny Odwoławczy w swym postanowieniu z dnia 17.05.2019 r. sygn. akt II Cz 418/19, rozpoznając zażalenie pozwanego na postanowienie w przedmiocie zabezpieczenia, wydane przez tut. Sąd w dni 05.02.2019 r., wskazując w jego treści, że co do zasady wydatki na zaspokojenie usprawiedliwionych potrzeb powódki nie uległy zmianie i nadal oscylują na podobnym poziomie tj. około 2.750 zł miesięcznie, a jedynie zwiększyły się możliwości zarobkowe pozwanego, gdyż sięgają kwoty 6.000 zł miesięcznie. Choć zaś ostatecznie obydwie te wartości ustalone zostały na innym niższym poziomie (o czym dalej), to w opinii Sądu od czasu poprzedniego orzekania o obowiązku alimentacyjnego pozwanego względem powódki zaistniały w ich sytuacji inne istotne zmiany, uzasadniające ponowne ustalenie wysokości renty alimentacyjnej. W pierwszej kolejności Sąd chciałby jednak zwrócić uwagę na fakt, że w toku sprawy rozwodowej wysokość kosztów utrzymania M. Ł. (1) w ogóle nie była przedmiotem postępowania dowodowego, a kwota 2.700 zł stanowi wyłącznie szacunek jaki w tym zakresie poczyniła matka powódki, w treści pozwu o rozwód i kwota ta została zaakceptowana przez pozwanego. Nie można zatem uznać, iż stanowi ona rzeczywisty obraz wysokości usprawiedliwionych kosztów utrzymania M. Ł. (1). Nawet jednak przyjmując, że faktycznie kwota ta odpowiadała potrzebom powódki w tamtym okresie, nie sposób nie zauważyć, że zasądzona wtedy kwota alimentów tj. 750 zł miesięcznie nie stanowiła de facto nawet połowy tych kosztów. Nie odpowiada ona również udziałowi pozwanego w wychowaniu powódki. Jak bowiem ustalono w toku tego postępowania, przez okres od rozwodu rodziców powódki do chwili obecnej, pozwany praktycznie w ogóle nie utrzymywał bezpośrednich czy też pośrednich kontaktów z córką, nie brał udziału w jej wychowaniu i nie interesował się jej życiem czy osiągnięciami w szkole, ograniczając się jedynie do łożenia na jej rzecz alimentów, w późniejszym okresie podwyższonych o kieszonkowe. Alimenty te nie były też adekwatne do zarobków pozwanego. Kwota ta wynikała po prostu z ustaleń rodziców M. Ł. (1). Po drugie, w znaczący sposób zwiększyły się dochody M. Ł. (2), która w chwili obecnej zarabia dwukrotnie więcej niż w toku sprawy o rozwód i na której również ciązy nadal obowiązek alimentacyjny wobec córki. Ponadto od chwili wydania wyroku rozwodowego upłynęło już 7 lat. W tym czasie powódka z małoletniej uczennicy szkoły gimnazjalnej stała się młodą kobietą, która na dodatek studiuje za granicą i niewątpliwie zmienił się zakres jej potrzeb. Wreszcie podkreślić należy, że kwota 2.700 zł, wskazana w treści postanowienia w przedmiocie zabezpieczenia, stanowi jedynie tę część usprawiedliwionych kosztów utrzymania powódki, których nie jest ona w stanie zaspokoić samodzielnie i których pokrycie obciąża w związku z tym rodziców M. Ł. (1). Całkowite koszty utrzymania powódki ustalone zaś zostały na kwotę 4.250 zł miesięcznie. Na koniec zaakcentować należy, że z treści art. 138 krio nie wynika, iż jedyną zmianą która jest na tyle istotna, że uzasadnia ponowne ustalenie wysokości obowiązku alimentacyjnego zobowiązanego względem osoby uprawnione, jest wyłącznie zmiana sytuacji materialnej któregokolwiek z nich.

Mając na uwadze powyższe, w opinii Sądu w niniejszej sprawie, w sytuacji stron postępowania, zaszły istotne zmiany w rozumieniu art. 138 krio, uzasadniające ponowne ustalenie wysokości obowiązku alimentacyjnego pozwanego względem powódki.

Zasadniczo założenia jakie Sąd przyjął wydając w dniu 05.02.2019 r. postanowienie w przedmiocie zabezpieczenia roszczenia powódki na czas trwania niniejszego procesu, nie zmieniły się w momencie wyrokowania. Mianowicie Sąd nadal nie uwzględniał do kosztów utrzymania M. Ł. (1) czesnego za studia. Wydatek ten pokrywany jest bowiem z kredytu studenckiego uzyskanego przez powódkę, który, jak sama zadeklarowała, będzie spłacać samodzielnie po zakończeniu I etapu nauki tj. za 3 lata, a zatem nie obciąża jej w chwili obecnej. W dalszym ciągu Sąd nie miał też wątpliwości co do posiadania przez powódkę możliwości samodzielnego zaspokojenia części swoich potrzeb. Choć bowiem M. Ł. (1) studiuje i niewątpliwie zasadniczą część swojego czasu poświęca na uczęszczanie na wykłady oraz samodzielną naukę, w tym przygotowywanie się do zaliczeń i egzaminów, to jest już osobą pełnoletnią i w miarę własnych możliwości winna podjąć starania by choć częściowo samemu pokrywać koszty własnego utrzymania.

Co do zasady nie zmienił się też ani zakres usprawiedliwionych potrzeb M. Ł. (1), ani też sposób ustalenia wysokości kosztów ich zaspokojenia tj. na takim samym poziomie, jak gdyby powódka studiowała w Polsce. Sama strona powodowa wskazywała bowiem w treści pozwu, że w takiej sytuacji koszty utrzymania powódki byłyby podobne. Kwoty te Sąd nieco jednak skorygował, a to z uwagi na aktualną sytuację pozwanego, który obecnie zatrudniony jest jako nauczyciel wychowania fizycznego w Zespole Szkół Nr (...) w W.. W wyniku tego zmniejszeniu uległy bowiem jego możliwości zarobkowe, a także koszty zaspokojenia jego usprawiedliwionych potrzeb, które musiał on dostosować do wysokości środków jakimi obecnie dysponuje. Obie te okoliczności omówione zostaną jednak szerzej w dalszej części tego uzasadnienia. W tym miejscu wskazać jedynie należy, iż na chwilę obecną możliwości zarobkowe P. Ł. wynoszą 2.700 zł netto miesięcznie, a koszty jego utrzymania oscylują w granicach kwoty 1.550 zł miesięcznie, przy czym zaznaczyć należy, że kwota ta nie obejmuje raty kredytu hipotecznego na zakup mieszkania, a okoliczność ta również zostanie omówiona poniżej.

Biorąc pod uwagę powyższe, kierując się zasadą równej stopy życiowej, Sąd ostatecznie ustalił, że całkowite koszty utrzymania M. Ł. (1), w części w jakiej ich pokrycie obciąża jej rodziców, oscylują w granicach kwoty 2.300 zł miesięcznie. W tym miejscu wskazać należy, że w przypadku powódki zmiana jej kosztów utrzymania nie jest aż tak znaczna jak w przypadku jej ojca, a to z uwagi na bardzo dobrą sytuację finansową i wysoki poziom dochodów matki M. Ł. (1). Skoro zaś zasada równej stopy życiowej obowiązuje pomiędzy powódką i każdym z jej rodziców, koszty jej utrzymania winny zatem stanowić pewną wypadkową kwot jakie na ten cel jest w stanie przeznaczać każde z nich.

Niemniej z uwagi na obecną sytuację majątkową pozwanego, spośród usprawiedliwionych kosztów zaspokojenia potrzeb powódki (obliczanych wedle realiów krajowych) zmniejszeniu winny ulec przede wszystkim wydatki na zaspokojenie jej potrzeb mieszkaniowych. Skoro bowiem P. Ł. zamieszkuje obecnie wraz z matką, to również w odniesieniu do powódki należałoby oczekiwać zamieszkania w lokalu współdzielonym z lokatorem (co jest częstą praktyką wśród studentów) lub lokalu o mniejszym niż dotychczas standardzie i w ten sposób zmniejszyć ponoszone z tego tytułu wydatki do kwoty maksymalnie 1.000 zł miesięcznie. Niezasadne byłoby też w opinii Sądu, gdyby koszty wyżywienia powódki przewyższały wydatki jakie na ten cel ponosi pozwany tj. kwotę 500 zł miesięcznie, tym bardziej, że w toku niniejszego postępowania strona powodowa nie podniosła, by M. Ł. (1) posiadała jakieś szczególne wymagania dietetyczne, mające wpływ na wysokość związanych z tym kosztów. Wreszcie uwzględniając ostateczną wysokość wydatków na zakup odzieży i obuwia oraz środków higieny i czystości, ustaloną w przypadku P. Ł., Sąd uznał, że na zaspokojenie tych potrzeb M. Ł. (1) wystarczająca winna być kwota 400 zł miesięcznie. Co do zasady ustalono bowiem, że również w tym zakresie nie posiada ona żadnych szczególnych wymagań.

Wysokość wydatków na zaspokojenie pozostałych potrzeb powódki tj. na zakup podręczników i przyborów szkolnych – 200 zł miesięcznie, opłacenie przejazdów komunikacją miejską – 150 zł miesięcznie oraz wizyty lekarskie, u stomatologa i zakup leków oraz witamin – 100 zł miesięcznie, Sąd pozostawił na poziomie ustalonym w treści postanowienia w przedmiocie zabezpieczenia. Wskazać przy tym należy, że podstawą do uwzględnienia w tych kosztach wydatków na zakup podręczników, i to pomimo, że sama powódka wskazała, iż studiując w Wielkiej Brytanii nie musi ich kupować, jest fakt, że koszty utrzymania M. Ł. (1) ustalane są tak jak gdyby uczyła się ona w Polsce. Z wiedzy i doświadczenia życiowego Sądu wynika natomiast, że do nauki na wyższej uczelni w Polsce niezbędne są podręczniki. Nadto ich koszt co do zasady wyższy jest niż w przypadku podręczników do szkoły średniej. Wydatki na przejazdy, Sąd oszacował zaś uwzględniając, że gdyby M. Ł. (1) studiowała w Polsce, to ponad koszty komunikacji miejskiej w miejscowości w której znajdowałaby się jej uczelnia, musiałaby ona opłacać także swoje podróże z tego miasta do W.. Ustalając natomiast koszty wizyt lekarskich i zakupu witamin, Sąd kierował się wiedzą na temat przeciętnej wysokości w tych wydatków ponoszonych przez młode kobiety w wieku powódki, a posiadanej w związku z prowadzeniem wielu innych postępowań alimentacyjnych. W toku tego postępowania strona powodowa nie podnosiła bowiem, by M. Ł. (1) miała w tym zakresie szczególne wymagania. Wymaga w tym miejscu podkreślenia, że Sąd dokonywał obliczeń przy przyjęciu założenia, że powódka mogła podjąć studia w jednym z miast na terenie kraju na kierunku zbliżonym do studiów podjętych obecnie. Z tej przyczyny nie ma praktycznego znaczenia argumentacja strony pozwanej, że powódka niedostatecznie wykazała fakt rozpoczęcia studiów w L.. Z przyczyn omówionych powyżej, Sąd uznał przedstawione dokumenty oraz zeznania powódki i świadka za wystarczające w tym zakresie. Nadto, zważywszy na sytuację materialną, dochody i poziom życia rodziców M. Ł. (1) w pierwszej połowie 2018 r., tj. kiedy podejmowała ostateczną decyzję o wyborze studiów, a także biorąc pod uwagę dotychczasowe wyniki w nauce i znajomość języka angielskiego, była to decyzja racjonalna. Zarazem nawet pogorszona sytuacja materialna ojca, w dalszym ciągu nie stoi na przeszkodzie kontynuowaniu studiów stacjonarnych, które zwykle dają lepsze perspektywy niż nauka w trybie zaocznym.

Wszelkie wydatki ponad kwotę 2.300 zł miesięcznie powódka winna pokryć samodzielnie. Jak już bowiem wskazywano w treści postanowienia w przedmiocie udzielenia zabezpieczenia, M. Ł. (1) nie jest całkowicie pozbawiona możliwości zarobkowania. Co więcej, na podstawie zeznań złożonych przez nią w trakcie rozprawy z dnia 05.02.2019 r. ustalono, iż już wcześniej zdarzało jej się podejmować prace dorywcze jako kelnerka, za co otrzymywała wynagrodzenie w kwocie 7 £ za godzinę. Dla Sądu oczywiste jest przy tym, że będąc studentką M. Ł. (1) nie jest w stanie podjąć pracy na pełen etat. Niewątpliwie jednak, zarówno studiując w L., jak i w przypadku studiów dziennych w Polsce na zbliżonym kierunku, ma ona możliwość wygospodarować wystarczającą ilość czasu na to, by móc samodzielnie zarobić pieniądze i przeznaczyć je na zaspokojenie swoich potrzeb w części przewyższającej sumę podstawowych wydatków na zaspokojenie potrzeb bytowych, tj. kwotę 2.300 zł miesięcznie.

Obowiązek alimentacyjny obciąża obojga rodziców w częściach odpowiadających ich możliwościom zarobkowych i majątkowym. Wykonanie obowiązku alimentacyjnego względem dziecka może polegać także, w całości lub w części, na osobistych staraniach o jego utrzymanie lub wychowanie (art. 135 § 2 kro).

Matka powódki z zawodu jest lekarzem, a w toku rozprawy z dnia 05.02.2019 r. oszacowała swoje możliwości zarobkowe na kwotę około 16.000 zł miesięcznie. Z tak uzyskiwanych dochodów pokrywa ona koszty własnego utrzymania w kwocie około 2.500 zł miesięcznie, reguluje raty kredytu hipotecznego oraz innych zobowiązań kredytowych w łącznej kwocie około 2.700 zł miesięcznie, a także partycypuje w ponoszeniu kosztów utrzymania M. Ł. (1) przekazując na jej rzecz każdego miesiąca kwotę od 2.000 zł do 2.500 zł.

Jest oczywiste, że pozwany, będąc świadomy ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego względem dziecka powinien w pełni wykorzystać swoje możliwości zarobkowe i majątkowe oraz w sposób odpowiedni gospodarować posiadanymi środkami. Nadto zaznaczyć należy, iż obowiązek łożenia na zaspokojenie potrzeb dzieci jest obowiązkiem szczególnym, którego realizacja powinna wyprzedzać wszelkie inne zobowiązania, czemu ustawodawca niejednokrotnie dał wyraz w przepisach. Zgodnie z przyjętą linią orzeczniczą dzieci mają w każdej sytuacji prawo do równej stopy życiowej z rodzicami. Oznacza to, iż oboje rodzice powinni zapewnić dziecku warunki materialne, w których sami żyją ( por .uch. SN z 16.12.1987 - III CZP 81/86 - OSNC 1988, z. 4 poz. 42).

W okresie gdy inicjowane było niniejsze postępowanie, pozwany P. Ł. zatrudniony był na stanowisku dyrektora w Ośrodku Sportu i Rekreacji w W. oraz uzyskiwał dodatkowe dochody m.in. jako trener grup młodzieżowych (...), przez co dysponował każdego miesiąca kwotą średnio około 6.000,00 zł netto. Sytuacja ta uległa jednak zmianie w dniu 27.03.2019 r., kiedy to pozwany rozwiązał swoją dotychczasową umowę o pracę za porozumieniem stron. W tym miejscu wskazać należy, że w myśl art. 136 krio jeżeli w ciągu ostatnich trzech lat przed sądowym dochodzeniem świadczeń alimentacyjnych osoba, która była już do tych świadczeń zobowiązana, bez ważnego powodu zrzekła się prawa majątkowego lub w inny sposób dopuściła do jego utraty albo jeżeli zrzekła się zatrudnienia lub zmieniła je na mniej zyskowne, nie uwzględnia się wynikłej stąd zmiany przy ustalaniu zakresu świadczeń alimentacyjnych.

Sąd zważył, że co do zasady rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron oznacza niejako wyrażenie przez pracownika zgody na zakończenie stosunku pracy. W niektórych sytuacjach taki sposób rozwiązania umowy o pracę może faktycznie stanowić celowe działanie zobowiązanego do alimentacji, mające na celu uniknięcie lub zminimalizowanie ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego. Jednakże w opinii Sądu, w przypadku pozwanego P. Ł. brak jest podstaw do przyjęcia takiego założenia. Sąd miał bowiem na uwadze, że pozwany pełnił funkcję dyrektora w jednostce organizacyjnej podległej władzy samorządowej, a stanowisko to objął w drodze nadania przez poprzednie władze miasta. Powszechnie zaś znana jest specyfika pracy na tego typu stanowiskach, gdzie o jego powierzeniu decyduje przede wszystkim przynależność polityczna i w których – w razie zmiany we władzach organów samorządu – dochodzi również do roszad personalnych w obsadzie stanowisk kierowniczych. Faktem znanym powszechnie w mieście W. jest zaś, że w wyborach samorządowych jakie odbyły się jesienią roku 2018 wyłoniony został nowy Burmistrz Miasta W., a stanowisko dyrektora ośrodka sportu nie było jedynym, gdzie pojawiły się zmiany kadrowe. Wszystkie te okoliczności dają w opinii Sądu podstawę do przyjęcia, że nawet gdyby pozwany nie zgodził się na rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron już z końcem marca 2019 r., to i tak w niedługim czasie zostałby z tego stanowiska odwołany. Zbyt długa zwłoka mogłaby natomiast skutkować utratą szansy na zatrudnienie na stanowisku nauczyciela, na którym zatrudniony jest on obecnie. Z dniem 01.09.2019 r. pozwany P. Ł. rozpoczął bowiem pracę jako nauczyciel wychowania fizycznego w ZS Nr 1 w W., przy czym jego zarobki z tego tytułu nie przekroczą kwoty 2.700 zł netto miesięcznie i to już przy uwzględnieniu podwyżki jaką nauczyciele otrzymają w nowym roku szkolnym. Co prawda pozwany posiada też doświadczenie w innej pracy np. jako agent ubezpieczeniowy, a z informacji przekazaniach przez Powiatowe Urzędy Pracy w W., P., P. i O. wynika, że dostępne są oferty pracy w tym charakterze, nie można jednak jednoznacznie stwierdzić, czy doświadczenie pozwanego w pracy w tym charakterze byłoby wystarczające do otrzymania najbardziej lukratywnych ofert pracy. Nadto często wynagrodzenie w tego rodzaju pracy jest prowizyjne i zależne od wyników osiąganych przez pracownika. Co do propozycji pracy w pozostałych zawodach odpowiadających kwalifikacjom pozwanego, to jak wynika z informacji udzielonych przez PUP-y, potencjalne wynagrodzenie oferowane przez pracodawców jest co do zasady zbliżone do tego, jakie P. Ł. będzie osiągał pracując jako nauczyciel. Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, że możliwości zarobkowe pozwanego w rozumieniu art. 135 § 1 krio wynoszą około 2.700 zł netto miesięcznie.

Z takich dochodów winien on zgodnie z zasadą równej stopy życiowej pokrywać swoje usprawiedliwione potrzeby. Jak już wskazano wcześniej ostatecznie wydatki te Sąd ustalił na kwotę 1.550 zł mając przy tym na uwadze, ze z uwagi na zmniejszenie się dochodów pozwanego za nieuzasadnione byłoby dalsze stołowanie się przez niego w restauracjach i barach, zaś na jego pełne wyżywienie w warunkach domowych wystarczająca winna być kwota 500 zł. Nadto skoro nie pełni on już funkcji dyrektora OSiR oraz trenera zespołu (...) i nie jest konieczne aż tak częste wymienianie przez niego garderoby czy też nabywanie drogiej, markowej odzieży lub obuwia, to na zaspokojenie tych potrzeb pozwanego, przy uwzględnieniu jego roli jako nauczyciela WF, wystarczająca winna być kwota 200 zł miesięcznie. Z tych samych względów P. Ł. zmniejszyć winien także wydatki na środki higieny i czystości, przeznaczając na ten cel nie więcej niż 100 zł miesięcznie. Wreszcie zważywszy, że w toku rozprawy z dnia 22.08.2019 r. ojciec powódki przyznał, iż obecnie nie jeździ już tak często do P., gdyż jego obowiązki jako wiceprezesa (...) Związku (...) w P. uległy zmniejszeniu, Sąd uznał, że koszty użytkowania przez niego samochodu nie powinny przekroczyć kwoty 200 zł miesięcznie, w tym 40 zł tytułem ubezpieczenia OC, a skoro nie ma już możliwości korzystania z telefonu służbowego, to do obecnych kosztów jego utrzymania doliczył wydatki na użytkowanie telefonu w kwocie 50 zł. Na niezmienionym poziomie pozostawiono zaś wydatki na leki i suplementy. Mając wreszcie na uwadze obecną sytuację finansową pozwanego, za nieuzasadnione Sąd uznał uwzględnienie do jego kosztów utrzymania wydatków z tytułu spłaty kredytu hipotecznego, zaciągniętego na zakup mieszkania. Tym bardziej, że obecnie jego potrzeby mieszkaniowe są w pełni zaspokojone. P. Ł. zamieszkuje bowiem wraz ze swoją matką, w należącym do niej domu jednorodzinnym. Niewątpliwie zaś ma on tam do swojej własnej dyspozycji co najmniej jeden pokój oraz nieograniczony dostęp do pozostałych pomieszczeń w tym budynku. Nie można zatem uznać, że jego obecne warunki mieszkaniowe są niekomfortowe lub szczególnie trudne. Nadto koszt jaki z tego tytułu ponosi wynosi zaledwie 400 zł miesięcznie, podczas gdy sama tylko rata kredytu hipotecznego to kwota 1.300 zł miesięcznie. Sąd miał przy tym na uwadze, że w okresie gdy P. Ł. nabył to mieszkanie, dysponował znacznie większym dochodem niż obecnie. Jego aktualna sytuacja majątkowa uzasadnia jednak w opinii Sądu wynajęcie mieszkania i przeznaczenie uzyskanych w ten sposób środków na spłatę rat kredytu, co jest realne, biorąc pod uwagę stawki czynszu za wynajem na rynku lokalnym. Na koniec zasygnalizować tylko jeszcze należy, że ustalając usprawiedliwione koszty pozwanego, Sąd nie uwzględnił w nich wydatków na opłacenie dwóch polis na życie. Sąd miał przy tym na uwadze, że stanowią one pewnego rodzaju zabezpieczenie finansowe na przyszłość, również dla powódki. Jednakże pozwany w pierwszej kolejności winien pokryć konieczne koszty swojego utrzymania, czyli te których ponoszenie niezbędne jest dla zapewnienia mu normalnego, codziennego funkcjonowania. Następnie, zgodnie z zasadą równej stopy życiowej, winien on przyczyniać się do zaspakajania bieżących, usprawiedliwionych potrzeb swojej córki. Czynienie inwestycji na przyszłość czy oszczędności jest zaś możliwe dopiero wtedy, gdy po spełnieniu tych obowiązków, osoba zobowiązana do alimentacji dysponuje jeszcze wolnymi środkami.

Mając powyższe na uwadze, roszczenie powódki o zasądzenie od pozwanego podwyższonej renty alimentacyjnej, zasądzonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu XIV Wydział Cywilny z siedzibą w P. z dnia 04.07.2012 r. w sprawie sygn. akt XIV C 180/12 na kwotę 750 zł miesięcznie, należało na uznać za uzasadnione, jednakże tylko do kwoty 1.000 zł miesięcznie. Kwota ta nie stanowi co prawda nawet połowy niepokrytych kosztów utrzymania M. Ł. (1), jednakże wyczerpuje możliwości zarobkowe pozwanego. Nadto w toku rozprawy z dnia 05.02.2019 r. powódka oraz jej matka wskazały, że co do zasady większość kosztów jej utrzymania pokrywa M. Ł. (2) przekazując córce każdego miesiąca kwot od 2.000 zł do 2.500 zł. W opinii Sądu, ze względu na znaczną różnicę, a wręcz przepaść, w możliwościach zarobkowych rodziców powódki, taki rozdział kosztów jej utrzymania pomiędzy nich, zgodny jest z zasadami współżycia społecznego.

Po uiszczeniu przez pozwanego takich alimentów będzie on dysponował wystarczającą kwotą dochodu na pokrycie zgodnie z zasadą równej stopy życiowej, kosztów swojego utrzymania jak i uczestniczenia wraz z matką dziecka w ponoszeniu kosztów utrzymania M. Ł. (1).

Z uwagi na powyższe, zasądzono jak w pkt 1 wyroku, w pozostałym zakresie oddalając powództwo M. Ł. (1) (pkt. 2).

Na podstawie art. 333 § 1 pkt 1 k.p.c. wyrokowi w pkt 1, zasądzającym alimenty, nadano z urzędu rygor natychmiastowej wykonalności.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c. i art. 102 k.p.c., § 2 pkt 5 w zw. z § 4 ust. 1 pkt 9 i ust. 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. 2015 poz. 1800 ze zm.) i § 2 pkt 5 w zw. z § 4 ust. 1 pkt 9 i ust. 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. 2015 poz. 1804 ze zm.). W myśl art. 100 k.p.c. w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. W niniejszej sprawie powódka wnosiła o podwyższenie renty alimentacyjnej do kwoty 2.000 zł miesięcznie, zaś pozwany domagała się oddalenie powództwa i utrzymania obciążającego go obowiązku alimentacyjnego na niezmienionym poziomie. W wyniku zapadłego rozstrzygnięcia każda ze stron postępowania wygrała i przegrała sprawę w niemalże równym stopniu. W związku z tym, mając na uwadze, że obydwie strony poniosły koszty zastępstwa w procesie, Sąd uznał, że brak jest podstaw do zasądzania kosztów postępowania od jednej ze stron na rzecz drugiej.

Strona powodowa została zwolniona od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych na podstawie na mocy art. 96 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28.07.2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.). Sąd, mając natomiast na uwadze sytuację materialną pozwanego, a w szczególności ciążący na nim obowiązek alimentacyjny, na podstawie art. 102 k.p.c. odstąpił od obciążania go kosztami sądowymi.

sędzia Katarzyna Szymczewska